Όλα είναι περισσότερο όμορφα όταν στην αρένα των ερωτικών σχέσεων παίζουν δύο παίκτες. Όταν δηλαδή τα συναισθήματα δύο ανθρώπων είναι αμοιβαία και η σχέση μεταξύ τους αμφίδρομη. Τότε, αν τρέφεις ερωτικά συναισθήματα μπορείς να τα ζήσεις όσο δυνατά θες. Ειδικά αν πρόκειται για μια σχέση που σου προσφέρει συναισθηματική ασφάλεια, τότε δώσε στον έρωτα να καταλάβει, ώστε να καταλάβεις κι εσύ τι εστί ο έρως αφού πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα και αυτό φαίνεται παντού πάνω σου γιατί εκπέμπεις μια ιδιαίτερη λάμψη που κάνει το πρόσωπό σου εκτυφλωτικό. Φεγγοβολάς. Μοιράζεις χαμόγελα γύρω σου. Κι όλα σου φαίνονται μοναδικά. Ο κόσμος όταν είσαι ερωτευμένος έχει άλλη απόχρωση κι εσύ νιώθεις πως τον αγαπάς βαθιά και πως η ζωή είναι υπέροχη.
Τι γίνεται όμως στην αντίθετη περίπτωση; Στην περίπτωση εκείνη που το συναίσθημά σου βαράει κόκκινο αλλά είναι μονόπλευρο; Τι γίνεται όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση και μένεις εσύ με τα συναισθήματά σου να ελπίζεις και να τρως την ψυχούλα σου μήπως κάτι αλλάξει; Έχει νόημα μια τέτοια κατάσταση;
Για να το καταλάβεις λιγάκι καλύτερα σκέψου πως είναι σαν να έχεις ένα αυτοκίνητο, αλλά να μην υπάρχει δρόμος για να φτάσεις στον προορισμό σου. Όσο κι αν οδηγήσεις δε θα μπορέσεις να πλησιάσεις εκεί που θέλεις, παρά μονάχα θα κάνεις κύκλους και θα καταλήξεις τελικά σε αδιέξοδο. Θα σου ΄χει τελειώσει και το απόθεμα από καύσιμα. Και μετά; Τι κάνεις μετά; Αντίστοιχα, το να περιμένεις ή να κυνηγάς έναν άνθρωπο που είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμος, αυτό δε θα σε οδηγήσει σε καμία θετική κατάληξη. Θα σε εξουθενώσει ψυχικά αφού πρώτα είναι πιθανό σε βυθίσει σε έναν αρρωστημένο κύκλο εξάρτησης κι εμμονής που θα σε απομακρύνει από τον πραγματικό σου εαυτό. Να θυμάσαι πως επιμονή χωρίς ανταπόκριση είναι εμμονή και ο επιμένων σε αυτές τις περιπτώσεις, στο τέλος δε νικά αλλά ξεφτιλίζεται. Κι εδώ sos. Δώσε έμφαση στη χιλιοειπωμένη φράση «για μια αξιοπρέπεια ζούμε».
Εσύ όμως τι κάνεις; Καταπατάς κάθε ίχνος από την αξιοπρέπεια σου ενώ συχνά το αντικείμενο του πόθου σου το χτίζεις στο μυαλό σου με έναν ιδεατό τρόπο , το ντύνεις όπως θες και το βαφτίζεις «απωθημένο», «ανεκπλήρωτο». Ίσως, αντιλαμβάνεσαι πως αυτός ο κύκλος που έχεις δημιουργήσει σου κάνει κακό. Σκέφτεσαι να απομακρυνθείς μα όσο το προσπαθείς τόσο τον μεγαλώνεις. Κοινώς όσο περισσότερο σε φτύνουν, τόσο κολλάς, τόσο περισσότερο φτιάχνεις στο μυαλό σου ιστορίες και πλάθεις σενάρια ικανά να προταγωνιστήσουν στην πιο τοπ σαπουνόπερα της εποχής. Δημιουργείς προσδοκίες κι ελπίδες που συντηρούν μέσα σου μια κατάσταση τελειωμένη. Μπαίνεις λοιπόν, μέσα σε μια φάση αναμονής, από την οποία αρνείσαι σχεδόν πεισματικά να ξεφύγεις.
