Η δύναμη της ενότητας, η δύναμη της σύμπνοιας ως προς έναν κοινό σκοπό είναι κάτι που πάντα θα κερδίζει και τις πιο δύσκολες μάχες. Το να αγωνίζεσαι, το να διεκδικείς, το να βάζεις την ανθρωπιά σου πάνω από όσα μπορεί να θέλουν να σου τη στερήσουν, ή να την ξεχάσεις, θα πρέπει να αποτελεί πυξίδα. Θα πρέπει να δείχνει τον δρόμο, ώστε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία βασισμένη στην αγάπη, την ενσυναίσθηση, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Έννοιες, θεμέλια για τον άνθρωπο ως ον. Η ιστορία μας διδάσκει πως όταν ο άνθρωπος αποφασίζει να βγει από το σπίτι του, να κατέβει στον δρόμο και να διεκδικήσει με γνώμονα τον (αυτο)σεβασμό και καλύτερες συνθήκες πετυχαίνει σπουδαία πράγματα.
Μια σπουδαία κίνηση, ένα σπουδαίο επίτευγμα ήταν και όλα όσα έλαβαν χώρα στη Σερβία. Οι πολίτες της Σερβίας ορμώμενοι από την αγανάκτηση και τη θλίψη που προκάλεσε στη χώρα ο θάνατος 15 ανθρώπων από την κατάρρευση στεγάστρου σε σιδηροδρομικό σταθμό στην πόλη Νόβι Σαντ. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, άνθρωποι οι οποίοι ενδεχομένως να είχαν τις διαφορές, τις διαφωνίες τους, τα έκαναν όλα στην άκρη καθώς ο σκοπός ήταν κάτι μεγαλύτερο. Ένας σκοπός, ο οποίος ξεπερνούσε κομματικές, αθλητικές, πολιτικές διαφορές. Η δημιουργία μιας καλύτερης ζωής, μιας ασφαλούς ζωής στη χώρα σου πάντα θα ενώνει και πάντα θα παραμερίζει όλα όσα μας χωρίζουν, καθώς αυτό που μας ενώνει ξεπερνάει την όποια διαφορά.
Το παράδειγμα της Σερβίας είναι ένας φωτεινός σηματοδότης για το πως μπορεί να αλλάξει μια δυσμενής κατάσταση όταν ο άνθρωπος αποφασίσει να “ταρακουνήσει” το πολιτικό και κοινωνικό στερέωμα. Αν και δυστυχώς αφετηρία αποτέλεσε ένα άδικο και τραγικό συμβάν για να προκαλέσει τη σειρά γεγονότων στη Βαλκανική χώρα. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον δικό μας “σεισμό”, ο οποίος κατέκλυσε όλους τους δρόμους της χώρας 28/2/2025 καθώς η Ελληνική Κοινωνία δεν ξεχνάει τα Τέμπη και απαιτεί 2 χρόνια μετά τον άδικο γεμάτο οργή χαμό 57 ψυχών, 57 ανθρώπων οι οποίοι μπήκαν σε ένα τρένο χωρίς επιστροφή. Ο σεισμός αυτός ήταν το αποκορύφωμα-ελπίζοντας να μη χαθεί αυτή η σπίθα του κόσμου, για τα όσα διαδραματίζονται από εκείνη τη νύχτα στα Τέμπη και έπειτα. Μια κοινωνία η οποία έδειχνε σημάδια παραίτησης και αποδοχής καταστάσεων και γεγονότων, όντας εξαντλημένη από αλλεπάλληλες δυσκολίες και συγκυρίες οι οποίες οδήγησαν στο να επιβληθεί μια πραγματικότητα, μια καθημερινότητα στην οποία είχες αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι καλύτερο.
Είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικό ό,τι έλαβε χώρα στις 28/2/2025. Είναι η απόδειξη ότι η ελπίδα δε χάνεται και αξίζει να παλεύουμε για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Είναι η απόδειξη πως όταν η κοινωνία φτάσει στα όριά της, όταν πλέον φοβάσαι και νιώθεις ανασφαλής στον τόπο σου τότε οφείλεις να λάβεις δράση. Όμως μια πολύ σημαντική παραδοχή η οποία δεν πρέπει να αφεθεί, είναι πως όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε μέσα στο τρένο. Η σκέψη αυτή και ποιόν δεν ταρακουνάει; Ποιος μπορεί να το προσπεράσει και να μη νιώσει θυμό, να μην επιθυμεί Δικαιοσύνη και αλλαγή; Οι δρόμοι πλημμύρισαν από ανθρωπιά, από ανθρώπους κάθε ηλικίας, όλη η Ελλάδα βγήκε στους δρόμους ειρηνικά και με σεβασμό στις 57 ψυχές και στις οικογένειές τους. Η κοινωνία εκείνη η οποία έδειχνε αποκομμένη και αποξενωμένη ο ένας από τον άλλον, ενώθηκε, έγινε μια μεγάλη αγκαλιά και συλλογικά έδειξε πως μπορεί και θέλει μια καλύτερη χώρα.
Τα Τέμπη δεν πρέπει να ξεχαστούν από τη συλλογική μνήμη. Η κοινωνία βρυχάται και πώς να μην το κάνει όταν χάνονται 57 άνθρωποι με όνειρα, με στόχους με όρεξη για ζωή. Οι εικόνες από τον απλό κόσμο που εκτυλίχτηκαν σε όλες τις συγκεντρώσεις, πορείες, σε κάθε μεγάλο κίνημα που μας σηκώνει από τους καναπέδες, ας είναι ο οδηγός για να χτιστεί κάτι όμορφο, μια καλύτερη κοινωνία, στην οποία κανένας άνθρωπος δε θα λέει «δεν έχω οξυγόνο».
Συντάκτης: Ευτυχία Βασιλάκη
