Το να κρίνεσαι για τις αισθητικές σου επεμβάσεις, είναι κι αυτό body shaming

Τα τελευταία χρόνια, θα έλεγε κανείς πως έχουν γίνει σημαντικές προσπάθειες ώστε να περιοριστούν στο ελάχιστο τα περιστατικά body shaming, όπου άτομα στη δημόσια αλλά και στην ιδιωτική σφαίρα γίνονται αποδέκτες δριμείας κριτικής με αφορμή την εξωτερική τους εμφάνιση και το σώμα τους. Τελευταία ωστόσο, έχουμε δει ένα άλλο είδος κριτικής και κακεντρέχειας να έρχεται στο προσκήνιο και δεν είναι άλλο από την επίθεση που μπορεί να δεχτεί κάποιος με αφορμή τις αισθητικές επεμβάσεις που μπορεί να έχει κάνει. Λες και είναι υπόθεση όλων το τι θα επιλέξει να κάνει κάποιος με το σώμα του.

Plastic is fantastic και άλλα τέτοια χαριτωμένα λένε πολλοί και νομίζουν πως πραγματικά με μια τους έκφραση που με ευκολία μπορεί να αφήνουν ως σχόλιο στις δημοσιεύσεις περισσότερο ή και λιγότερο γνωστών ατόμων στην Ελλάδα και το εξωτερικό νιώθουν πως κάνουν κάποια είδους επανάσταση ενάντια στις παθογένειες του σύγχρονου πολιτισμού και αυτό είναι το λιγότερο σοβαρό της υπόθεσης. Το πραγματικά σοβαρό είναι πως ίσως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να νιώσουν αμηχανία, ντροπή ή ακόμα και την ανάγκη να δώσουν λογαριασμό για όσα επιλέγουν να κάνουν προκειμένου να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό και την εμφάνισή τους.

‘Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η μέλλουσα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Ελλάδα, η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, η οποία δέχτηκε σωρεία επικριτικών σχολίων για την εμφάνισή της και για τις αισθητικές επεμβάσεις που της αποδίδονται. Λες και ήταν υποχρεωμένη να δώσει στον καθένα λογαριασμό για το πως θα επιλέξει να είναι. Τέτοια περιστατικά, αναδεικνύουν για ακόμη μια φορά τον τρόπο με τον οποίο μερίδα του πληθυσμού εξακολουθεί να αντικειμενοποιείται και να κρίνεται αποκλειστικά με βάση κριτήρια που έχουν να κάνουν με την εξωτερική εμφάνιση, τις ενδυματολογικές επιλογές, τα fillers και το υαλουρονικό, τα κιλά ή και την ηλικία.

Ποιος δε θυμάται άλλωστε συζητήσεις γύρω από το καπέλο της Μελάνια και το ντεκολτέ της Λόρεν Σάντζεζ στην ορκωμοσία Τραμπ, τις επεμβάσεις της Καινούργιου, ή σχόλια για τη θεά Παπαρίζου και το πως έχει αλλάξει σε σχέση με παλιές της εμφανίσεις στη Eurovision, για να αναφέρουμε μερικά μόνο περιστατικά που εξακολουθούν να αποτελούν θέμα συζήτησης χωρίς να είναι σοβαρά θέματα.

Πέρα όμως από πρόσωπα της επικαιρότητας που γίνονται η αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε πόσα βήματα πρέπει ακόμη να γίνουν σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο προκειμένου να μπορούμε να μιλάμε για πραγματική αυτοδιάθεση και ελευθερία του ανθρώπου να εκφράζεται, να ντύνεται και να επιμελείται την εμφάνισή τ@ με τον τρόπο που τ@ ταιριάζει, και στην καθημερινή μας ζωή δεν είναι λίγα τα στερεότυπα που παραμένουν ακλόνητα ως προς την εξωτερική εμφάνιση και τη δαιμονοποίηση των αισθητικών επεμβάσεων. Κάθε φορά άλλωστε που μπορεί να συζητήσει με άλλους το αν ο γείτονάς σου έχει κάνει προσθετική επέμβαση μαλλιών, αν η συνάδελφός σου έχει κάνει πλαστική στήθους ή έχει κάνει μπότοξ, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, μόνο και μόνο που το σχολιάζεις, συνεισφέρεις στο να διαιωνίζονται στερεότυπα που καμιά θέση δεν πρέπει να έχουν σε μια σύγχρονη και δημοκρατική κοινωνία.

Τις προάλλες συνάντησα τυχαία μια παλιά μου συνάδελφο αρκετά χρόνια μεγαλύτερή μου η οποία με ρώτησε έντρομη αν φαίνεται να έχει πειράξει κάτι στο πρόσωπό της καθώς όπως μου είπε,  όποι@ τη βλέπει τι ρωτάει τι πήγε και έκανε. Το λιγότερο φυσικά που είχα να της πω, ως άνθρωπος που έχω ερωτηθεί από φαινομενικά σοβαρό άτομο αν έχω βάλει στήθος σε δημόσια εκδήλωση, ήταν πως απλά δείχνει υπέροχη και πως δεν πρέπει να δίνει σημασία σε κανέναν. Στην τελική, αυτό θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας.