Μαέστρο 3. Η σεζόν που περιμέναμε εδώ και μήνες, με την αγωνία πως φάγανε το Φάνη, τι απέγινε η Σοφία, τι συνέβη με την Κλέλια και τον Ορέστη, κι αν τελικά ο περίεργος αστυνομικός θα ξεσκεπάσει την αλήθεια. Ομολογώ, πως δεν ξέρω από πού να το πιάσω, μιας και καθόμουν με απόλυτη αφοσίωση μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας μια σειρά από κεφάλαια, όπου το κάθε ένα ανεδείκνυε κι ένα άλλο κοινωνικό θέμα/γεγονός και όλα αυτά μέσα από τον φακό του Χριστόφορου Παπακαλιατη, και μέσα από ένα απίστευτο καστ ηθοποιών, ανάμεσά τους και η μοναδική Χάρις Αλεξίου.
Κεφάλαιο Άπιστος, και με αυτό αναφερόμαστε στον Θάνο και την ανακούφιση που πήραμε όταν η Κλέλια τον έκανε τσακωτό. Ακολούθησε ένας συγκλονιστικός διάλογος γεμάτος αλήθειες, που οδήγησαν σε μια βίαιη αντιπαράθεση μεταξύ του ζευγαριού:
«Πόσο σιχαμένος μπορεί να είσαι;»
«Είναι μια αντίδραση δίκη μου όταν δεν είμαι καλά, ίσως αν δεν ήσουν έτσι να μη χρειαζόταν να εκτονώνομαι αλλού.»
«Είσαι και μαλάκας εκτός από σιχαμένος, δεν έχεις καν τα @@ να μου πεις ότι το γουστάρεις ότι κάνεις και προσπαθείς να το ρίξεις σε εμένα.»
«Γουστάρω να γ@μάω όταν κάτι προκύψει, δεν έχει να κάνει με εσένα, ούτε με αυτά που αισθάνομαι εγώ για εσένα.»
Ίσως ένας από τους πιο ωμούς διάλογους που έχουμε δει ποτέ. Απλός, και λιτός, απενοχοποιώντας το ζήτημα γύρω από την απιστία, που είναι αυτό που είναι καμιά φορά.
Αυτό που ίσως δεν περιμέναμε να δούμε, ήταν ο ξυλοδαρμός και παραλίγο βι@σμός της Κλέλιας, όταν συνειδητοποίησε ότι θα τη χάσει- μια σκηνή που δυστυχώς δεν απέχει πολύ από τη σύγχρονη πραγματικότητα της Ελλάδας, με ένα τεράστιο ποσοστό γυναικών να δέχονται βία από τον σύντροφό τους, θέλοντας να λήξουν τη σχέση τους.
Η Κλέλια, βρίσκοντας τη δύναμη να τον αντιμετωπίσει, βρέθηκε στο αστυνομικό τμήμα: «Όσο δύσκολο και αν σου είναι πρέπει να του κάνεις μήνυση. Έχω μια κόρη στην ίδια ηλικία με εσένα, δε μου επιτρέπει η θέση μου να σου πω τι θα έκανα, αν ήμουν πατέρας σου…» Μήνυση. Ωστόσο η ενοχή και η μοναξιά που νιώθει η επιζήσασα σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι εκκωφαντική, κι εδώ η Κλέλια με υποκριτική δεινότητα, ας έβαλε στον πονεμένο και γενναίο ψυχισμό αυτών των γυναικών και στην πολυπλοκότητα όσων βιώνουν βγαίνοντας από τη σχέση κακοποίησης.
