Ένας 16χρονος, ο Μάικλ Καν Αρτιάγκα, κατάφερε αυτό που κανένας άλλος gamer δεν μπόρεσε να κάνει εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες: να τερματίσει το Tetris στο Nintendo. Ναι, ναι, το Tetris, εκείνο το κλασικό παιχνίδι από τα ’80s με τα τουβλάκια που στοιβάζονται και πέφτουν όλο και πιο γρήγορα όσο προχωράς. Ένα game που έχει κάνει πολλούς να σκέφτονται ότι «δεν μπορεί, κάπου θα έχει τέλος». Κι όμως, μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε φτάσει στο The End. Ή μήπως υπάρχει; Ο Μάικλ τα κατάφερε, και μάλιστα ζωντανά στο Twitch, με το όνομα «dogplayingtetris».
Ο Μάικλ χρειάστηκε 80 λεπτά και 255 επίπεδα, κι όταν επιτέλους έφτασε στο πολυπόθητο τέλος προς έκπληξη όλων δεν υπήρχαν πυροτεχνήματα, ούτε ένα «Συγχαρητήρια». Τίποτα. Απλά το παιχνίδι γύρισε πίσω στο επίπεδο μηδέν. Σκέψου τώρα να έχεις λιώσει για 80 λεπτά και το μόνο που σου δίνει το παιχνίδι είναι να ξαναρχίσεις από την αρχή, λες και είσαι σε κάποιο μυστικό loop από το οποίο δεν υπάρχει διαφυγή. Σίγουρα υπάρχει κάποιος κακοπροαίρετος σαρκασμός πίσω από αυτό.
Tetris: Το πΠαιχνίδι που δεν τελειώνει ποτέ
Το Tetris είναι απίστευτα δημοφιλές, με πάνω από 425 εκατομμύρια αντίτυπα να έχουν πουληθεί μέχρι σήμερα. Είναι το παιχνίδι που παίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μας κάθε φορά που βλέπουμε πράγματα να στοιβάζονται σε στοίβες. Όμως, όπως και πολλά άλλα παιχνίδια, δεν έχει πραγματικό τέλος. Απλά παίζεις και συνεχίζεις, σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι που σε τυλίγει στη νοσταλγία και στην επιμονή να «φτάσεις κάπου» – ακόμα κι αν αυτό το «κάπου» δεν υπάρχει.
Και δεν είναι το μόνο παιχνίδι που σε αφήνει κάπως «στον αέρα». Υπάρχουν δεκάδες όπως το Candy Crush, όπου παίζεις μέχρι εξάντλησης χωρίς να ξέρεις αν υπάρχει τέρμα, ή το Minecraft, που σου δίνει την ψευδαίσθηση ενός τέλους. Κι όμως, πάλι σε αφήνει να ορίζεις εσύ τη μοίρα σου. Α, ναι, και μπορείς να βρεις έναν τεράστιο δράκο να νικήσεις αν θες να το τελειώσεις, αλλά ακόμα και αυτό καταλήγει σε ένα παράξενο, φιλοσοφικό κείμενο που μιλά για την ύπαρξη και την αντίληψη. Είναι σαν να σε ρωτά το ίδιο το παιχνίδι: «Θες όντως να τελειώσει;»
Ως προς το Tetris, πάντως, είναι ίσως το πιο εθιστικό παιχνίδι που δημιουργήθηκε ποτέ, με τα γεννητούρια του να γίνονται στα ’80s από τον Ρώσο προγραμματιστή Alexey Pajitnov και δεν άργησε να γίνει φαινόμενο. Είναι απλό στην ιδέα του, αλλά τρομερά δύσκολο όταν παίζεις: έχεις διάφορα σχήματα που πέφτουν στην οθόνη, κι εσύ πρέπει να τα στοιβάζεις ώστε να σχηματίζουν ολόκληρες σειρές, χωρίς κενά. Κάθε γραμμή που συμπληρώνεται εξαφανίζεται, κι όσο περισσότερο προχωράς, τόσο πιο γρήγορα πέφτουν τα τουβλάκια. Το Tetris μοιάζει απλό, αλλά η ταχύτητα που αναπτύσσει όσο προχωράς το κάνει διαβολικά δύσκολο.
Και κάπως έτσι, τα βιντεοπαιχνίδια συνεχίζουν να μας δείχνουν ότι το τέλος δεν έχει να κάνει πάντα με το προφανές ή το αναμενόμενο. Είναι ένα είδος διαδραστικής φιλοσοφίας: Παίζεις, προχωράς, και όσο προχωράς, αναρωτιέσαι αν υπάρχει πραγματικά ένα σημείο να σταματήσεις. Ή αν τελικά, το νόημα είναι να συνεχίζεις για την εμπειρία της ίδιας της πορείας – κάτι που ξέρουν καλά όσοι έχουν αφιερώσει ώρες να νικούν το Tetris, το Minecraft, και κάθε παιχνίδι που αφήνει το φινάλε στο χέρι σου.