Και τελικά γίνεσαι εκείνος ο φίλος που όλοι τον ακούσαμε κάποια στιγμή με το στόμα ανοιχτό σκεπτόμενοι πως έχει τρελαθεί και βλέποντας τον να πετάει πάνω στο ροζ συννεφάκι του, που το παρασέρνει ο άνεμος και καμία κουβέντα που θα ακούσει από τους γύρω ανθρώπους δεν μπορεί να τον προσγειώσει –τουλάχιστον ομαλά. Γίνεσαι εκείνος ο φίλος που μέχρι να μπεις κι εσύ στη θέση του, άκουγες αντίστοιχες ιστορίες καψούρας και σχεδόν γελούσες γιατί στο μυαλό σου δεν μπορούσε να χωρέσει αυτήν η έννοια. Δεν μπορούσες να αντιληφθείς πως μπορεί κάποιος άνθρωπος να εστιάζει τόσο πολύ σε κάποιον άλλον και να ζει μια «σχέση» που επί της ουσίας δεν υπάρχει. Μοιάζει αφύσικο το μονόπλευρο όπου ένας μόνος του φαντάζεται πως ένας έρωτας υπάρχει μα όλοι οι υπόλοιποι ξέρουν πως τίποτα δεν υπάρχει και δυσκολεύονται να τον συνετίσουν.
Γίνεσαι επομένως, αυτός που έχει φτιάξει ένα φανταστικό ταίρι στο μυαλό του και το ζει. Αυτός που πλάθει σχέσεις που ποτέ δεν υπήρξαν εξαιτίας μιας βαθύτατης ανάγκης του να αγαπηθεί και να νιώσει αποδοχή και πληρότητα. Γίνεσαι ο τύπος ο καψούρης που μπορεί να ακούει καψουροτράγουδα, μπορεί και όχι. Μπορεί να πίνει για να ξεχάσει αυτό που ποτέ δεν υπήρχε στη ζωή του ή να γράφει για να εκφράσει όσα λόγια δε βρήκαν ποτέ τον αποδέκτη τους. Γίνεσαι ίσως κι εκείνος ο τύπος, ο ενοχλητικός, που έχει το θάρρος να διεκδικήσει τον άνθρωπο που έχει καψουρευτεί και πιάνεσαι συχνά πυκνά με ένα κινητό στο χέρι να κατασκοπεύεις στα σόσιαλ για ένα του σημάδι μόνο ή να στέλνεις μηνύματα, εκείνα τα πονεμένα μηνύματα που έμειναν στο διαβάστηκε, στο ξεχάστηκε ή στην καλύτερη στο απαντήθηκε λιτά και κοφτά μπας και σε συγκεντρώσουν. Καταστρατηγείς τους προσωπικούς σου κανόνες και τις αξίες σου. Είσαι πολλές φορές ο άνθρωπος ο σεντονάκιας που γράφει κατεβατά γεμάτα με σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα. Αυτός που ζητιανεύει λίγα ψίχουλα μπας και θρέψει την πεινασμένη του ψυχούλα. Ο τύπος που καταλήγει να σέρνεται και που παρακαλά να πάρει ανταπόκριση. Και τελικά γίνεσαι αυτό που δε θα ήθελες με τίποτα να γίνεις.
Ξέρω πως αυτή η θλιβερή, γεμάτη πόνο και συναίσθημα ιστορία σου είναι βαριά και ασήκωτη. Πως το δράμα σου έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς σου και έχεις λόγους για να κάνεις «φασαρία» στην τόση ησυχία της ζωής σου. Είναι πράγματι δύσκολο γιατί εσύ το ζεις κι εσύ ξέρεις τι τραβάς. Αλλά, είμαι εδώ για να σου πω πως τίποτα από όλα αυτά δε σου αξίζει και πως η πηγή του κακού που βιώνεις, βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό σου. Δεν έχεις παρά να κλείσεις αυτόν τον φαύλο κύκλο μέσα στο κεφάλι σου. Πρόκειται για μια κατάσταση μη αναστρέψιμη και τελειωμένη. Πάρ’το απόφαση.
Αξίζεις δίπλα σου ανθρώπους που σε νοιάζονται και που ανταποκρίνονται στις σκέψεις, στις επιθυμίες και στα συναισθήματά σου. Αξίζεις δίπλα σου ανθρώπους που η σχέση σας θα είναι αμφίδρομη και θα είστε και οι δύο παρόντες. Αξίζει να νιώσεις τον πραγματικό έρωτα και όχι φανταστικές καταστάσεις και να πάρεις αγάπη και αποδοχή. Όσο κλείνεις τον δρόμο στον εαυτό σου, δε σου επιτρέπεις να φτάσεις στον πραγματικό σου προορισμό. Και είναι τόσο στο χέρι σου όσο μόνο στο μυαλό σου. Ξεκαψουρέψου. Σου αξίζει.
Συντάκτης: Έλενα Τσιολάκη
