Όλες οι ιστορίες της ζωής μου ξεκινούν από μια αλήθεια. Εκείνη η μια και μοναδική αλήθεια της αγάπης. Αυτή η αλήθεια που με εξελίσσει ως άνθρωπο. Γεμίζει τις μπαταρίες μου, κάνει το μυαλό μου άνω- κάτω. Εσύ που με ξέρεις πιο καλά κι από τον εαυτό μου, ανήκεις σε αυτή μου την αλήθεια.
Υπάρχουν όντως εκεί έξω άνθρωποι που μας ξέρουν πιο καλά κι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν είναι μια φράση που φλερτάρει με την υπερβολή αλλά μια τρανταχτή αλήθεια. Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει σαν ιδέα ή να τους κάνει να νιώθουν ευάλωτοι, αλλά δεν είναι λογικό να μπορεί ένας άνθρωπος να δει ξεκάθαρα την ψυχή μας όταν είμαστε ειλικρινείς κι αληθινοί; Ένα είδος παράσημου είναι αυτό· να μη σε τρομάζει αν κάποιος σε ξέρει πολύ καλά. Σημαίνει ότι δεν προσποιείσαι. Δεν είσαι άλλο από αυτό που βλέπουν οι γύρω σου. Σημαίνει πολλά. Να τους αγαπάς αυτούς τους ανθρώπους γιατί είναι σπάνια πλάσματα.
Ίσως αναρωτηθείς, «πώς γίνεται να με ξέρει κάποιος καλύτερα κι από τον εαυτό μου;» Εδώ πολλές φορές δεν ξέρουμε εμείς καλά τον εαυτό μας. Τον βρίσκουμε και τον χάνουμε. Τον ανακαλύπτουμε σε λάθη, τον συναντάμε σε μονοπάτια χαράς και γέλιου και τον ξεχνάμε άλλοτε, σε κάποιο σταυροδρόμι όταν έχουμε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις. Γιατί είναι πολλές τελικά οι φορές που βάζουμε τον εαυτό μας στην άκρη για τα θέλω των άλλων. Που βάζουμε τον εαυτό μας να καθίσει σαν μικρό παιδί στην καρέκλα της σκέψης, τιμωρώντας τον με αυτό τον τρόπο για λάθος επιλογές. Πώς είναι δυνατόν να μας ξέρει κάποιος τόσο καλά όσο εμείς;
Σ’ όλη μου τη ζωή προσπαθώ να είμαι ένας άνθρωπος που τιμά τις αλήθειες του. Όπως όλοι όσοι μας απασχολεί το να μάθουμε τον εαυτό μας καλύτερα. Μέσα λοιπόν από όλους αυτούς που μας ξέρουν τόσο καλά, μπορούμε να μάθουμε κι εμείς τον εαυτό μας πολύ καλύτερα. Ειδικότερα εκείνον τον ξεχασμένο. Τον τιμωρημένο. Τον άδικα ή αυστηρά αξιολογημένο. Τον στερημένο από αγκαλιές κι αγάπη. Κι έρχονται αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μας μάθουν ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας. Να μας συστήσουν εκ νέου τον ίδιο μας τον εαυτό. Εσύ, λοιπόν, που με ξέρεις πιο καλά κι από εμένα, μάθε ότι οι λόγοι για τους οποίους σε αγαπώ είναι αμέτρητοι.
Σε αγαπώ για κάθε σκέψη που μπορείς να κάνεις πριν από εμένα για εμένα. Είναι ασπίδα αυτό και προστασία. Κι όταν συμβαίνει, ένα χαμόγελο σκαλώνει πάντοτε στα χείλη μου γιατί νιώθω όμορφα και ζεστά μέσα μου. Αν είσαι κοντά μου η ευγνωμοσύνη μου θα έρθει με τη μορφή μιας αγκαλιάς. Αν είσαι μακριά μου, τα λόγια μου θα γίνουν εισιτήριο για να έρθουν να σε συναντήσουν και να σου πουν ένα εγκάρδιο «ευχαριστώ».
