Πόσες φορές έχεις αναπολήσει τα εφηβικά σου χρόνια; Έλα, πες μου την αλήθεια. Έχω έρθει κι εγώ στη θέση σου. Πόσες φορές αναθεμάτισες τα χρόνια που περνάνε και παρακαλάς το χρόνο να είναι ευγενικός και να σε γυρίσει εκεί πίσω, στα χρόνια της ξεγνοιασιάς, της ανεμελιάς και των ψευδαισθήσεων;
Τότε το μόνο που σε ένοιαζε ήταν το να στείλεις ραβασάκια στην τάξη, η εκδρομή που θα απαιτήσεις να πάει το σχολείο σου, η εμφάνισή σου, οι φίλοι σου, το διαγώνισμα για το οποίο δε διάβασες καθόλου και το πώς θα πείσεις τους γονείς σου να σε αφήσουν να πας σε αυτό το τόσο σημαντικό για την κοινωνικότητά σου, πάρτι.
Ή έτσι νομίζεις δηλαδή, από ό,τι θυμάσαι. Γιατί η εφηβεία δεν είχε μόνο το κομμάτι της ξεγνοιασιάς. Έκανες τα πάντα για να τα ξεχάσεις, αλλά συγχώρα με. Θα στα ξαναθυμίσω.
Τότε, δεν ήταν η εποχή που δε σου άρεσε τίποτα επάνω σου; Τότε, δεν ήταν που δε σε ήθελε αυτός που ήθελες, που οι γονείς σου σε πίεζαν να διαβάζεις; Τότε που όλοι περίμεναν κάτι από σένα κι εσύ ένιωθες ότι τους απογοητεύεις συνεχώς. Η εποχή που έκανες τα πάντα για να μεγαλώσεις. Μισούσες την εικόνα σου, τους άλλους, σε εκνεύριζε το σχολείο, η κοινωνία, όποιος δεν είχε την ίδια γνώμη με σένα. Σε κρατούσαν φυλακισμένο, εσένα και τα όνειρά σου. Τα ξέχασες; Δε νομίζω.
Ναι, υπάρχουν άπειρα θετικά στο να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω. Αλλά μακάρι να πηγαίναμε σε εκείνο το προαύλιο και να είχαμε το μυαλό που έχουμε σήμερα στο κεφάλι μας. Μακάρι να μη μας πείραζαν τα σπυράκια στο πρόσωπο, η απόρριψη του δημοφιλούς στο σχολείο, ένας κακός βαθμός, οι καβγάδες που δημιουργεί το χάσμα γενεών στο σπίτι. Και γενικώς η αίσθηση ότι δεν έχουμε τον έλεγχο της ίδιας της ζωής μας.
Στοιχηματίζω πως θα ήθελες να γυρίσεις πίσω για να απολαύσεις ξανά όσα τότε δεν έδινες ιδιαίτερη σημασία. Για τις φάρσες στη μέση του μαθήματος, τα όνειρα που έκανες όταν βαριόσουν τη ζωή σου, το ρομαντισμό που σε διακατείχε. Γιατί αν δεν έχεις ξεχάσει, τότε πίστευες σε μεγάλους έρωτες, πίστευες στους ανθρώπους, έλπιζες ότι θα περάσει η εφηβεία, θα μεγαλώσεις και θα αποκτήσεις όλα όσα δε σε αφήνουν να έχεις τώρα που είσαι «μικρός». Θα συμμετείχες στις συζητήσεις των μεγάλων, θα αναλάμβανες τις ευθύνες που νόμιζες ότι έχουν.
Θα γυρνούσες εκεί μόνο και μόνο για να νιώσεις ξανά το ατίθασο αίσθημα του να θέλεις να μεγαλώσεις και να μην μπορείς. Θα ξαναγινόσουν έφηβος μόνο και μόνο για να έχεις την πολυτέλεια του χρόνου. Να ξαναδώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να ζήσει όπως θα ήθελε να ζήσει. Με την ψευδαίσθηση της δεύτερης ζωής.
Αν κάνω ένα γκάλοπ και ρωτήσω ποιος θέλει να γυρίσει πίσω το χρόνο στην εφηβεία, λίγοι θα ήταν αυτοί που πραγματικά θα ήθελαν να ξαναβιώσουν παρελθοντικές εφηβικές καταστάσεις. Δυστυχώς δεν μπορούμε να επιστρέψουμε επιλεκτικά μόνο στην αθωότητα της εποχής εκείνης.
Οι περισσότεροι θα γυρνούσαν απλώς για να χουν άλλη μία ευκαιρία. Για να κερδίσουν άλλη μία ευκαιρία στην ελπίδα, στην αντιδραστικότητα, στο ρομαντισμό και στην ξεγνοιασιά της γνώσης πως «κάνω ό,τι θέλω, γιατί είμαι μικρός και μπορώ».
Ωραία η εφηβεία όταν δεν είσαι έφηβος. Ωραία η ενήλικη ζωή όταν δεν ανήκεις στους «μεγάλους». Έχεις καταλάβει ότι θέλουμε πάντα αυτό που δεν έχουμε, έτσι; Έχεις καταλάβει ότι όπου και να είμαστε φτιάχνουμε με τη φαντασία μας ιδανικούς κόσμους για να δραπετεύουμε.
Ξέρω. Θα ήθελες να πας εκεί πίσω στο πρώτο σου σκίρτημα. Θα ήθελες να αποδράσεις από όσα ζεις σήμερα. Ίσως αυτό είναι το πρόβλημα. Πάντα ζούμε στο πριν και στο μετά. Πάντα απαρνούμαστε το πιο σημαντικό δώρο που μας έχει δοθεί. Το σήμερα, το τώρα.
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