Κεφάλαιο κενό. Ίσως να το είχαμε υποψιαστεί και να μην πέσαμε από τα σύννεφα όταν ο Ορέστης πληροφορήθηκε ότι για όλο αυτό που του συμβαίνει και βρίσκεται εκτός σχολής, ευθύνεται η γυναίκα του, Αλεξάνδρα, γνωρίζοντας ότι του στέρησε ό,τι πιο πολύτιμο είχε, και το μοναδικό πράγμα που του παρείχε χαρά. «Δε χωρίζουν οι άνθρωποι όταν υπάρχει ένα μωρό στη μέση» φαίνεται να του λένε οι γύρω του, και σε μια συζήτηση ανάμεσα στον Ορέστη και τη μητέρα του δεν έγινε πραγματικά ποτέ, βλέπουμε το κοινωνικό στερεότυπο στην πλήρη έκτασή του στην ελληνική κοινωνία. Για άλλη μια φορά ο Παπακαλιάτης καταφέρει να θίξει με το δικό του τρόπο, δίνοντας τροφή για σκέψη: Αξίζει κάνεις να μένει σε έναν διαλυμένο γάμο, απλά για να μεγαλώσει το παιδί του;
Κεφάλαιο 56%. Προφανώς και ο κόσμος των επιχειρήσεων είναι σκληρός και αλλοιωνόμαστε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Νοιαζόμαστε μόνο για νούμερα, κέρδη, αριθμούς πωλήσεων, και αντιμετωπίζουμε ανθρώπους λες και είναι άλλο ένα διακοσμητικό. Δήθεν τραπέζια, τυπικές ευγένειες, συζητήσεις άνευ ουσίας, καλομελετημένες παραστάσεις, «πάρε την κάρτα και πλήρωσε, κι άφησε κι ένα πολύ καλό φιλοδώρημα, εδώ με ξέρουν». Η Αλεξάνδρα, λοιπόν, μέσα από τον σκληρό και απαιτητικό της ρόλο μας αποδεικνύει πως πολλές φορές κάνουμε πράξεις για να κρατάμε τους εαυτούς μας απασχολημένους και να μην αντιμετωπίζουμε τη μοναξιά μας, ακόμη κι αν έχουμε ένα παιδί κι έναν σύντροφο που τικάρουν όλα τα κοινωνικά κουτάκια. Εμείς, μένουμε συναισθηματικά κενοί, περνώντας τη μέρα τον γενέθλιων μας σε ένα καλό εστιατόριο, με έναν άγνωστο, με πρόφαση ένα επαγγελματικό δείπνο, και η άλλη μας επιλογή είναι να γυρίσουμε σε ένα πολυτελές σπίτι γεμάτο με ό,τι ιδανικά θα ονειρευόταν κανείς, εκτός από αγάπη.
Ο Παπακαλιάτης μας υπενθυμίζει με τον δικό του τρόπο για άλλη μια φορά ότι η ευτυχία δεν κρύβεται ούτε πίσω από αριθμούς πωλήσεων, ούτε πίσω από υλικά αγαθά, αλλά μέσα από στιγμές σε λειτουργία πτήσης, που είναι και το τελευταίο κεφάλαιο αυτού του συγκλονιστικού πρώτου επεισοδίου. Στιγμές που βάζουμε στην άκρη τα προβλήματά μας και ζούμε το τώρα. Και ποιος δε ζήλεψε χθες βράδυ την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά του Ορέστη και της Κλέλιας, στους μαγικούς Παξούς, που ζούσαν για λίγο σε μια φούσκα και μας έκαναν να ξεχάσουμε πώς και γιατί βρέθηκαν ξαφνικά εκεί, οι δυο τους. Αφεθήκαμε στις εικόνες και ξύπνησαν καλοκαιρινές μνήμες και παλιά ρομάντζα, να μας κάψουν από έρωτα.
Θα κλείσω με τη λατρεμένη γιαγιά Χάρις, που μας έλλειψε όσο τίποτα. Εκείνη που τα καταλαβαίνει όλα και δε μιλάει. Εκείνη που έχει το τρόπο της να βρίσκει λύσεις για όλα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, να εξαφανίσει το όπλο, με το τέλεια εκτελεσμένο της σχέδιο, βάζοντας το δικό της λιθαράκι στη συγκάλυψη.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα δούμε όλα αυτά που περιμένουμε να δούμε, μιας κι έχουμε γεμίσει απορίες και αγωνία για τη συνέχεια, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Χριστόφορος, για άλλη μια φορά, χάρισε μαγικές εικόνες και μας έβαλε στη διαδικασία να σκεφτούμε. Κι αν είναι πιο πολλά τα ερωτηματικά από τις απαντήσεις αυτή τη στιγμή, μένει να ξεκινήσει το κουβάρι να ξετυλίγεται, απόψε.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
