Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Σιγά τη διαπίστωση, μπορεί να σκεφτεί κάποιος, αλλά αναρωτήσου πόσες φορές επιλέγουμε να το κρατήσουμε κρυφό, ακόμα κι από εμάς τους ίδιους; Υποστηρίζουμε τόσο πολύ το “la vita est bella”, προσπαθούμε τόσο πολύ να το πιστέψουμε και να το μετατρέψουμε σε μονόδρομο, που αγνοούμε πλήρως ότι για να είναι bella, οφείλει να έχει κι όμορφες κι άσχημες στιγμές.
Πολλά ενδέχεται να βιώσεις στη ζωή σου κι αυτά δε θα είναι πάντοτε δικής σου υπαιτιότητας· υπάρχουν όμως κι αυτά που μπορεί να συμβούν εξαιτίας εξωγενών παραγόντων ή επιλογών σου που δε θα χαρακτήριζες πολύ σοφές. Σημασία στη ζωή έχει να οδηγείσαι σε γεγονότα, καταστάσεις κι ανθρώπους που όταν κι αν χρειαστεί να διηγηθείς την ιστορία σου μαζί τους, σε κάποιον τρίτο, να μην ντραπείς, να μη νιώσεις αμηχανία, ή την ανάγκη να υπεραμυνθείς των επιλογών σου. Θυμάσαι τι είχε πει η Μαλβίνα; «Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει.» Ε, όπου «άνδρας», εσύ βάλε «άνθρωπος», γιατί η σωστή συμπεριφορά κι ο σεβασμός δεν έχουν φύλο και πάμε να το συζητήσουμε.
Σου χρωστάς σ’ αυτή τη ζωή που δεν είναι στρωμένη με τα ροδοπέταλα, έναν άνθρωπο δίπλα σου, που δε θα σε κάνει να νιώσεις ότι δε σε σέβεται, ότι αν ξεκινήσεις να μαραίνεσαι δε θα το προσέξει και θα συνεχίσει τη ζωή του κανονικά. Έναν άνθρωπο που θα σε εκτιμά τόσο πολύ που θα σκέφτεται να σε ενημερώνει για τη ζωή και τη μέρα του- όχι επειδή θα νιώθει ότι περνάει από έλεγχο, αλλά επειδή δε θα θέλει ποτέ να σε βάλει στη διαδικασία να αμφιβάλεις και να έχεις δεύτερες σκέψεις. Σου χρωστάς αυτόν τον άνθρωπο που θα σου φέρει το ποτήρι με το νερό να το πιεις με το ζόρι επειδή δεν ήπιες νερό όλη μέρα και θα σε κοιτάζει με αγάπη. Έναν άνθρωπο που θα χαλάει τον κόσμο ολόκληρο για να είστε εσείς οι δύο καλά.
Στη ζωή σου, αξίζεις να έχεις έναν άνθρωπο που όταν δεν έχετε ροδοπέταλα, θα αντιμετωπίζετε μαζί τα αγκάθια που έρχονται στον δρόμο σας και δε θα σε βάζει να πατάς σε περισσότερα. Έναν άνθρωπο που θα αγαπάει την ευθύνη και θα τη ζητάει κι από εσένα, βαδίζοντας ισότιμα δίπλα σου. Έναν άνθρωπο που αναγνωρίζει την αξία του χρόνου και της επένδυσης, που οι ανασφάλειές του δε θα του επιτρέπουν να προβαίνει σε παιχνίδια εξουσίας. Έναν άνθρωπο που θα θέλει μαζί σου να μεγαλώνει. Έναν καλό άνθρωπο, που ξέρει να δίνει αγάπη και να νοιάζεται, που θα σε εμπνεύσει φυσικά να γίνεις κι εσύ η καλύτερη εκδοχή του εαυτό σου.
Κι όλα τα παραπάνω, δεν μπορούν κι οφείλουν διαχρονικά να μη γίνουν ποτέ απαίτηση. Γιατί, δεν μπορείς να μάθεις κανέναν πώς να σε αγαπά με τον τρόπο που περιμένεις, ούτε να επιβάλλεις το τι θεωρείς εσύ προτεραιότητα στην ψυχούλα των ανθρώπων σου. Κι αν, καθώς μοιράζεσαι τις ιστορίες σας, νιώθεις αυτή την αμηχανία, αν πιο συχνά αισθάνεσαι ντροπή από ότι υπερηφάνεια και για τον τρόπο που εσύ διαχειρίζεσαι τη σχέση αυτή, αν κάθε κίνηση και πράξη μπαίνει στη ζυγαριά για να μετρηθεί “σωστά” η αξία που δίνετε σε αυτόν τον έρωτα, τότε κανείς από τους δυο σας δεν έχει δίπλα του αυτόν που του αξίζει.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
