Toν πιο μεγάλο σου έρωτα θα τον ζήσεις σε ένα δυάρι, αγκαλιά και τρώγοντας σουβλάκια

Ίσως, όλοι κάποια στιγμή, όταν μας έπιασαν τα ρομαντικά μας, έχουμε αναρωτηθεί πώς θα ήταν αν ζούσαμε μία ρομαντική σχέση βγαλμένη από ταινία. Λίγο επηρεασμένοι από τα παραμύθια που μας διάβαζαν όταν ήμασταν ακόμα παιδιά, για να μας πάρει ο ύπνος, λίγο ο κινηματογράφος αργότερα στην εφηβεία, επηρέασαν σημαντικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμασταν τι είναι ο ιδανικός έρωτας και πώς ορίζεται το στερεότυπο του σπουδαίου ρομάντζου. ‘Οσες φορές και αν έχουμε δει τη σκηνή από την ταινία The Notebook, όπου ο Noah (Ryan Gosling) ξαπλώνει σε ένα σταυροδρόμι στη μέση του δρόμου με την Allie (Rachel McAdams) να τον ακολουθεί, παρά τον κίνδυνο να τους πατήσει αμάξι, έχουμε, μάλλον, φανταστεί τον εαυτό μας να βρίσκεται σε εκείνο τον δρόμο με το ταίρι μας, ζώντας τη στιγμή και κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.

Μέχρι που κάναμε την πρώτη μας σχέση κι ενώ περιμέναμε να νιώσουμε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μας, σαν άγγιξαν τα χείλη μας για πρώτη φορά, όπως συμβαίνει σε κάθε romantic ταινία που σέβεται τον εαυτό της, κάτι δεν ήταν όπως πιστεύαμε.

Έπειτα, στο πέρασμα του χρόνου, ήρθαν κι άλλες σχέσεις. Μερικές από αυτές ήταν μακροχρόνιες κι άλλες σύντομες, άλλες είχαν ένταση και πάθος ενώ άλλες χαρακτηρίζονταν από ηρεμία, μια ή δυο από αυτές πιστέψαμε πώς θα κατέληγαν κάπου, αλλά στο τέλος ο χωρισμός ήταν αναπόφευκτος. Κι όλες αυτές οι σχέσεις έκρυβαν διάφορες σκηνές που και ο καλύτερος σκηνοθέτης δε θα μπορούσε να αποτυπώσει. Σκηνές που δεν μπορούσαμε τότε να αντιληφθούμε πόση σπουδαιότητα έχουν στο σύνολό τους, καθώς μας παρέσυρε το συναίσθημα που περιμέναμε να βιώσουμε, εκείνο που κάπου, κάποτε είχαμε δει και πιστεύαμε πως κάπως έτσι θα συμβεί και σε ‘μας.

Κι ήρθε και το αντίθετο. Τότε που, σε κάποια περίοδο της ζωής μας, αναπάντεχα ζήσαμε εκείνη τη σχέση που ήταν όντως κινηματογραφική. Και τη ζήσαμε στο έπακρο και σε όλο της το μεγαλείο. Ρομαντική αλλά και full ερωτική. Δοτική και ταυτόχρονα εγωιστική. Με εντάσεις και καβγάδες που ερχόντουσαν για να ταράξουν τις ήσυχες μέρες μας. Περιπετειώδης, χωρίς αναστολές, που μας παρέσυρε στο πέρασμά της σαν ορμητικός ποταμός. Μια σχέση που δεν της έλειπε τίποτα απολύτως, κι έφτασε κάποτε η ώρα να ολοκληρωθεί. Και τότε μόνο καταλάβαμε πως κάτι δεν ήταν όπως φαίνεται ή καλύτερα δεν είναι όπως βλέπουμε στην οθόνη του κινηματογράφου, αφού ο χωρισμός ήταν κι άσχημος και σκληρός και καθ’ όλα ισοπεδωτικός.

Και στις δύο περιπτώσεις την πατήσαμε. Κι αυτό γιατί οι ρομαντικές ταινίες έχουν σκοπό να παρουσιάσουν μια εξιδανικευμένη εκδοχή της αγάπης, μπλεγμένης με εξωπραγματικά δείγματα αυταπάρνησης που κακά τα ψέματα, δε στέκουν στην πραγματική ζωή. Κάπως έτσι, αυτός ο πολυπόθητος κινηματογραφικός έρωτας, μοιάζει να μην ανταποκρίνεται ποτέ σε ρεαλιστικές προσδοκίες. Το αγόρι που αφήνει τα πάντα για να τρέξει πίσω από το κορίτσι που αγαπά χωρίς να υπολογίσει τίποτα και κανέναν, ή το κορίτσι που αψηφά όλα τα εμπόδια τα red flags, για να είναι μαζί με το γοητευτικό high school crash της, δέκα χρόνια μετά. Κι αν κάποια στιγμή παρ’ ελπίδα ζήσαμε κάτι τέτοιο θα συνειδητοποιήσαμε πόσο διαφορετικό είναι να το βιώνουμε εμείς οι ίδιοι, να πονάμε, να ξαφνιαζόμαστε, να παίρνουμε αποφάσεις, εκείνες τις δύσκολες, τις απάλευτες. Και δεν υπήρχε τίποτα κινηματογραφικό σε αυτό.

Ο Mr και η Miss perfect είναι δημιουργήματα μαζικής παραγωγής ταινιών, σειρών, μυθιστορημάτων ακόμα και παραμυθιών που σκοπό έχουν να μας κάνουν να ζητάμε πάντα το άπιαστο. Το σύνδρομο του Disney, όπου οι γυναίκες είναι όμορφες, ελκυστικές, πρόσχαρες, πάντα διαθέσιμες, και περιμένουν τον πρίγκηπα του παραμυθιού να τις εντάξει στη ζωή του, είναι απλώς μια επιφανειακή κι άκρως σεξιστική ερμηνεία του έρωτα, όπως επίσης και το μοτίβο του πλούσιου και πετυχημένου άντρα που κάνει τα πάντα ως ιππότης για την αγαπημένη του. Ο ιδανικός σύντροφος προκύπτει από τις επιθυμίες και τις ανάγκες του κάθε ατόμου προσωπικά κι έχει ως βάση τον ρεαλισμό. Εκείνον που μας θέλει με πιτζάμες στον καναπέ τρώγοντας σουβλάκια και βλέποντας ρομαντικές ταινίες, σε ένα δυάρι στην Κυψέλη. Αυτό ναι, μπορεί και να είναι μεγάλος έρωτας.

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: freepik.com