Πριν από ούτε έναν μήνα, ο κόσμος σοκαρίστηκε με τον αιφνίδιο θάνατο του μέλους των One Direction, Liam Payne. Ο διάσημος τραγουδιστής έπεσε από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου στο οποίο διέμενε στο Buenos Aires. Τα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι υπήρχε μεγάλη ποσότητα ουσιών κι αλκοόλ στον οργανισμό του, ενώ ο ίδιος είχε δηλώσει στο παρελθόν ότι αντιμετώπιζε θέματα ψυχικής υγείας. Πολύ σύντομα μία θεωρία, με αφορμή την είδηση αυτή, άρχισε να γίνεται viral. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άρχισαν να ανεβαίνουν φωτογραφίες του Payne στις οποίες φαίνεται να φοράει ένα κολιέ το οποίο είχε μία παραμάνα. Οι εικόνες έκαναν τον γύρω του κόσμου με τους οπαδούς του να αναφέρουν ότι ο ίδιος «φώναζε» για βοήθεια και κοινή θέα και κανείς δεν το κατάλαβε. Αλλά γιατί; Πώς μπορεί ένα απλό κολιέ να δίνει τόσες πληροφορίες; Τι σημαίνει πραγματικά αυτό το τόσο απλό κόσμημα;
@celinespr Were there any signs of his death? #liampayne #onedirection #dead #rip #ripliam #riplegends #fyp #goviral #fy #viral_video #fypp #fypシ゚ #viraltiktok #fypage #viral #sad #liampayneedit ♬ suara asli – . – .
Σύμφωνα με το γνωστό σε όλους μας internet και το ακόμη πιο γνωστό Tik Tok, εάν κάποιος/α φοράει ένα κολιέ ή ένα βραχιόλι με μια παραμάνα, δίνει μια υπόσχεση να μην προβεί σε αυτοχειρία. Είναι ουσιαστικά «A promise to stay» όπως αναφέρουν και αρκετοί στο Tik Tok, μια υπόσχεση που δίνεις πρώτα σε σένα, να παραμείνεις στη ζωή. Ένας χρήστης του TikTok, ο @moniqe_monica, μοιράστηκε ένα στιγμιότυπο του Payne να φοράει το κολιέ, αυτό, με την παραμάνα σε ένα βίντεο, εξηγώντας: «Αν κάποιος φοράει καθημερινά ένα κολιέ/βραχιόλι με παραμάνα, είναι συνήθως μια υπόσχεση ότι δε θα αυτ@κτονήσει.» Οι θαυμαστές εξέφρασαν τον σπαραγμό τους για τη θεωρία, με έναν χρήστη να σχολιάζει, ότι ουσιαστικά ο Liam φώναζε για βοήθεια σε κοινή θέα, αλλά κανείς δεν άκουγε.
Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε, ωστόσο, επέλεξα να μιλήσω πιο προσωπικά για το ζήτημα. Είναι σημαντικό να διευκρινίσω ότι το κείμενο που ακολουθεί αφορά καθαρά δικές μου εμπειρίες, συναισθήματα και σκέψεις. Δεν εκφράζει κάποια επιστημονική προσέγγιση και δε θα πρέπει να αντιμετωπιστεί έτσι.
Πολλοί έχουμε πει κάποια φορά πάνω στον εκνευρισμό, την κούραση ή την αγανάκτησή μας «καλύτερα να πεθάνω τώρα». Κάποιοι από εμάς δυστυχώς το λέμε πιο συχνά. Ως αυτοκτονικός ιδεασμός, νοείται ό,τι έχει να κάνει με την αφαίρεση της ζωής μας από εμάς τους ίδιους. Σκέψεις, αυτοτραυματισμός, ακόμη και απόπειρα. Όλα αυτά περιλαμβάνονται. Και ναι, κάποια ψυχολογική πάθηση πυροδοτεί αυτές τις σκέψεις και πράξεις, που δεν είναι για όλους το ίδιο. Και ναι, το πρώτο πράγμα που λένε οι περισσότεροι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι «μα καλά δε σκέφτηκε τους άλλους; Δεν ήξερε πόσο τον/την αγαπούσαν και πόσο θα τους έκανε να πονάνε;». Κι όμως, το ξέρει. Και παρ’ όλα αυτά δεν είναι αρκετό.
