Σε έναν κόσμο όπου τα social media κατακλύζουν τις καθημερινές μας στιγμές και οι νεότερες γενιές φαίνεται να παλεύουν για λίγα ακόμα likes, ο Βίκτωρας Γιαννικόπουλος, μαθητής της Β’ Γυμνασίου του Pierce College, έρχεται να αποδείξει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Η εργασία του, με τίτλο «Voyager 1 and 2: The Epic Journey in Vast Cosmic Sea», όχι μόνο κέρδισε την πρώτη θέση στο 1ο Βαλκανικό Θερινό Σχολείο Αστρονομίας και Αστροφυσικής, αλλά επίσης αποτύπωσε την αγωνία και την ανάγκη για αναζήτηση σε κάτι μεγαλύτερο από το εγώ μας – το σύμπαν και τη θέση μας σε αυτό.
Η εντυπωσιακή παρουσίαση του Βίκτωρα, που εστίασε στις αποστολές Voyager και στα μηνύματα που στέλνουμε προς τα βάθη του διαστήματος, ήρθε να καταδείξει κάτι πολύ σημαντικό: η νέα γενιά δεν είναι χαμένη. Αντίθετα, έχει την ικανότητα να σκέφτεται και να εξελίσσεται πέρα από τα στενά όρια της καθημερινότητας που συνήθως περιορίζονται σε επιφανειακά και επιπόλαια θέματα. Ο Βίκτωρας, επηρεασμένος από τον νυν Πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών και ομότιμο διευθυντή διαστημικών προγραμμάτων της NASA, Δρ. Σταμάτιο Κριμιζή, αποδεικνύει ότι η επένδυση στην επιστήμη και τη γνώση μπορεί να φέρει τη νέα γενιά πιο κοντά στις πραγματικές αξίες της δημιουργικότητας και της φιλοδοξίας.
Η τοποθέτησή του, ότι οι συνομήλικοί του «ασχολούνται πολύ με τα social media και γίνεται η μάχη των likes», έρχεται να αγγίξει ένα βαθύ κοινωνικό ζήτημα. Το να συζητάμε για την επικράτηση του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ως το κυριότερο εργαλείο για την αυτοπροβολή, δεν είναι κάτι καινούριο. Ωστόσο, η ωριμότητα του Βίκτωρα να προτείνει ότι οι νέοι θα έπρεπε να ασχολούνται με κάτι πιο δημιουργικό είναι εξαιρετικά σημαντική, διότι φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη για βαθύτερες ενασχολήσεις που ενδυναμώνουν τη σκέψη και την προσωπική εξέλιξη.
«Κάποια παιδιά της ηλικίας μου έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, ασχολούνται πολύ με τα social media και γίνεται η μάχη των likes. Προσπαθούν να βγάλουν την καλύτερη φωτογραφία για να πάρουν τα πιο πολλά like. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να ασχολούνται με κάτι πιο δημιουργικό. Πλέον επηρρεάζονται πολύ από τα social media.
Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Το 1600 περίπου όταν ο Νεύτωνας ήταν φοιτητής στην Αγγλία, ξέσπασε μια πανδημία και αναγκάστηκε να κλειστεί στο σπίτι του για δύο χρόνια. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν τα πιο παραγωγικά χρόνια για τον ίδιο καθώς ανακάλυψε του νευτώνιους νόμους, το νόμο της βαρύτητας και τη διάθλαση του φωτός. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια, διαδίκτυο και ηλεκτρικό ρεύμα.»
Η αναφορά του στο παράδειγμα του Ισαάκ Νεύτωνα, λειτουργεί ως καμπανάκι για το πώς οι νέοι μπορούν να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες για ανάπτυξη, ακόμα και υπό περιορισμούς. Ειδικά όταν τα κοινωνικά μέσα και οι υπερπροβολές των περιστατικών ανήλικης παραβατικότητας διαμορφώνουν έναν λανθασμένο και επιβλαβή τρόπο σκέψης. Η σημερινή αναστροφή των αξιών της εποχής της πληροφορίας με την εξάρτηση από την εφήμερη επιβεβαίωση από τρίτους μέσω των διαδικτυακών «likes», χάνει από τη φόρμουλα της γνώσης και της αληθινής συνειδητοποίησης του κόσμου γύρω μας. Και για την ακρίβεια, προκαλεί αμηχανία και σε μεγαλύτερες ηλικίες, αφού ο μεστός του λόγος δε συναντάται πολλές φορές ούτε σε ηλικίες των 40+.
Η συμμετοχή του Βίκτωρα στο 1ο Βαλκανικό Θερινό Σχολείο Αστρονομίας και Αστροφυσικής, και η επαφή του με τον Δρ. Κριμιζή, αναδεικνύει τη σημασία των ευκαιριών που δίνονται στους νέους για να προσανατολιστούν σε τομείς που ενισχύουν τη γνώση και την κατανόηση του κόσμου και του σύμπαντος, πέρα από τα φλας των social media. Το ότι η εργασία του έγινε viral στα social media για την ωριμότητα και τη σοβαρότητα της σκέψης του, δείχνει ότι κάθε άνθρωπος, όταν εκφράζεται με ειλικρίνεια και σεβασμό, μπορεί να βρει το δικό της δυναμικό πεδίο αναγνώρισης.
Είναι ώρα, λοιπόν, να αναρωτηθούμε: πόσο βαθιά είναι η επιρροή των social media στους νέους σήμερα; Και ποιο μέλλον μας επιφυλάσσεται αν συνεχίσουμε να ζούμε σε μια εποχή όπου τα likes και οι διαδικτυακές εικόνες υπερτερούν της πραγματικής γνώσης και δημιουργικότητας; Ο Βίκτωρας Γιαννικόπουλος δεν απαντά άμεσα σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά η ιστορία του μας καλεί να σκεφτούμε: ίσως, τελικά, το πιο σημαντικό είναι να κοιτάξουμε ψηλά, προς τα άστρα.
