Κι έρχονται οι γονείς σου κάποια στιγμή και σου ανακοινώνουν ότι θα αποκτήσεις ένα μικρό αδερφάκι. Εκεί που ήσουν εσύ το χαϊδεμένο, ξαφνικά εκθρονίζεσαι και μέσα σε λίγους μήνες γίνεσαι το μεγάλο παιδί. Βέβαια, θα έχεις κάποιον να παίζετε, να συζητάτε, να διαβάζετε μαζί. Γενικά έναν ισόβιο φίλο. Έτσι όμορφα και γλυκανάλατα εμφανίζουν τα πράγματα σε όλους. Μάντεψε όμως: Δεν είναι. Δηλαδή είναι κι έτσι, δεν αντιλέγω, αλλά όχι μόνο έτσι. Η πραγματικότητα της αδερφικής σχέσης κρύβει κάποιους κινδύνους, ίσως λίγο δράμα, γέλια, άντε και καμιά ψιλή.
Η ζωή με μικρότερο αδελφό, ας πούμε, είναι μια συνεχής περιπέτεια επιβίωσης. Κάποιες φορές θα είσαι συνέταιρος, θα παίζετε μπάλα μέσα στο σπίτι, θα κάνετε πειράματα και φίλτρα με τα καθαριστικά, ίσως καταστρέψετε και κανένα χαλί (συγγνώμη μαμά). Η άλλη περίπτωση είναι να τρέχεις να φροντίσεις να μην πεθάνει. Όχι αγαπημένο μου αδερφάκι, δεν μπορείς να κάνεις τσουλήθρα από το μπαλκόνι στην τέντα των από κάτω. Ούτε να δοκιμάσεις το μείγμα από σκόνη πλυντηρίου και σαπούνι για τα πιάτα. Και ναι, θα σε καλύψω για το σπασμένο βάζο που έσπασες, καθώς έριχνες τα παπούτσια σου σαν χειροβομβίδα.
Το παιχνίδι μαζί του, από την άλλη, ενίοτε έχει πλάκα, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να πάρει άγρια τροπή. Γιατί το μικρό ζιζάνιο θα τολμήσει να σε νικήσει στο tekken ενώ εσύ έχεις ρίξει ολόκληρη μελέτη για τις κινήσεις. Κι όταν εσύ βρεις το θάρρος να πάρεις το αίμα σου πίσω, αυτό το μικρό διαβολάκι θα βάλει τόσο δυνατά, γοερά και κυρίως ψεύτικα κλάματα, που ακόμα και ηθοποιοί σε τραγωδία της Επιδαύρου θα τον ζήλευαν· μάντεψε ξανά ποιος θα βγει ο φταίχτης;
Ετοιμάσου, λοιπόν, να γίνεις ο τρίτος γονιός. Θα πρέπει να τον προστατεύεις, να του περιποιείσαι τα ματωμένα γόνατα, να έχεις τον νου σου μην τυχόν και κάποιος τον πειράξει στο σχολείο. Αυτό, γενικά, είναι από τα πιο όμορφα κομμάτια. Μαζί με αυτό, είσαι κοντά σε κάποιον και τον βλέπεις να μεγαλώνει, να εξελίσσεται, να μαθαίνει και να έχεις συμβάλλει σε αυτό. Όταν έρθει η εφηβεία τα πράγματα διαφοροποιούνται και συνήθως εμφανίζονται δύο ενδεχόμενα. Το ένα είναι να μη θέλει καθόλου ο ένας τον άλλον. Οι παρέες αλλάζουν, οι δραστηριότητες, τα κοινά σας ενδιαφέροντα μαζί κι εσείς. Θέλετε τον χώρο σας και τον χρόνο σας. Σε εκνευρίζει και το παραμικρό- ακόμα και οι πεταμένες κάλτσες σε όλο το δωμάτιο (αλήθεια τι φάση με τις κάλτσες;). Οι καβγάδες γίνονται ομηρικοί και ίσως ειπωθούν κουβέντες που αργότερα θα τις μετανιώσεις. Η άλλη περίπτωση, όμως, είναι να γίνετε κολλητοί. Να δεθούν οι ζωές σας με τέτοιο τρόπο, όπου κάθε φιλία από εκεί κι έπειτα θα μοιάζει λίγη, γιατί τίποτα δε θα συγκρίνεται με τη σχέση που έχεις με τον μικρό σου αδερφό.
Κι έτσι, φτάνουμε στην ενηλικίωση, πια, όπου τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Αυτά που είχες δεδομένα εξαφανίστηκαν, ο κύκλος φίλων σου είναι πολύ μικρότερος κι αυτό το ενοχλητικό πλάσμα που κάποτε σε παρακαλούσε να το πάρεις μαζί σου σε μία έξοδο, τώρα έχει γίνει πιο δικός σου άνθρωπος. Είναι εκεί για τα προβλήματά σου, όπως κι εσύ για τα δικά του. Είναι το πρώτο άτομο που θα πάρεις τηλέφωνο στη χαρά, τη λύπη, τη βαρεμάρα, το επίτευγμα, την αλλαγή, ακόμα και για να ρωτήσεις αν ξέρει κάνα καλό ντελίβερι για να παραγγείλεις. Κι όσο εσύ τον υπολογίζεις, τόσο εκείνος θα χαίρεται που το μεγάλο αδερφάκι αναγνωρίζει την αξία του.
Για σένα, πάλι, όσο χρονών και να γίνει, ακόμα και παντρεμένος με παιδιά, για εσένα θα είναι πάντα ο μικρός σου αδερφός. Επιπλέον, για πάντα θα είναι και το καλύτερο δώρο που σου έκαναν οι γονείς σου. Ένας άνθρωπος που θα έχεις κοντά σου σε όλη σου τη ζωή. Γιατί διάφορα άτομα θα έρθουν και θα φύγουν, όμως εκείνος θα είναι εκεί- θες δε θες. Έχεις ξεμείνει με τον καλύτερο ισόβιο φίλο που δε ζήτησες ποτέ κι όμως σου ήρθε ουρανοκατέβατος.
Συντάκτης: Βαλάντου Σαρρή
