Ο Γιάννης Κατινάκης είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει κάνει πίσω σε ό,τι αφορά τα ζητήματα δικαιωμάτων. Κι ας έχει δεχθεί τόσο μίσος, κι ας έχει απειληθεί, τίποτα δεν τον έχει σταματήσει από το να υπερασπίζεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην ελευθερία. Με τη δημόσια τοποθέτησή του για το περιστατικό με τον καθηγητή στο Λαύριο που μοίραζε ομοφοβικά φυλλάδια, έθεσε στο προσκήνιο ένα θέμα που, ενώ υπάρχει, συχνά θάβεται κάτω από το χαλί: την καθημερινή προκατάληψη και την έλλειψη στήριξης που βιώνουν τα LGBTQ+ άτομα στα δημόσια σχολεία. Η τοποθέτησή του στον αέρα της εκπομπής Super Κατερίνα ήταν μια θέση, μια προσπάθεια να μιλήσει ανοιχτά για τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν πολλά παιδιά και έφηβοι στο σχολείο, και που δυστυχώς, δε μας κάνει καμία έκπληξη.
Με ειλικρίνεια, ο Κατινάκης μοιράστηκε τις προσωπικές του εμπειρίες από τον σχολικό εκφοβισμό, αποκαλύπτοντας πως ο ίδιος είχε πέσει θύμα κριτικής από καθηγητή λόγω της σεξουαλικότητας και της εμφάνισής του. Ο καθηγητής του στο Λύκειο είχε διαδώσει, με λόγια γεμάτα υπονοούμενα, ότι ο Γιάννης, επειδή «βάφει τα μαλλιά του» και είναι ομοφυλόφιλος, θα οδηγηθεί σε δρόμους επικίνδυνους, όπως τις καταχρήσεις. Ένα σχόλιο τόσο άστοχα, που γίνεται επικίνδυνο όταν προέρχεται από το στόμα εκπαιδευτικού. Αυτό το περιστατικό, όσο εξωφρενικό κι αν φαίνεται, όμως, δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο. Ο Κατινάκης έρχεται να υπογραμμίσει το γεγονός ότι στα δημόσια σχολεία συμβαίνουν πολλές παρόμοιες καταστάσεις που μένουν στο σκοτάδι.
Το πιο συγκλονιστικό κομμάτι της μαρτυρίας του είναι η αναφορά στο Γυμνάσιο, όπου όχι μόνο δέχθηκε εκφοβισμό από τους συμμαθητές του αλλά και η διευθύντρια έριξε την ευθύνη στον ίδιο. Συμβούλεψε τη μητέρα του να του πει «να μην είναι τόσο κουνιστός» για να σταματήσουν οι παρενοχλήσεις εις βάρος του, σε ένα πρώτης τάξεως victim blaming με άκρως προσβλητικό λόγο. Αυτή η στάση αποτελεί έναν τρανταχτό καθρέφτη των προκαταλήψεων που διακατέχουν αρκετά άτομα μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα και της ανικανότητας ή απροθυμίας τους να προστατέψουν τα παιδιά από τον εκφοβισμό.
Ο Γιάννης Κατινάκης, λοιπόν, ήταν ένα από αυτά τα παιδιά, τα δεκάδες παιδιά που καλούνται να κλείσουν τον εαυτό τους στην ντουλάπα κουβαλώντας το στίγμα του εκφοβισμού. Κι αν αυτό δε μας προκαλεί μια βαθύτερη ανάγκη για αναθεώρηση των αξιών που επικρατούν στα σχολεία μας, τότε ας αναρωτηθούμε πώς θα εμπιστευτούν οι νέοι την εκπαίδευση όταν οι ίδιοι τους οι δάσκαλοι και διευθυντές τους αναγκάζουν να νιώσουν περιθωριοποιημένοι; Ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν είναι να μεταδίδει τις προσωπικές του προκαταλήψεις, αλλά να καθοδηγεί και να δίνει το καλό παράδειγμα, να προσφέρει έναν ασφαλή χώρο όπου κάθε παιδί θα μπορεί να νιώσει αποδεκτό και ασφαλές.
Ας ακούσουμε επιτέλους αυτό το έρμο το καμπανάκι αφύπνισης, όχι μόνο για το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία. Είναι ανάγκη να αλλάξουμε την οπτική μας για τη διαφορετικότητα και να εξασφαλίσουμε ότι το σχολείο δε θα αποτελεί τόπο διακρίσεων και φόβου. Αν θέλουμε τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που προάγει τον σεβασμό και την κατανόηση, οφείλουμε να σταθούμε απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές με αυστηρότητα και μηδενική ανοχή. Μηδενική ανοχή.
