Η λέξη «μετακόμιση» και μόνο, είναι αρκετή για να πάθει κάνεις κρίση για το τι ακολουθεί. Γιατί, το να βρει κάνεις σπίτι στην πραγματικότητα του 2024, είναι πραγματικά μια φουλ τάιμ δουλειά με απλήρωτες υπερωρίες. Και δυστυχώς μιλάω από πείρα. Όσο κι αν απεχθάνομαι τη διαδικασία του να χωρέσεις όλα σου τα υπάρχοντα σε 10 κούτες και να αποχωριστείς τον χώρο σου, για να ψάξεις έναν πιθανότατα μικρότερο κι ακριβότερο, έχω αλλάξει 4 σπίτια τα τελευταία 3 χρόνια και δέχομαι τα «περαστικά» σας. Και κάθε φορά ορκίζομαι πως αυτή θα είναι η τελευταία, πράγμα που προφανώς και δε θα συμβεί!
Το να βρει κανείς νέο σπίτι είναι από μόνο του ένα μεγάλο τασκ, και ειδικότερα όταν βρίσκεται σε μια χώρα/πόλη/περιοχή/ γειτονιά που δε γνωρίζει εξ αρχής πώς ακριβώς λειτουργεί. Η όλη φάση από μόνη της, απαιτεί ξεκοκάλισμα. Η λίστα έχει ως εξής: Ποσό ασφαλής είναι; Θα τρέμω και τη σκιά μου ή θα πρέπει να βάλω 15 κλειδωνιές για να κοιμάμαι το βράδυ; Προχωράμε στην ανάλυση συγκοινωνιών: Περνάει κανένα λεωφορείο; Η στάση του μετρό (αν έχει) πόσο μακριά είναι; Πάρκινγκ υπάρχει, ή ούτε για δείγμα; Μετά ακολουθεί το σουπερμάρκετ, εστιατόρια, μπαράκια, γυμναστήριο, το κέντρο κ.λπ. Αφού έχουμε περάσει τα βασικά περνάμε στο τι είδους γειτονιά είναι, αναλόγως και με το τι ψάχνουμε εμείς οι ίδιοι και τι ανάγκες έχουμε.
Δεδομένου ότι έχουμε περάσει το πρώτο στάδιο ξεκοκαλίσματος, περνάμε στο στάδιο «βρες σπίτι χωρίς να σου φεύγει όλος ο μισθός στο ενοίκιο»! Ίσως και το πιο δύσκολο, μιας κι αυτό δεν είναι από το χέρι μας. Εδώ παίρνεις σβάρνα τις αγγελίες σε ό,τι σάιτ υπάρχει και κάνεις και τον σταυρό σου μπας και σε φωτίσει ο θεός να βρεις κάτι αξιόλογο. Ακόμα και να βρεις, βέβαια, οι φωτογραφίες δε λένε πάντα την αλήθεια κι έτσι είναι δεδομένο ότι θα τρέχεις μια από δω και μια από εκεί να τα δεις από κοντά για να κανείς τη νεκροψία. Αν είμαστε ειλικρινείς, θα παραδεχθούμε ότι το πιο πιθανόν είναι πως τα μισά από αυτά δε βλέπονται ή οριακά μπορεί να ζήσει άνθρωπος εκεί μέσα. Φωτεινά ημιυπόγεια, σπίτια που χωρίστηκαν στα δύο ενώ ήταν ένα, κουφώματα του μεσοπολέμου, ασανσέρ -αυτός ο άγνωστος- είναι μόνο λίγα από τα χαρακτηριστικά τους.
Αφού απογοητευτείς και καταφέρεις να κάνεις ένα χοντρό ξεσκαρτάρισμα, ξεκινάει μια σύγκριση/ανάλυση μεταξύ επιλογών. Τι όροφος είναι; Επιπλωμένο, ή θα πρέπει να χαλάσω μια περιουσία για να μπω μέσα; Παλιό ή καινούργιο; Η πολυκατοικία τι λέει; Το νοίκι θα βγαίνει, ή στην καμία; Ο ιδιοκτήτης είναι συζητήσιμος ή στραβό κεφάλι; Και αλλά πολλά που μπορεί να περάσει αρκετός καιρός, ακόμα και μετά την επιλογή, για να αποφασίσουμε αν ήταν σωστή επιλογή ή όχι.
Παράλληλα κι αν είσαι πραγματικά αισιόδοξος έχεις ξεκινήσει ήδη να πακετάρεις στο υπάρχον διαμέρισμά σου. Η χειρότερη κατέ με, διαδικασία, που δεν είναι άλλη από το να χωρέσεις σε 10 κούτες όλη σου τη ζωή. Αν και η διαδικασία είναι η τέλεια αφορμή για να κάνεις ένα ξεσκαρτάρισμα από την ντουλάπα σου πριν μπεις στο νέο σου σπίτι, είναι φοβερά αγχωτική όταν συνδυάζεται με δουλειά και ψάξιμο σπιτιού, και υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να σε οδηγήσει σε υπερκόπωση.
Έστω λοιπόν ότι έρχεται αυτή η άγια στιγμή, που βρίσκεις σπίτι που δεν είναι τελείως χάλια. Άντε να μεταφέρεις λογαριασμούς, ΔΕΗ, νερό, Ίντερνετ, να εξοφλήσεις παλιά κοινόχρηστα, κ.λπ. Ξανά αγόρασε ό,τι λείπει από το σπίτι και δεν έχεις, γιατί είχε το προηγούμενο. Αντιμετώπισε όλα εκείνα τα μικροπροβλήματα που προκύπτουν την πρώτη βδομάδα και θα σε βρουν να τρέχεις από το πρωί μέχρι το βράδυ στον σπιτονοικοκύρη να στα φτιάξει. Τρώγε με τσοπστιξ δυο μέρες γιατί δε θυμάσαι σε ποια κούτα είναι τα πιρούνια, και πάει λέγοντας.
Και κάπως έτσι καλωσόρισες στο νέο σου σπίτι. Ίσως αυτό που μόλις περιέγραψα να ακούγεται σαν εφιάλτης, αλλά η όλη διαδικασία έχει μια νότα ανανέωσης. Κάθε νέα αρχή είναι δύσκολη, αλλά τα πράγματα έχουν πάντοτε την αξία που τους ορίζουμε εμείς. Μια μετακόμιση μπορεί και να είναι η τέλεια ευκαιρία για μια νέα αρχή. Κι αν καμιά φορά φαίνεται ακατόρθωτο και πλήρως αγχωτικό, κάποια στιγμή θα βρεθεί ένα σπίτι που θα γίνει το σπίτι μας.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
