Γνωρίζουμε ανθρώπους και στην προσπάθειά μας να τους καταλάβουμε και να τους κατανοήσουμε, αρχίζουμε να ξεψειρίζουμε λεπτομέρειες. Πασχίζουμε να ερμηνεύσουμε συμπεριφορές και λόγια για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, και είναι λογικό. Η κρίση μας για τους ανθρώπους επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες και πρώτο και βασικό εμάς τους ίδιους, όπως για παράδειγμα σε τι φάση της ζωής μας μάς βρίσκει αυτή η νέα γνωριμία, κάτω από ποιες συνθήκες μπήκε αυτός ο νέος άνθρωπος στη ζωή μας, τι αποζητούσαμε εμείς εκείνη την περίοδο και άλλα πολλά. Η ανυπομονησία μας, όμως, για να εισχωρήσουμε στο μυαλό ή ακόμα και στα άδυτα της ψυχής του άλλου, δε συμβάλει ιδιαίτερα στο να δείξουμε πραότητα, ηρεμία, διάθεση να αφήσουμε την άλλη πλευρά να ξεκινήσει να ξεδιπλώνεται.
Ωστόσο, μόνο ο χρόνος περιγράφει τους ανθρώπους με τον πιο εύγλωττο τρόπο, κι αυτό είναι καλό να το κρατήσουμε σαν γνώμονα. Ο χρόνος είναι ίσως ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε ως σύμμαχο, καθώς αυτός μας ωριμάζει, μας θεραπεύει, και μας αποκαλύπτει αυτά που το παρόν δυσκολεύεται να ανακαλύψει. Είτε καλό, είτε άσχημο, είτε έχει να κάνει με έρωτα, είτε με φιλία, είτε με μια συνεργασία, το μόνο βέβαιο είναι ότι ο χρόνος θα ξεγυμνώσει κάθε πρόθεση. Ο καθένας μπορεί να «κρύβεται» αποκρύπτοντας προθέσεις και αισθήματα, αλλά όχι για πάντα. Κάποια στιγμή θα τον κουράσει ο ρόλος που επέλεξε να υποδυθεί και θα αρχίσουν να εμφανίζονται μύχια στοιχεία του χαρακτήρα του.
Υπάρχουν κι αυτοί που θα πουν πως καταλαβαίνουν τους ανθρώπους με την πρώτη και ίσως και να ισχύει, καθώς μπορεί να έχουν ισχυρή διαίσθηση. Εδώ, όμως, θα προσθέσουμε ότι μπορείς να καταλάβεις έναν άνθρωπο με την πρώτη, εκτός εάν τον ερωτευτείς. Σε αυτή την περίπτωση, για παράδειγμα, τα δεδομένα σου με τη συμβολή του έρωτα, δεν είναι ξεκάθαρα και η σκέψη σου παύει να είναι αντικειμενική, άρα μπορείς εύκολα να παραπλανηθείς και να γίνεις «το έξυπνο πουλί που από τη μύτη πιάνεται».
Κακά τα ψέματα, στις ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να δίνουμε χρόνο και να αφήνουμε τα κουβάρια να ξετυλίγονται μόνα τους. Αυτό δε συνεπάγεται με το να αράξουμε στο γαλάζιο συννεφάκι μας και να τα περιμένουμε όλα έτοιμα και στο πιάτο με αποδείξεις και ονόματα! Τα μάτια μας πρέπει να τα έχουμε πάντα ανοιχτά στη ζωή, χωρίς όμως να μας καταβάλει η κακεντρέχεια, γιατί έτσι θα πάψουμε να απολαμβάνουμε σημαντικές ευχάριστες στιγμές της. Δεν είναι κακό, κάποιες φορές να μένουμε παρατηρητές. Δεν είναι μεμπτό να αποδεχτούμε ότι όσο κι αν τρέχουμε τις καταστάσεις, κάποια πράγματα θα έρθουν στον καιρό τους. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πράττει και να συμπεριφέρεται όπως ακριβώς αισθάνεται και στο τέλος, μένει το ζύγι, που προκύπτει από την ίδια τη ζωή. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι στο να αποφασίσουμε εάν τον άνθρωπο αυτόν θα τον κρατήσουμε κοντά μας, ή ο χρόνος απέδειξε ότι πρέπει να πάρουμε τις αποστάσεις μας.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
