Άγνωστε, που οι ματιές μας συναντιούνται συνέχεια - είσαι άραγε το άλλο μου μισό;

Τον συνάντησα τυχαία στο φανάρι και οι δύο με αυτοκίνητο. Είχα να τον δω δύο χρόνια τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν ήταν μπροστά μου και καθώς κοιτούσε από τον καθρέφτη πίσω σταμάτησε το βλέμμα του στο δικό μου βλέμμα. Εγώ κοίταξα για δευτερόλεπτα έξω από το τζάμι του αυτοκινήτου μου από αμηχανία και έπειτα πάλι σε εκείνον, το βλέμμα του ήταν ακόμη εκεί έντονο. Μέχρι που άναψε πράσινο και ξεκινήσαμε και στη συνέχεια χωρίστηκαν οι δρόμοι μας ξανά.

Ποιος είναι αυτός λοιπόν θα με ρωτήσεις, είναι ο Άγνωστος που δεν ξέρω ούτε το όνομά του αλλά συναντιούνται συχνά πυκνά τα βλέμματα μας και είναι σαν να μη χρειάζεται να κάνουμε τίποτα άλλο μας αρκεί αυτό το βλέμμα ή δεν έχουμε τα κότσια για το κάτι παραπάνω. Η πρώτη συνάντηση πρέπει να ήταν πριν 4 τέσσερα χρόνια μόλις τον είδα ένιωσα κάτι σαν μαγνητισμό, κάτι απόκοσμο είχε το βλέμμα του σκάλωσε στο δικό μου καθώς ανέβαινα και αυτός κατέβαινε το πεζοδρόμιο κάτι συνέβη εκείνη τη στιγμή και ήταν αμοιβαίο, το έβλεπα στα μάτια του. Μετά από καιρό  καθώς είχα βγει με τον σύντροφό μου να περπατήσουμε περνούσε από δίπλα με την κοπέλα του και αισθάνθηκα τόσο περίεργα.

Την τελευταία φορά, πριν τον δω στο φανάρι, ήταν πριν δύο χρόνια σ’ ένα κοσμηματοπωλείο. Διάλεγε δαχτυλίδι για να κάνει πρόταση γάμου, δε με είδε ήμουν στο διπλανό μαγαζί που ενώνεται με το κοσμηματοπωλείο. Τώρα τον τελευταίο καιρό τον συναντάω συχνά και είναι πάντα μόνος. Δεν ξέρω ίσως κάποιες φορές κάποια πράγματα είναι καλύτερο να τα αφήνουμε έτσι όπως είναι και να μην τα κάνουμε πραγματικότητα γιατί ίσως έτσι θα χάσουν και τη μαγεία τους – πραγματικά δεν ξέρω. Αλλά σκέφτομαι ότι ίσως αυτός ο Άγνωστος που τον συναντάω κατά καιρούς στη ζωή μου τυχαία – αυτός που συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο ο καθένας με διαφορετικούς συνοδούς-  ίσως είναι αυτός, ίσως το σύμπαν θέλει να μου πει κάτι με τις τόσες συμπτώσεις που τον φέρνει μπροστά μου. Ίσως καμία φορά τα πράγματα είναι τόσο απλά και τόσο μπροστά στα μάτια μας.