Ο άνθρωπος, είναι το μοναδικό πλάσμα στον κόσμο που έχει τη δυνατότητα να σκέφτεται και να μπορεί να λειτουργεί με βάση τη λογική. Γι’ αυτό το λόγο δεν είμαστε στην ίδια κατάταξη με τα άλλα ζωντανά. Γι’ αυτό αυτοαποκαλούμαστε τα πιο δυνατά δημιουργήματα.
Είμαστε όμως και πολύ περίεργοι, από εκεί που θεωρούμαστε ισχυροί, πολλές φορές καταλήγουμε να πνιγόμαστε σε μία κουταλιά νερό. Δημιουργούμε μπελάδες με το παραμικρό και προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Φτιάχνουμε εχθρούς, σαν τα μικρά παιδιά, που φαντάζονται πως κάποιος μπαμπούλας, θα βγει μέσα απ’ την ντουλάπα τους.
Όπως ακριβώς έκανε και ο δον Κιχώτης, μεγάλος και τρανός, με το σπαθί του και με το θάρρος του, κυνηγούσε ανεμόμυλους, διότι νόμιζε πως εκείνοι ήταν αυτοί που θα του κάνουν κακό, τους θεωρούσε άσπονδους εχθρούς, όσο κι αν προσπαθούσε να μην τους βλέπει, με αυτό τον τρόπο, αλλά πάντα κατέληγε να τους κυνηγάει.
Ακριβώς έτσι κι εμείς δημιουργούμε προβλήματα, πλάθουμε εχθρούς με το μυαλό μας, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, δημιουργούμε ένα μπέρδεμα μέσα μας κι απ’ το φόβο μας, όλα μας φαίνονται ξένα κι επικίνδυνα, νομίζουμε πως όλοι θέλουν να μας κάνουν κακό, αλλά ποτέ δε σκεφτόμαστε πως όλα αυτά, δεν είναι τίποτα άλλο από γελοίες φαντασιώσεις.
Έχουμε καταπνίξει το μυαλό μας απ’ το φόβο κι όταν κάποιος προσπαθεί να μας κάνει να καταλάβουμε, να δούμε τον πραγματικό μας εαυτό, να μπορέσουμε να δούμε πως εμείς ορίζουμε τα όριά μας, τον θεωρούμε κι αυτόν εχθρό μας, αυτόματα. Απ’ το φόβο μας, κάνουμε ανθρώπους που είναι κοντά μας, εχθρούς, όλη αυτή η αρνητικότητα μας κάνει να μη βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, μας θολώνει το μυαλό και είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να το ξεθολώσουμε.
Τα όρια που βάζουμε, βασίζονται κυρίως στους φόβους μας, από εκεί προέρχεται κι όλη η άγνοιά μας κι η αρνητικότητα και καταλήγουμε, να έχουμε εχθρούς και προβλήματα. Είμαστε οι μόνοι, που όπως βάλαμε, αυτά τα όρια μπορούμε να τα ξεπεράσουμε κι όπως δημιουργήσαμε τους εχθρούς, μας μπορούμε να τους κάνουμε φίλους μας. Μόνο εμείς μπορούμε, να γκρεμίσουμε τους τσιμεντένιους τοίχους, που δεν αφήνουν την ψυχή μας να αναπνεύσει. Πρέπει να ψάχνουμε μέσα μας , διότι από εκεί ξεκινάνε όλα.
Πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά την αδυναμία το δον Κιχώτη, που δεν μπορούσε να διακρίνει πως οι ανεμόμυλοι, ήταν απλοί ανεμόμυλοι και συνέχεια τους κυνηγούσε και πάλευε μαζί τους, αλλά εκείνη πάντα βρισκόντουσαν μπροστά του. Αυτό το λάθος κάνουμε κι εμείς, ο δον Κιχώτης πάντα θεωρούσε, πως οι ανεμόμυλοι ήταν αυτό που τον βασάνιζε, αλλά πάντα το πρόβλημα ήταν μέσα του.
Αν καταφέρουμε κι ελέγξουμε τα συναισθήματά μας και βάλουμε τη λογική μας να δουλέψει, αν καταφέρουμε και ξεχωρίσουμε τα πράγματα που μας βασανίζουν και τα κάνουμε να μας φοβούνται εκείνα κι όχι εμείς αυτά, έχουμε καταφέρει τα πάντα. Aπ’ τη στιγμή που μπορέσουμε να ανοίξουμε τις πόρτες του μυαλού μας να βρούμε το θάρρος να ξεφύγουμε απ’ την ασφαλή ζώνη που θέσαμε, είμαστε νικητές. Έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, έχουμε ξεπεράσει τον ίδιο μας τον εαυτό.
Για αυτό λοιπόν, αντί να κάνουμε τους ανεμόμυλους εχθρούς μας, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τους εχθρούς μας ανεμόμυλους.
Συντάκτης: Σταυρούλα Τζουβάνη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
