Κατά τη δεύτερη ημέρα της κατάθεσης της Ελπίδας Νίνου στη δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη, το πρόσωπο του Σπύρου Μπιμπίλα ήρθε στο προσκήνιο με τρόπο αιφνιδιαστικό αλλά και συναισθηματικά φορτισμένο. Ο γνωστός ηθοποιός και πρόεδρος του ΣΕΗ αποτέλεσε κεντρικό σημείο της κατάθεσης, με τη σύζυγό του κατηγορούμενου να μην κρύβει την πικρία της για τον τρόπο με τον οποίο, όπως είπε, ο άλλοτε στενός τους φίλος δε στάθηκε στο πλευρό τους.
Η αφορμή δόθηκε από ένα ιδιόχειρο σημείωμα του Μπιμπίλα προς τον Φιλιππίδη, το οποίο διάβασε στο ακροατήριο ο συνήγορος υπεράσπισης, Μιχάλης Δημητρακόπουλος. Το γράμμα, γεμάτο αγάπη και συγκίνηση, με αναφορές σε βαθιά προσωπικά συναισθήματα και δεσμούς χρόνων, υπενθύμισε μια άλλη εποχή της σχέσης τους, όταν η φιλία τους φαινόταν ακλόνητη.
«Πετράκο μου… σε αγαπώ απεριόριστα σαν αδερφό μου… Θα είμαι δίπλα σου όποτε με χρειάζεσαι…», έγραφε μεταξύ άλλων, υπογράφοντας χαριτολογώντας ως «ο Μπιμπιλοτός, το μικρό καρότο».
Πιο συγκεκριμένα, το σημείωμα, που διάβασε στο δικαστήριο η συνήγορος Κική Πακιρτζίδου, ανέφερε τα εξής: «Πετράκο μου, πέρα από το ότι σε αγαπώ απεριόριστα σαν αδερφό μου γιατί μου έχεις σταθεί σε δύσκολες στιγμές προσωπικές, θεωρώ ότι η συνάντησή μας στο θέατρο άλλαξε την πορεία μου. Θα είμαι δίπλα σου όποτε με χρειάζεσαι. Ξέρω ότι με συγχωρείς πάντα. Ξέρεις ότι είμαι λίγο ονειροπαρμένος. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη έκθεση για σένα. Σε αγαπώ και εσένα και την Ελπίδα και τον Δημήτρη».
Το περιεχόμενο του σημειώματος παρουσιάστηκε ως αντιφατικό σε σχέση με τη στάση που κρατά σήμερα ο Μπιμπίλας, γεγονός που –σύμφωνα με την πλευρά Φιλιππίδη– εγείρει ερωτήματα για την αλλαγή στη δημόσια εικόνα και την τοποθέτησή του απέναντι στον κατηγορούμενο.
Ο ίδιος ο Μπιμπίλας, σε προηγούμενη τοποθέτησή του, είχε απαντήσει σχετικά με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η παρουσία του στο δικαστήριο: «Ξέσπασα σε δύο λυγμούς, γιατί θυμήθηκα κάτι πολύ σημαντικό της συναισθηματικής μου ζωής, με το οποίο έχει συνδεθεί ο Πέτρος. Δεν θέλω να συζητάω άλλο, το κλείνουμε εδώ». Μάλιστα, είχε ξεκαθαρίσει ότι η λέξη “αγάπη” δεν μπορεί να ερμηνεύεται κατά το δοκούν και δήλωσε: «Η σοβαρότητα είναι πάνω από όλα. Δεν είμαι άγιος, έχω κάνει λάθη, αλλά η ζωή μου έχει αναλωθεί για το καλό των άλλων».
Η δημόσια έκθεση μιας παλιάς φιλίας –μέσα σε μια αίθουσα δικαστηρίου και υπό το βάρος βαριών κατηγοριών– αναδεικνύει όχι μόνο τις ρωγμές στις προσωπικές σχέσεις αλλά και τη δυσκολία να διατηρήσεις σταθερές γραμμές ανάμεσα στο συναίσθημα και τη θέση ευθύνης.