Είναι ένα ατελείωτο κενό που νιώθει το άτομο μέσα του. Έναν πόνο που δε λέει να σταματήσει. Νιώθει ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι, δεν μπορεί να προσφέρει. Νιώθει ένα βάρος για όλους. Ένα βάρος που αν δεν υπήρχε, ίσως όλοι να ήταν πιο χαρούμενοι, πιο ανέμελοι, πιο ελεύθεροι. Και σταδιακά απομακρύνεται. Από φίλους, από συγγενείς, από όλους. Για να μειωθεί ο πόνος, το βάρος. Και μετά; Αυτοτραυματισμοί. Για να μεταφέρεις τον πόνο αλλού. Γιατί έτσι δουλεύει το μυαλό. Αν «χτυπήσεις» κάπου αλλού, θα επικεντρωθεί εκεί και για λίγο ο ψυχικός πόνος θα πάψει να είναι τόσο έντονος, τόσο δυνατός. Κι αν αυτό δεν αρκεί; Ίσως οι ουσίες και το αλκοόλ να κάνουν τη δουλειά τους. Γιατί στην τελική τι έχει να χάσει. Κι όμως, σταδιακά χάνει τα πάντα. Γιατί, αυτά που σου δίνουν όλες αυτές οι ψευδαισθήσεις είναι για λίγο. Για λίγες ώρες χαράς, θυσιάζεις πολλά. Γιατί όταν περάσει η επίδρασή τους όλα είναι χειρότερα, αβάστακτα, επώδυνα.
Ίσως είναι εκείνη η στιγμή που μια μονιμότερη λύση μοιάζει σαν καλή ιδέα, σαν να κάτι που θα δουλέψει. Και όλες αυτές οι ψευδαισθήσεις σε βοηθάνε να κάνεις τη δουλειά μία ώρα αρχύτερα, πιο εύκολα, πιο ανάλαφρα. Κι αν αναρωτηθείτε πώς και με τι, εγώ θα σας πω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πολλά μπορεί να γίνουν «εργαλεία θανάτου». Πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δε θα πήγαινε ποτέ το μυαλό σας. Αν είσαι τυχερός/η, μπορεί να σε προλάβουν. Μπορεί να σε σώσουν. Να βρεθείς σε ένα νοσοκομείο με ορούς σωληνάκια κι ένα κάρο γιατρούς να σου κάνουν ερωτήσεις μόλις ανοίξεις τα μάτια σου. Οι σκέψεις; Σίγουρα όχι και οι πιο γαλήνιες. Θυμός για το άτομο που σε βρήκε, οργή για το άτομο που σε έσωσε και δε σεβάστηκε κατ’ εσέ την επιλογή που έκανες. Εγωιστική επιλογή θα πούνε πολλοί. Όσοι όμως ξέρουν, δε θα το πουν. Κάποτε κάποιος μου είπε: «Δεν προσπαθείς να σκοτώσεις τον εαυτό σου, αλλά αυτό που υπάρχει μέσα σου. Απλώς δεν ήξερες άλλο τρόπο». Και πραγματικά δεν έχω ακούσει κάτι πιο σοφό από αυτό.
Τι πονάει πιο πολύ; Αν έχεις βρεθεί σε ένα τέτοιο κρεβάτι ξέρεις. Πονάει να βλέπεις από γύρω σου φίλους να κλαίνε μόνο στην ιδέα ότι δε θα ήσουν εκεί αύριο. Πονάει να βλέπεις τους γονείς σου να βαλαντώνουν στο κλάμα και στα ατελείωτα γιατί. Πονάει να κατηγορούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τον εαυτό τους που δεν κατάλαβαν, που δεν μπόρεσαν να σε βοηθήσουν. Και πίστεψέ με, όλα αυτά πονάνε διπλά. Πονάει να βλέπεις τους γονείς σου να αγωνιούν από εκείνη τη στιγμή και μετά, για το αν θα επιστρέψεις σπίτι κάθε φορά που βγαίνεις έξω. Πονάει να βλέπεις τους φίλους σου να αγχώνονται ότι τα καταθλιπτικά αστεία που λες, δεν είναι μόνο ένα κακό χιούμορ. Και πονάει να μην ξέρεις τι να κάνεις για να τους καθησυχάσεις. Ή μάλλον ξέρεις.
Το κολιέ, το βραχιόλι ή ακόμη και το τατουάζ που κάποιοι κάνουν δεν είναι για να πεις στον εαυτό σου ότι «Αυτό ήταν, δε θα το κάνω ξανά». Είναι για να το πεις στους άλλους. Είναι για να ξέρουν πως όσο δύσκολα κι αν περνάς, όσο βάρος και να κουβαλάς, θα κρατήσεις μία υπόσχεση. Ότι θα παλέψεις κι ας μοιάζει το θηρίο ανίκητο και πιο δυνατό. Ότι στο τέλος ότι και να γίνει, εσύ θα μείνεις. Ναι, αλλά θα μου πεις, το κολιέ, το βραχιόλι, ακόμη και το τατουάζ αφαιρούνται. Κι έτσι «αφαιρείται» και η υπόσχεση. Κι ίσως, αυτό που σε κρατάει σε αυτή την περίπτωση, είναι κάτι που δε θα αφαιρεθεί ποτέ: Η ανάμνηση των δικών σου ανθρώπων γύρω από το κρεβάτι του νοσοκομείου όταν (ευτυχώς) δεν τα κατάφερες.
Συντάκτης: Χριστίνα Γκούτη
