Τα φώτα τρεμοπαίζουν στα παράθυρα,
σχεδόν ψιθυρίζουν μυστικά που δεν τολμούν να φανερωθούν.
Οι δρόμοι γεμάτοι ανθρώπους,
μα κάθε βήμα μοιάζει μόνο, σαν να χάνεται στη νύχτα.
Η χαρά… τι περίεργη λέξη.
Προφέρεται με τόση ευκολία,
μα σπάνια βρίσκει το δρόμο να φτάσει εκεί που πονάς.
Σου λένε να γελάσεις, να χορέψεις,
να γίνεις μέρος ενός παιχνιδιού
που ξέρεις ότι δε φτιάχτηκε για σένα.
Αγγίζεις τα χέρια που σε πλησιάζουν
και είναι ζεστά,
αλλά όχι αληθινά.
Τα χαμόγελα, μια μάσκα φτιαγμένη από λάμψη,
κρύβουν τη σιωπή που ουρλιάζει από μέσα.
Κι εσύ, στη γωνία,
παρατηρείς το θέατρο των ημερών.
Θέλεις να πιστέψεις στη μαγεία,
αλλά ξέρεις πως η μαγεία,
αν υπάρχει,
είναι κρυμμένη στη σκιά.
Σε μια ματιά που μένει λίγο περισσότερο,
σε μια ανάσα που μπερδεύεται με τη δική σου,
σε μια λέξη ψιθυριστή που κόβει το σκοτάδι στα δύο.
Ίσως εκεί να είναι η χαρά.
Όχι στις καμπάνες,
ούτε στα λαμπιόνια που φλέγονται στον ουρανό.
Αλλά στη ρωγμή της νύχτας,
εκεί όπου η καρδιά συναντά την αλήθεια,
όπου το ψεύτικο υποχωρεί
και αφήνει χώρο για κάτι που καίει πραγματικά.
