Η πρώτη ημέρα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία υπήρξε καθοριστική κι αν μη τι άλλο γεμάτη drama, καθώς σημαδεύτηκε από ένταση, διασπάσεις και την αποχώρηση του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος, αν και εκλεγμένος σύνεδρος, περιορίστηκε στις παρυφές του συνεδρίου και εν τέλει ανακοίνωσε τη δική του πορεία με ένα νέο πολιτικό κίνημα. Η στάση του Κασσελάκη και η δυναμική παρουσία των υποστηρικτών του δημιούργησαν ένταση, με την πλειοψηφία του κόμματος να κάνει λόγο για «τεχνητό συνωστισμό» και αποδιοργανωτική τακτική.
Μετά τη ρήξη, τρεις βουλευτές – οι Ραλλία Χρηστίδου, Πέτρος Παππάς και Αλέξανδρος Αυλωνίτης – ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν και άλλα στελέχη κοντά στον πρώην πρόεδρο. Ο Κασσελάκης υποσχέθηκε στους υποστηρικτές του το πιο «ανεξάρτητο, ρηξικέλευθο» πολιτικό κίνημα, καλώντας τους να τον ακολουθήσουν στη νέα αυτή πορεία.
Από την πλευρά της, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε στον Κασσελάκη, καταλογίζοντάς του αποστασία και προσπάθεια αποδόμησης του έργου του κόμματος. Ο Παύλος Πολάκης και άλλοι υποψήφιοι πρόεδροι κατηγόρησαν τον Κασσελάκη ότι χειρίστηκε τη θέση του χωρίς συγκεκριμένο όραμα ή πολιτικό πρόγραμμα, επικρίνοντας το «one-man show» του ως αποτυχημένη πολιτική στρατηγική που έπληξε τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές.
Και ναι, είναι στενάχωρο αυτό που συμβαίνει. Σχεδόν λυπηρό θα έλεγε κανείς, μιας κι όποια πολιτική θέση κι αν υποστηρίζει, μπορεί να αναγνωρίσει την αξία μιας ισχυρής αντιπολίτευσης που -ας μη γελιόμαστε- αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Η διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία που σηματοδότησε το συνέδριο δεν ήταν απλώς μία ακόμα εσωτερική αναταραχή. Η απόφαση του Στέφανου Κασσελάκη να αποχωρήσει και να ιδρύσει νέο πολιτικό κίνημα αναδεικνύει το βάθος της κρίσης που περνά η ελληνική αριστερά και τα κόμματα που επαγγέλλονται τον προοδευτισμό. Ένα κόμμα που είχε φτάσει να ηγείται της αντιπολίτευσης με σοβαρές πιθανότητες διακυβέρνησης, τώρα φαντάζει διχασμένο, κατακερματισμένο και ίσως ανίκανο να εκπροσωπήσει μία ενιαία προοδευτική παράταξη.
Είναι πραγματικά ειρωνικό πώς ένα κόμμα που ιδρύθηκε στην αρχή του 21ου αιώνα ως εναλλακτική στην πολιτική στασιμότητα, τώρα κατηγορεί τον «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» λόγο που μπαίνει μέσα στους κόλπους του. Ο Κασσελάκης φανερώνει κάτι που η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να αγνοεί: οι νέοι, οι ψηφοφόροι της Gen Z και οι απλοί πολίτες, δε συγκινούνται πλέον από πολιτικούς με ωραία ρητορική αλλά χωρίς απτή δράση. Επιζητούν αυθεντικότητα και μια ρεαλιστική και πρακτική προσέγγιση σε ζητήματα καθημερινότητας.
Η αποχώρηση Κασσελάκη και η δημιουργία ενός νέου κινήματος είναι ένα καμπανάκι για όλους όσοι υπηρετούν τον προοδευτικό χώρο στην Ελλάδα. Αντί να πασχίζουν για εσωκομματικούς συσχετισμούς και καρέκλες, οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να ακούσουν τους νέους, να ανανεώσουν τον πολιτικό τους λόγο και να επικεντρωθούν στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Διαφορετικά, θα απομείνουν αποκομμένοι, αδυνατώντας να εκφράσουν το πάθος και την ανάγκη για αλλαγή που φουντώνει γύρω τους.
Σε μία εποχή που η νέα γενιά αποζητά αυθεντικές λύσεις και φρέσκο όραμα, ίσως ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσει η ελληνική αριστερά τον τρόπο με τον οποίο βλέπει την ίδια την προοδευτική πολιτική.
