Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που περνούν απλώς από τη ζωή μας – σαν σκιά ή σαν όνειρο – και αφήνουν πίσω τους κάτι ανεκπλήρωτο, ένα αίσθημα ότι κάτι σημαντικό χάθηκε χωρίς να προλάβει να γεννηθεί. Είναι οι σχέσεις που δε βρήκαν ποτέ τον δρόμο τους, που δεν άγγιξαν ποτέ το φως της ημέρας. Μένουν για πάντα στη σφαίρα του «τι θα γινόταν αν», σαν μια υπόσχεση που δεν κρατήθηκε, αλλά που έμεινε να αιωρείται στην καρδιά μας. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από ένα όνειρο που ξέχασε να ξυπνήσει»– κι αυτά τα όνειρα είναι οι ανεκπλήρωτες σχέσεις, οι οποίες μας ακολουθούν σαν γλυκός, διαρκής πόνος.
Οι σχέσεις αυτές, που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα, παραμένουν καθαρές και αμόλυντες από την πραγματικότητα. Ζουν μόνο στη φαντασία μας, γεμάτες ρομαντισμό και εξιδανίκευση. Σκεφτόμαστε, «αν είχαν γίνει τα πράγματα αλλιώς, αν είχαν ευθυγραμμιστεί τα άστρα, αν το χέρι του χρόνου μας είχε δώσει λίγο ακόμα», ίσως να είχαν πάρει σάρκα και οστά. Αλλά η δύναμη των ανεκπλήρωτων σχέσεων βρίσκεται ακριβώς στην απουσία τους: το ότι δεν έγιναν ποτέ αφήνει χώρο για την τέλεια φαντασίωση, για τη διατήρηση ενός ανόθευτου ονείρου.
Σαν ένα ποίημα που γράφεται και ξαναγράφεται στο μυαλό μας, οι στιγμές με εκείνο το πρόσωπο μοιάζουν με αποσπάσματα ενός αόρατου βιβλίου. Ίσως δεν είπαμε ποτέ όσα θέλαμε. Ίσως δε βρήκαμε ποτέ το θάρρος να κάνουμε αυτό το βήμα, να φωνάξουμε τον έρωτά μας, να ζητήσουμε μια ευκαιρία. Και τώρα, μέσα από τις σκιές του παρελθόντος, η μορφή τους μένει σαν ένα απρόσιτο όραμα, ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο που αιωρείται σαν ερώτημα και αυτή η ανεκπλήρωτη ιστορία μας κρατά σε ένα αιώνιο «τι θα γινόταν», μια αναμονή χωρίς πραγματικό τέλος.
Μερικές φορές, οι πιο δυνατές αναμνήσεις είναι αυτές που δεν ανήκουν σε κάτι που έζησες, αλλά σε κάτι που φαντάστηκες. Οι ανεκπλήρωτες σχέσεις παίρνουν τη μορφή μιας τέλειας, αψεγάδιαστης ιστορίας που δε δοκιμάστηκε από την καθημερινότητα. Δε μοιράστηκαν ποτέ την κούραση της ρουτίνας, ούτε τα βάρη της ζωής, κι έτσι διατηρούν την ιδανική τους όψη, όπως το όνειρο που δεν τολμάς να ζήσεις ξανά μην τυχόν και χαθεί η μαγεία του. Η έλλειψη αυτή δημιουργεί έναν παράξενο, αμφίθυμο πόνο, σαν τη γλυκόπικρη γεύση μιας ανάμνησης που δεν πρόλαβε ποτέ να γίνει αληθινή. Και ίσως αυτός ο πόνος είναι που δίνει σε αυτές τις σχέσεις την ανείπωτη δύναμή τους: το ότι ζουν για πάντα τέλειες στο μυαλό μας, απαλλαγμένες από τα ελαττώματα της πραγματικότητας. Είναι σχέσεις που υπάρχουν στη φαντασία, αλλά αφήνουν βαθιές χαρακιές στην καρδιά.
Αντί να βλέπουμε αυτές τις σχέσεις ως χαμένες ευκαιρίες, μπορούμε να τις δούμε σαν μαθήματα, αφού μας δείχνουν τα βαθύτερα συναισθηματικά μας «θέλω» και μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Η ανεκπλήρωτη σχέση δεν είναι απαραίτητα μια αποτυχία. Είναι απλώς ένα κομμάτι της ζωής που δεν ολοκληρώθηκε, αφήνοντάς μας με κάτι πολύτιμο: την κατανόηση ότι η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στη ζωή που ζούμε τώρα.
Οι ανεκπλήρωτες σχέσεις, λοιπόν, είναι σαν τα όνειρα. Είναι όμορφες, φανταστικές και γεμάτες δυνατότητες, αλλά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την πραγματικότητα. Εμείς επιλέγουμε αν θα τις αφήσουμε να γίνουν ένας γλυκός, παρηγορητικός μύθος ή αν θα μάθουμε να τις αποχαιρετήσουμε, δίνοντας έτσι χώρο στην πραγματική αγάπη να ανθίσει. Όπως έγραψε ο Χαλίλ Γκιμπράν, «Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη». Και έτσι, η αληθινή μαγεία δε βρίσκεται στα «τι θα γινόταν», αλλά σε αυτά που επιλέγουμε να ζήσουμε αληθινά, στη δική μας, πραγματική ιστορία.
Συντάκτης: Ερατώ Μπουλαζέρη
