Χθες το βράδυ, στο Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, η γνωστή influencer Ιωάννα Τούνη ταξίδευε με το 22 μηνών μωρό της, όταν και δέχτηκε παρατήρηση για το κλάμα του. Πιο συγκεκριμένα, ένας συνεπιβάτης της στο lounge, εξέφρασε τα παράπονά του σε μια αεροσυνοδό εδάφους, η οποία με τη σειρά της, μετέφερε το σχόλιο στην κ. Τούνη, ρωτώντας την αν μπορεί να κάνει κάτι για να βοηθήσει. Η ίδια, απάντησε πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της, όμως όταν ένα μωρό θέλει να γκρινιάξει, μωρό είναι και θα γκρινιάξει, εξηγώντας στην αεροσυνοδό πως αν θέλει αυτός ο επιβάτης, μπορεί να πάει και να μιλήσει στην ίδια. Πράγμα που δεν έγινε ποτέ.
Πόσο δύσκολο είναι, άραγε, να αντιληφθούμε την ευαίσθητη θέση στην οποία έρχεται ένας γονιός όταν δέχεται τέτοιου είδους παρατηρήσεις; Προφανώς, η ίδια η μαμά –ή όποιος συνοδεύει το παιδί– θέλει περισσότερο από τον καθένα να σταματήσει το κλάμα. Και σίγουρα κάνει ήδη τα πάντα γι’ αυτό. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται, είναι να ανησυχεί και για τις παρατηρήσεις τρίτων. Έπειτα, θεωρεί κάποιος πως με την παρατήρηση αυτή θα “υπενθυμίσει” στον γονιό ότι το παιδί του κλαίει; Σαφώς και το έχει ήδη ακούσει. Και ξέρει πως το ακούτε κι εσείς. Γιατί να τον κάνουμε να νιώσει ακόμα πιο άβολα;
Τα μωρά είναι μωρά και δεν έχουν διακόπτη ON-OFF. Μερικές φορές, ανεξάρτητα από το πόσο θα προσπαθήσουμε, δεν πρόκειται να σταματήσουν να κλαίνε γιατί νυστάζουν, είναι κουρασμένα, βγάζουν δοντάκια ή οτιδήποτε άλλο. Δεν έχει κάποιος δυνατά τη μουσική και μπορεί να τη χαμηλώσει, δε λειτουργεί έτσι. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως όλοι υπήρξαμε κάποτε μωρά. Για ρωτήστε τους γονείς, τους θείους και τους παππούδες σας για εκείνη τη φορά που δε σταματούσατε εσείς να κλαίτε. Για όλους υπάρχουν τέτοιες ιστορίες. Κάποτε, ή ήδη, θα είναι και τα δικά μας παιδιά/ανίψια/βαφτιστήρια μωρά, με εμάς υπεύθυνους για ένα μωρό που δε σταματάει να κλαίει. Κι αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού και χρειάζεται ένα μίνιμουμ κατανόησης.
Δυστυχώς, πάρα πολλοί γονείς – και κυρίως μαμάδες – φοβούνται να βγουν έξω με τα μικρά τους παιδιά, ακριβώς επειδή ανησυχούν για το τι θα συμβεί αν το παιδί αρχίσει να κλαίει. Αν δεν μπορώ να το ηρεμήσω; Θα με κοιτάζουν όλοι. Θα λένε πως δεν είμαι καλή μαμά. Αυτές είναι μόνο λίγες από τις σκέψεις που περνούν καθημερινά από το ενοχικό μυαλό ενός γονέα.
Η ζωή με ένα μικρό παιδί, όμως, έχει από μόνη της πάρα πολλές προκλήσεις. Δε χρειάζεται να προσθέτουμε κι άλλες. Όταν βλέπουμε κάποιον με ένα μωρό που κλαίει μπορούμε απλώς να χαμογελάσουμε ώστε να δείξουμε πως δε μας ενοχλεί και να διώξουμε αυτό το έξτρα βάρος από την πλάτη του γονιού. Μπορούμε να προσφερθούμε να βοηθήσουμε, ρωτώντας αν χρειάζονται κάτι. Ή αλλιώς, απλά να μη δώσουμε σημασία. Αν δεν έχουμε κάτι καλό να πούμε, τότε ας μην πούμε τίποτα. Δεν έχουμε κάθε μέρα μωρό στην πτήση ή στην καφετέρια δίπλα μας, ούτε θα ξαναδούμε αυτούς τους ανθρώπους. Εάν από τους αμέτρητους ήχους που υπάρχουν γύρω μας, τη βαβούρα και την κίνηση στους δρόμους μάς ενοχλεί ένα αθώο πλάσμα που δεν μπορεί να καταλάβει και να ελέγξει τον εαυτό του, τότε το πρόβλημα βρίσκεται σίγουρα σε εμάς. Ειδικά εάν δεν μπορούμε να δείξουμε τη δέουσα υπομονή και νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε παράπονα.
Μαμάδες και μπαμπάδες μην πτοείστε! Βγείτε από το σπίτι και πάρτε τα μωρά σας παντού. Στις διακοπές, το αεροπλάνο, την παραλία, το γυμναστήριο, το εστιατόριο. Δε χρειάζεστε την άδεια κανενός. Ένα μωρό που κλαίει δε σας κάνει κακούς γονείς. Η ζωή τρέχει και τα παιδιά σας είναι μέρος αυτής. Μη δίνετε καμία σημασία στα βλέμματα και τις παρατηρήσεις. Τα μωρά και τα μικρά παιδιά είναι αθώα και έχουν ως μοναδικό και φυσικό τρόπο έκφρασης το κλάμα. Αν κάποιον τον ενοχλεί, ε, τι να κάνουμε, ξύδι.
Συντάκτης: Μαρία Σκαρμούτσου
