Κυριακή και ξυπνάω στην αγκαλιά σου.
Με προδίδουν οι ώρες πως θέλω να μείνω,
αναπνέοντας το δέρμα σου,
σε χρόνο πάντα περιορισμένο,
εκείνο μου προσφέρει το σώμα σου.
Κι εγώ σαν στιγμή σε περικλείω.
Κι όμως, χάνεσαι.
Πάντα το μυαλό σου μπερδευόταν μαζί μου.
Κι όμως, ο έρωτάς σου έμοιαζε να ξέρει το σωστό.
Οι νύχτες διχάστηκαν κι αυτές, να μην ανατέλλουν πλάι σου
κι εγώ να θέλω να ζω μόνο στο πλάι σου.
Πώς γίνηκε και τελικά φοβήθηκες την ίδια την ελπίδα;
Κυριακή και ξυπνάω στο μαξιλάρι σου.
Με προδίδει ο χρόνος πως σε περίμενα πολύ.
Συντάκτης: Ευφροσύνη Γιακουμόγλου
