Είναι τελικά διαφορετική η ανατροφή που δίνουμε στα αγόρια και στα κορίτσια; Μια ερώτηση που μοιάζει απλή, αλλά αγγίζει την καρδιά της κοινωνικής μας κουλτούρας. Αφορμή για να ξανά πιάσουμε αυτό το θέμα στάθηκε ένα βίντεο της Μαίρης Συνατσάκη με θέμα το cancel. Στο βίντεο αυτό η Μαίρη σχολίασε μεταξύ άλλων πως οι γυναίκες μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία οπού μας επιβάλλει να είμαστε σχεδόν πάντα χαμογελαστές, ευχάριστες, ευγενικές, να μη γινόμαστε δυσάρεστες. Και αν το σκεφτούμε περισσότερο είναι έτσι ακριβώς. Σε απόσπασμα του βίντεο αυτού θέλησε να τοποθετηθεί ο Κώστας Φραγκολιάς ο οποίος με τη σειρά του σχολίασε σε κάπως ειρωνικό ύφος, πως στην οικογένειά του τόνιζαν στην αδελφή του να είναι ευγενική ενώ στον ίδιο όσο πιο αγενής γίνεται.w
Και φυσικά η Μαίρη δεν το άφησε έτσι. Δημοσίευσε ένα reel στο οποίο με ευγένεια αλλά ξεκάθαρη θέση απάντησε στο σχόλιο αυτό. Για τις έμφυλες προσδοκίες στην ανατροφή των παιδιών και πώς τελικά αυτές διαμορφώνουν ή περιορίζουν το ποιοι τελικά γινόμαστε. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στον δημόσιο λόγο και στις προσωπικές μας εμπειρίες γεννιέται η ανάγκη να πούμε πως ΝΑΙ, κάτι πρέπει να αλλάξει.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τι σημαίνει να μεγαλώνεις σωστά; Ποια είναι τα άγραφα πρέπει που κληροδοτεί η κοινωνία στα κορίτσια και στα αγόρια; Και πώς αυτά τα παιδιά κουβαλούν αυτές τις προσδοκίες μεγαλώνοντας; Η τοποθέτηση της δεν ήταν κραυγή, ήταν θέση. Ήταν ήρεμη αλλά σταθερή. Και ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Φωνές που δε φοβούνται να μιλήσουν για τα αυτονόητα, για τις άνισες προσδοκίες, για τα στερεότυπα που κουβαλάμε, χωρίς συχνά καν να τα συνειδητοποιούμε. Για τη γυναίκα που πρέπει να είναι γλυκιά και τον άντρα που δεν πρέπει να κλαίει. Ίσως αν το σκεφτείς βιαστικά να πεις «εντάξει, δε συμβαίνουν παντού αυτά». Όμως αν το σκεφτείς πιο βαθιά, θα θυμηθείς. Θα θυμηθείς πως στο δημοτικό έλεγαν στα αγόρια να «μην κάνουν σαν κορίτσια» όταν κλαίνε. Πως έλεγαν στα κορίτσια να κάθονται πιο «όμορφα», να μην είναι φασαριόζες, να μην υψώνουν τη φωνή τους. Πως η ευγένεια στα κορίτσια ήταν αυτονόητη, όμως στα αγόρια ήταν «μπράβο, τι καλό παιδί». Και κάπως έτσι φτιάχνουμε ενήλικες. Με ήσυχες γυναίκες που ζητούν συγγνώμη πριν καν μιλήσουν και με άντρες που θεωρούν αδυναμία κάθε τι που μοιάζει με ευαισθησία. Και κάπου εκεί όταν κάποιος βγει και πει πως αυτό δεν είναι φυσιολογικό, είναι θέμα κουλτούρας, αρχίζουν οι αντιδράσεις.
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε περισσότερες Μαίρες.
Όχι επειδή έχουν δίκιο μόνο αυτές, αλλά γιατί τολμούν να ξεβολέψουν το αυτονόητο. Να πουν την άβολη αλήθεια με τρόπο που δεν ακυρώνει, προκαλεί σε σκέψη. Όταν η Μαίρη μίλησε, δεν είπε ότι οι άντρες φταίνε. Είπε ότι έτσι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας κι αυτό είναι πρόβλημα. Δεν ήταν κατηγορία, ήταν καθρέφτης. Και δεν είναι εύκολο να κοιτάζεις τον καθρέφτη.
Κουραστήκαμε να πρέπει κάθε φορά να εξηγούμε τα βασικά. Να λέμε πως δεν είναι μίσος για τους άντρες, είναι ανάγκη για ισότητα. Μιλάμε για ένα σύστημα. Για μια κουλτούρα. Για μια βαθιά ριζωμένη ανισότητα που παριστάνουμε πως δεν υπάρχει επειδή έχουμε Instagram και ελεύθερη αγορά. Χρειαζόμαστε κι άλλες φωνές σαν της Μαίρης, που δε ζητούν άδεια για να μιλήσουν και δεν κάνουν εκπτώσεις για να μην παρεξηγηθούν. Δε μασάνε τα λόγια τους, γιατί όταν κάτι είναι λάθος δεν το διορθώνεις με καλή διάθεση και διπλωματία, το λες όπως είναι. Και ναι, ήρθε η ώρα να το λέμε πιο συχνά: δε μεγαλώνουμε τα παιδιά μας το ίδιο κι αυτό είναι πρόβλημα. Τελεία.
Συντάκτης: Ιόλη Ντόκου
