Δε μου ταιριάζουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι
γιατί για κάποιον εσωτερικό μου λόγο,
με αγγίζουν οι σκέψεις μόνο των ιδιαίτερων, των παράξενων, των σπανίων.
Ίσως, γιατί οι ενοχλητικές σκέψεις τους ξεκλειδώνουν τις πιο σκοτεινές πτυχές του εαυτού μου,
οδηγώντας με συνεχώς σε μένα.
Ίσως, γιατί οι ερωτήσεις τους δεν έχουν απλές απαντήσεις
και σε αναγκάζουν να αναρωτηθείς, να αναζητήσεις, να εμβαθύνεις,
να σε απαρνηθείς κι έπειτα να σε γνωρίσεις.
Ίσως, γιατί μέσα από εκείνους, είμαι κι εγώ ο άνθρωπος που δε σταματά να ατενίζει τον ορίζοντά του,
που ατενίζει με τη δροσιά του βάθους και του νοήματος,
που κοιτάζει τον ήλιο όταν βρέχει κι όταν δε βρέχει,
που χαμογελά κι όταν πονά κι όταν όλα βαίνουν καλώς,
που επιτρέπει να κυριαρχεί η ησυχία
για να ακουστούν οι πληγές, τα κενά, τα δάκρυα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα όνειρα, οι ελπίδες, οι φόβοι, οι σκέψεις, οι προσδοκίες, οι αναμνήσεις, οι έρωτες, οι ερμηνείες, οι αγάπες, οι ανατροπές κι οι φωτοβολίδες.
Πάντα με γοήτευαν οι παράξενοι άνθρωποι.
Ίσως, απλώς μου ταιριάζουν εκείνοι που καταλαβαίνουν τι είμαι
απλώς κοιτάζοντας στα μάτια.
Συντάκτης: Έλενα Γραμόζη