Σε αγαπώ επειδή τα λάθη μου θα τ’ αξιολογήσεις αφού πρώτα ψυχανεμιστείς τις αιτίες και τις καταστάσεις που με οδήγησαν σ’ αυτά. Κι ίσως κάποιες φορές να μη βιαστείς να κρίνεις γιατί ξέρεις πως θα κάνω οτιδήποτε θεωρώ αρκετό για να τ’ αποφύγω. Αγαπώ τη μαγική σου ικανότητα να ξορκίζουμε μια λάθος στροφή με γέλιο και τη φράση «Ε και;»
Σε αγαπώ επειδή αντικειμενικά θα πεις τη γνώμη σου χωρίς να προσπαθήσεις να την επιβάλλεις. Κι είναι τόσο σπάνιο το να αφήνεις στον άλλον τον τελευταίο λόγο σε κάτι! Σ’ έναν κόσμο που ασφυκτιά από εγωιστικές συμπεριφορές όπου όλοι θέλουν να έχουν την τελευταία κουβέντα σε όλα, εσύ κάνεις τη διαφορά. Γιατί ξέρεις απλούστατα πως έτσι λειτουργώ κι εγώ.
Σε αγαπώ γιατί ξέρεις να δίνεις και να νιώθεις. Δε φοβάσαι να εκφράζεις αυτό που νιώθεις. Δεν καταπιέζεις τα συναισθήματά σου και δεν τα θυσιάζεις στον βωμό του καθωσπρεπισμού. Κι αυτό είναι μάθημα ζωής για εμένα. Είναι απόδειξη ανθρωπιάς κι ενσυναίσθησης κι εσύ γνωρίζεις πώς να τα χαρίζεις απλόχερα στους ανθρώπους γύρω σου.
Σε αγαπώ γιατί ενώ κάποιες φορές ξεχνάω τα όνειρά μου, εσύ μου τα υπενθυμίζεις. Τα τονίζεις και τα χρωματίζεις ακόμη κι όταν εγώ κρίνω πως έχουν ξεθωριάσει πια κι είμαι έτοιμη να τα εγκαταλείψω. Βάζεις μπροστά τα δικά σου όνειρα, κυρίως εκείνα που έμειναν παραπονεμένα. Μου τα δείχνεις και με ρωτάς, «θέλεις και τα δικά σου όνειρα να νιώσουν έτσι;» Και κάπως έτσι, τα όνειρα που άφησα τρυπώνουν και πάλι στα πλάνα μου και μου χαμογελάνε.
Σε αγαπώ για τις δυνατές σου σιωπές. Λένε πολλά περισσότερα από εκείνα που θα υποδήλωνε οποιαδήποτε λέξη. Είναι οι παύσεις που μου δίνουν το χρόνο ν’ ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Είναι το φρένο που θα πατήσεις όταν αντιλαμβάνεσαι πως χρειάζεται να γίνει. Οι σιωπές που δεν είναι δείγμα αδιαφορίας αλλά σοφία κι εμπειρία.
Όλοι οι παραπάνω λόγοι λοιπόν εύχομαι να είναι πραγματικά κι ολόψυχα και δικοί σου, εσύ που τώρα διαβάζεις αυτό το άρθρο. Είμαι βέβαιη ότι τα έχεις ταυτίσει με κάποιον άνθρωπο. Είμαι σίγουρη πως σου έχουν θυμίσει καταστάσεις και στιγμές που ξεθώριασαν επειδή απλώς συνέβη. Πόσοι από εμάς εξάλλου δε θα θέλαμε να ισχύουν έστω και τα μισά από τα παραπάνω στη ζωή μας;
Οι ταυτότητες πολλές κι είναι όλες αληθινές. Εσύ επιλέγεις! Μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι για εσένα η οικογένειά σου ή οι φίλοι που τους νιώθεις σαν να τους ξέρεις από πάντα. Ίσως, να είναι πρόσωπα με τα οποία έχεις πολλά κοινά κι επικοινωνείς μαζί τους σ’ ένα επίπεδο που αρκετοί να μην μπορούν να καταλάβουν. Ίσως, όμως, είναι εκείνος ο άνθρωπος που ήρθε αναπάντεχα στη ζωή σου και σε έμαθε καλύτερα κι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Για να σου δώσει την ανάσα που χρειάζεσαι και να σε ωθήσει να κάνεις εκείνη τη βουτιά στα θέλω σου που πάντα δίσταζες να κάνεις. Μια βουτιά στα βαθιά.
Αφιερωμένο σε κάθε φάρο της ζωής μας.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
