Το δικό μου αίνιγμα η φωνή σου,
ψίθυρος ή άνεμος, δεν ξέρω,
σαν κύμα που σβήνει στην άμμο
και ξανά γεννιέται απ’ το μηδέν.
Μιλάς και γεμίζει ο κόσμος σκιές,
ήλιους, βροχές,
λέξεις που στάζουν μυστικά
και χάνονται πριν τις αγγίξω.
Σε ακούω και γίνομαι δρόμος,
μια στροφή που δε φτάνει ποτέ,
μια νύχτα που ψάχνει το τέλος της
μέσα σε στίχους μισούς.
Πες μου, ποια μοίρα κρύβεις στη χροιά σου;
Σε ποιο ταξίδι με παίρνεις ξανά;
Είσαι λύση, είσαι γρίφος,
ή μήπως το πιο μυστικό κομμάτι μου;
Συντάκτης: Μαρία Μίχου
