Ο γάμος και τα παιδιά δεν είναι προτεραιότητα κάθε γυναίκας

Μπορεί στην παιδική μας ηλικία να τη βγάζαμε αγκαλιά με μια κούκλα. Άλλοτε ντεμέκ την ταΐζαμε , άλλοτε την νταντεύαμε και πότε-πότε τη νανουρίζαμε σαν μωρό. Τώρα όμως -ευτυχώς ή δυστυχώς- δεν είμαστε παιδιά.

Μπορεί μεγαλώνοντας, να φανταζόμασταν τη μετέπειτα ζωή μας σε σκηνικό παραμυθιού. Πασπαλισμένη με χρυσόσκονη, ήχους βεγγαλικών και γεύση ζαχαρωτών. Ίσως περιμέναμε τον ιππότη που θα κατέφθανε με την ασημένια πανοπλία καβάλα στ’ άσπρο του άλογο για να μας πάρει μαζί του. Μα τώρα πια πάψαμε να πιστεύουμε στα παραμύθια. Πόσο μάλλον σε μοντέρνες Σταχτοπούτες και σε βατράχους που μεταμορφώνονται με ένα φιλί σε πρίγκιπες.

Λίγο αργότερα, κάπου στην εφηβεία, ίσως να συνεχίζαμε να διατηρούμε αυτήν την παιδικότητα και το ρομαντισμό μας, βάζοντας κουφέτα κάτω απ΄το μαξιλάρι μας μπας και δούμε σε όνειρο το πρόσωπο του μελλοντικού συζύγου μας. Τώρα ούτε καν μας περνάει σαν σκέψη απ΄το μυαλό. Πάει καιρός που δε βλέπουμε το όλο θέμα σε ροζ αποχρώσεις. Είναι που ο ρεαλισμός χτύπησε κόκκινο.

Και πιθανόν στην αρχή της ενήλικης ζωής μας να ανυπομονούσαμε να πιάσουμε την αιωρούμενη πάνω απ΄τα κεφάλια μας, ανθοδέσμη της νιόπαντρης φίλης μας. Ίσως κιόλας κάποτε να γράψαμε και με ενθουσιασμό το όνομά μας στο παπούτσι της, περιμένοντας να σβηστεί. Τώρα πλέον, καρφάκι δε μας καίγεται. Το πιάσαμε και δεν το πιάσαμε το λουλουδικό και σβήστηκε και δε σβήστηκε το όνομα, καθόλου δεν μας απασχολεί.

Ό,τι είναι να΄ρθει ας έρθει, αλλιώς ας προσπεράσει. Εξάλλου πιστεύουμε πως η ευτυχία δεν κρύβεται μόνο στον έγγαμο βίο. Και δεν είναι ότι απεχθανόμαστε το γάμο ούτε τα παιδιά. Αλλά να, απλά για την ώρα, δε βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας των προτεραιοτήτων μας.

Κι αυτό γιατί θεωρούμε πως η δημιουργία οικογένειας, ναι μεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης εξέλιξης, θα πρέπει όμως απαραίτητα να συντρέξουν κάποιες προϋποθέσεις πριν πάρουμε τη μεγάλη απόφαση. Να έχουμε φάει με το κουτάλι έρωτες, ξενύχτια, διασκέδαση, επιτυχίες, αποτυχίες, ξέγνοιαστες κι ανέμελες στιγμές. Να έχουμε φτάσει στο μέγιστο δυνατό σημείο της επαγγελματικής μας αποκατάστασης και να είμαστε οικονομικά ανεξάρτητες.

Να τσακίσουμε γόνατα και μούτρα, ξοδεύοντας τους εαυτούς μας μέσα σε αδιέξοδες σχέσεις και μαζεύοντάς τους απ’ τα πατώματα εξαιτίας λανθασμένων επιλογών. Να είμαστε σίγουρες πως δε θ΄αφήσουμε κανένα περιθώριο αμφιβολίας πως κάναμε όλα αυτά που λαχταρήσαμε. Κι αν κάποιες φορές δεν τα καταφέραμε, τουλάχιστον να ξέραμε ότι προσπαθήσαμε.

Κι όταν τα βάλουμε κάτω και κάνουμε τους ανάλογους υπολογισμούς κι απολογισμούς, το αποτέλεσμα να είναι πως τα ζήσαμε όλα στον υπέρμετρο βαθμό. Να μαζέψουμε όλες τις εμπειρίες που χρειαζόμαστε για να μεστώσει η κρίση μας και να ωριμάσουμε.

Με λίγα λόγια να μην αφήσουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο για πισωγυρίσματα. Να ξεμπερδέψουμε με εκκρεμότητες και να κλείσουμε ανοιχτούς λογαριασμούς του παρελθόντος.

Κι ύστερα αφού θα ξέρουμε τι θέλουμε και τι όχι, να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στον κατάλληλο άνθρωπο με τον οποίο θα αξίζει να μοιραστούμε τη ζωή μας μαζί του. Εκείνον που θα ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε χιλιάδες και θα είναι πέρα για πέρα αληθινός. Που θα μας αντέχει και θα τον αντέχουμε και που θα γίνει η προτεραιότητά μας.

Μέχρι τότε, όμως έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε κι ακόμη περισσότερα να δούμε.