Ο,τι νιώσαμε, νιώσαμε κι όση απόγνωση επικρατήσει θα περάσει!
Ήρθε η ώρα να «αδειάσεις» και άδειασμα σημαίνει πολλά συναισθήματα στον κάδο. Το παν σε αυτό το σημείο είναι να είσαι ξεκάθαρος με τον εαυτό σου και ανοίγοντας τον κάδο να μην πετάξεις τα μισά- πέτα τα όλα να αλαφρώσει το μέσα σου. Μην τα λυπηθείς, δεν πάνε χαμένα καθώς σου έδωσαν τα μαθήματα που έπρεπε να πάρεις για να προχωρήσεις μπροστά. Θα ακολουθήσει ένας εσωτερικός πόλεμος μέσα σου, αλλά αυτός είναι απαραίτητος.
Αν τα φυλάξεις θα σε βαραίνουν και θα τα κρυφοκοιτάζεις με πόνο, θα χάνεις τον ύπνο σου τα βράδια και οι σκέψεις σου θα είναι μουντές και σκοτεινές. Κι αν χαϊδεύεσαι στη σκέψη ότι ο πόνος είναι ό,τι έμεινε να σε συνδέει με αυτό που αγαπάς, είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο να συνειδητοποιήσεις ότι αυτοκαταστρέφεσαι.
Δε θα είναι εύκολο. Όταν τα τοποθετήσεις όλα μέσα στον κάδο και κλείνοντας το καπάκι, θα σε πιάσουν κλάματα. Τότε, μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να υποκύψει σε αυτά. Είναι απαραίτητα όπως και οι χαρές που θα σου έρθουν, γιατί θα σου έρθουν χαρές. Αλλά πρώτα κλάψε, ξέσπασε, ξέπλυνε ό,τι έχεις μέσα σου να αδειάσει ο τόπος.
Η αρχή και το τέλος είναι άμεσα συνδεμένα και πορεύονται μαζί, πρέπει να το αποδεχτείς. Μόνο ο χρόνος που μεσολαβεί ίσως διαφέρει από σχέση σε σχέση. Μην είσαι αφελής και ψάχνεις τη μονιμότητα, δεν υπάρχει. Μην την αποζητάς τη μονιμότητα γιατί θα πάρεις πίσω ψεύτικες βεβαιώσεις. Τα αληθινά, αργά ή γρήγορα μαραίνονται καλώς ή κακώς. Ακόμα και ο πιο ιδανικός-αμοιβαίος έρωτας κάποια στιγμή τελειώνει και ίσως, για μερικές τυχερές φορές, ακολουθήσει η αγάπη. Αν η αγάπη είναι αληθινή θα κρατήσει για πάντα, σου είπανε; Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο ψέμα. Η αγάπη κρύβει προσδοκίες, εμμονές, κυνηγάει το «για πάντα» και κάποιες φορές ξεχνάει το «τώρα». Ακόμα κι αυτή θα πρέπει να καλλιεργείται καθημερινά για να ανθίζει και πολλές φορές είναι αδύνατον να ανταπεξέλθει μία ή και οι δύο πλευρές.
Κάπου εδώ έρχεται το άδειασμα που λέγαμε, κι αν το μυαλό σου δε συνεργάζεται με την καρδιά σου σε αυτή τη διαδικασία, νιώθεις να περιπλέκεσαι και να πνίγεσαι κι αυτό συμβαίνει γιατί συγκρούονται οι δυο μεγάλες δυνάμεις εντός σου. Η καρδιά νιώθει-αισθάνεται, αλλά το μυαλό ορίζει τη σκέψη μας, ωστόσο. Όταν το μυαλό αποφασίσει πως δεν πρέπει να είσαι λυπημένος θα κάνει πόλεμο με την καρδιά και θα τη νικήσει, αν του επιτρέψεις να πάρει τα ηνία. Είναι έξυπνο, πονηρό και ξέρει ποια στρατηγική θα οδηγήσει σε θρίαμβο, σε αντίθεση με την καρδιά που το μόνο που ξέρει είναι να αφήνεται κι ό,τι γίνει. Δώσε τα ηνία λοιπόν στο μυαλό να καθοδηγήσει το άδειασμα αυτό και θα σου βρει τρόπους να σε απελευθερώσει και να ξεβαλτώσεις.
Στο τέλος, θα ανακουφιστείς από το βάρος όλων των συναισθημάτων που κουβαλούσες και σου προκαλούσαν θλίψη, ανασφάλεια. Στο τέλος, θα αισθανθείς ένα είδος κάθαρσης. Τότε είναι που θα ξεκινήσεις να επουλώνεσαι και να ανακτάς τις χαμένες σου δυνάμεις. Θα ξανά πάρεις στα χέρια σου τη δύναμή σου και θα είσαι έτοιμος να προχωρήσεις μπροστά στη ζωή, αναζητώντας νέα ερεθίσματα, εμπειρίες και προκλήσεις.
Δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι οι αλλαγές μας εξελίσσουν και ό,τι αλλάζει, αλλάζει πάντα για καλό, ασχέτως που πανικοβαλλόμαστε αρχικά γιατί κάθε αλλαγή μας ξεβολεύει και μας βγάζει από τη ζώνη ασφαλείας που θεωρούσαμε πως έχουμε κατακτήσει. Πώς θα βρουν χώρο για να έρθουν τα καλύτερα, όμως, αν εμείς βαστάμε με πείσμα τα παλιά;
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
