Μα πώς μαθαίνεις να είσαι αγενής και πώς γίνεται να το επιλέγεις κιόλας; Πώς γίνεται να μη γυμνάζεις τους μύες του προσώπου σου με την πιο απλή άσκηση, το χαμόγελο; Δεν είναι, καλέ, ένδειξη αδυναμίας, αλλά ένδειξη μιας στοιχειώδους ανθρώπινης επαφής. Κι αν χαμογελάσεις στη νέα μέρα σου, παίζει να σου χαμογελάσει κι αυτή.
Δε θα χάσεις από τη σοβαρότητά σου αν χαρείς που πήρες έναν καφέ και κατάφερες να μην τον χύσεις- αν δείξεις λίγη ευγένεια, ένα χαμόγελο και μια «καλημέρα», που παρεμπιπτόντως δε σκότωσαν ποτέ κανέναν — αντίθετα η αγένεια μπορεί να σκοτώσει τη θετική ενέργεια του άλλου και την ελπίδα του για ένα καλύτερο αύριο. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, εδώ δεν έχουμε έναν οδηγό συμπεριφοράς αλλά μια κραυγή απόγνωσης, για να μην καταλήξουμε να βγάζουμε σπίθες από τα μάτια μας και να καλούμε ψυχίατρο ή τη ΝΑΣΑ, νομίζοντας ότι έχουμε μπροστά μας έναν τρελό ή έναν εξωγήινο που λέει «καλημέρα», λέει «ευχαριστώ» ή, -μη χειρότερα- μας χαμογελάει.
Την αγένεια, λοιπόν, και τη μουντρουχίαση εσύ τις έχεις επιλέξει. Γιατί μη μου πεις ότι όλοι μα όλοι δεν έχουμε προβληματισμούς και δυσκολίες στην καθημερινότητά μας. Αλλά το πώς θα τα διαχειριστούμε το έχουμε επιλέξει εμείς. Και στην τελική, βρε αδερφέ μου, τι σου φταίει ο διπλανός σου; Τι σου φταίει η κομμώτρια που έχει πάει με διάθεση και όρεξη για δημιουργία στη δουλειά της, με όρεξη να σε κάνει να νιώσεις όμορφα και να φύγεις ανανεωμένη-ος; Τι σου φταίει η πωλήτρια και ο πωλητής που έρχονται για να βγάλουν μια βάρδια και είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται την αγένειά σου; Τι σου φταίνε οι εργαζόμενοι στην εστίαση που είναι εκεί να σου φτιάξουν τη μέρα με έναν απολαυστικό καφέ ή να σου σερβίρουν ένα ωραίο φαγητό;
Τι σου φταίει ο εργαζόμενος που θέλει να έρθει να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί, να χαμογελάσει και να ξεχάσει ότι πάλι δεν έπιασε το Τζόκερ, όσο εσύ φέρεσαι σαν να ευθύνεται για τα τόσα στο κεφάλι σου; Λες και σου επέβαλε να έχεις την κακή δουλειά, τη μίζερη ζωή και την παθολογική σχέση που σε ταλαιπωρούν. Μα δεν το έκανε. Και σίγουρα δε φταίει που δε βρίσκεται στη δική σου μαύρη τρύπα, ή που ξέρει να διαχειρίζεται καλύτερα τη δική του.
Και γενικά, τι φταίνε όλοι οι άλλοι, καλέεε;
Σκέψου λέει, μια σου «καλημέρα», ένα σου «ευχαριστώ» ή ένα σου χαμόγελο να σώσει έναν άνθρωπο και να του δείξει έναν πιο φωτεινό δρόμο. Και η αιτία σε όλο αυτό να είσαι εσύ, να είμαι εγώ, να είναι εκείνος, να είμαστε εμείς. Οι συνάνθρωποι, που μας ενώνει η ζωή και μας χωρίζει ο θάνατος. Κι α, λέω αν, η βασική ευγένεια και ένα χαμόγελο σου φαίνονται πολυτέλεια, τότε μάλλον χρειάζεσαι ένα restart. Δεν είπαμε βέβαια να αρχίσεις να χαμογελάς, να τραγουδάς και να χορεύεις παίρνοντας τους περαστικούς αγκαλιά— αλλά σιγά σιγά, βήμα βήμα, να μπεις στον κόσμο των «τρελών» και ρομαντικών, που πιστεύουν (κι εγώ μαζί τους) ότι με ευγένεια, χαμόγελο, αγάπη και ενσυναίσθηση, θα επιβιώσουμε βρε!
Και με τόση θετική ενέργεια, μπορεί –πού ξέρεις;– να μας κάτσει κιόλας. Το Τζόκερ, καλέ! Πού πήγε ο νους σου;
Παραθέτω και μερικά tip για να ‘χεις να με θυμάσαι:
1. «Ένα χαμόγελο την ημέρα τον ψυχολόγο κάνει πέρα», ή τουλάχιστον μειώνει συνεδρίες (μην τους αφήσουμε και χωρίς δουλειά!) κι εξοικονομείς χρήματα για shopping.
2. «Το χαμόγελο είναι το καλύτερο μποτοξάκι» (ας με συγχωρέσουν οι πλαστικοί χειρουργοί), και πάλι, εξοικονομείς χρήματα για ένα ταξίδι εμπειριών σε άλλη γη και άλλα μέρη.
3. Η «μόδα» του «είμαι ντόμπρος και τα λέω τσεκουράτα», όταν κρύβεται πίσω από την αγένεια, δεν ισχύει. Μην παραμυθιάζεσαι.
4. Η αιχμηρή ειλικρίνεια, γεμάτη κακία και κριτική, δεν είναι ευγένεια, μην τα μπλέκουμε. Η ειλικρίνεια δε χρειάζεται βαρβαρότητα. Μπορείς να πεις στον άλλον την αλήθεια χωρίς να θέλει να αλλάξει πλανήτη.
Να θυμάσαι, η ευγένεια έχει μια δύναμη. Τη δύναμη του να είμαστε άνθρωποι.
Συντάκτης: Έλενα Μαρά
