Εκεί που το «τίποτα» είναι αρκετό

Ο έρωτας είναι φλόγα, 
που δε σβήνει, ούτε καίει.
Χορεύει στις καρδιές,
σαν μυστικός ψαλμός.

Στην κάθε σπίθα του,
γεννιέται ένας κόσμος.
Και μέσα του,
χάνονται οι ψυχές.

Στον έρωτα μιλά η σιωπή,
στα χείλη που ενώνονται.
Ένα φιλί που δεν είναι απλό,
αλλά υπόσχεση αιωνιότητας.

Όταν τα μάτια κλείνουν,
ανοίγεται ένας άλλος κόσμος,
όπου τα πάντα είναι φως,
και το τίποτα είναι αρκετό.

Ο έρωτας βαδίζει
στους δρόμους της ψυχής μας.
Χαράζει μονοπάτια,
και αφήνει λουλούδια.

Μα κάθε του δρόμος
κρύβει ένα ρίσκο:
το να χάσεις τον εαυτό σου,
για να βρεις τον άλλον.

Το άγγιγμα του έρωτα
δεν είναι μόνο δέρμα.
Είναι φωτιά που διαπερνά,
και θάλασσα που καταπίνει.

Μια στιγμή,
και όλος ο χρόνος
σταματά,
για να γεννηθεί ξανά.

Ο έρωτας είναι καθρέφτης,
που δείχνει αυτό που κρύβεις.
Σε κάνει να δεις το φως σου,
και τις σκιές σου μαζί.

Μα, όταν τον κοιτάς βαθιά,
δε βλέπεις πια τον εαυτό σου.
Βλέπεις εκείνον,
που έγινε ο κόσμος σου.

Στον έρωτα,
δύο μάτια είναι αρκετά.
Μια θάλασσα μέσα τους,
κι εσύ, ναυαγός.

Όσο πιο πολύ κοιτάς,
τόσο πιο πολύ χάνεσαι.
Και στο βάθος τους,
βρίσκεις τον εαυτό σου.

Ο έρωτας είναι χορός,
στη βροχή του άγνωστου.
Βήματα που δεν ξέρεις,
μα που χορεύεις με πάθος.

Κάθε σταγόνα
είναι υπόσχεση:
ότι ο κόσμος θα συνεχίσει
να τραγουδά το όνομά σας.

Ο έρωτας είναι ψίθυρος,
που ακούγεται μόνο στη σιωπή.
Σαν άνεμος που φέρνει
την άνοιξη στην καρδιά.

Και όταν τον νιώσεις,
ξέρεις:
είσαι ζωντανός
για πρώτη φορά.

Στον έρωτα πέφτεις,
αλλά δεν πονάς.
Πέφτεις στο φως,
και ανεβαίνεις στον ουρανό.

Η πτώση γίνεται πτήση,
όταν τα χέρια του άλλου
σε κρατούν
σαν να μην υπάρχει τέλος.

Ο έρωτας είναι τέχνη,
που δεν μπορείς να διδάξεις.
Είναι χρώμα που ρέει
χωρίς καμβά.

Και το έργο που δημιουργεί
δεν έχει τίτλο,
μόνο ένα αίσθημα:
ότι άγγιξες το αιώνιο.