Ο συμβιβασμός στις σχέσεις δεν είναι απαραίτητα κακός

Ο έρωτας μας δίνει φτερά. Κάνει τα μάτια να βλέπουν προς μία και μόνο κατεύθυνση. Καίει τα κύτταρα του μυαλού, δυναμώνει την ένταση της καρδιάς. Σε ολοκληρώνει βρε παιδί μου. Σε ξεκλειδώνει, σ’ ανεβάζει, σε βγάζει έξω απ΄ τα νερά σου.

Όσο ο χρόνος περνά όμως, ο έρωτας ωριμάζει, αρχίζει δειλά-δειλά να σκέφτεται. Δεν του αρκούν τα παιγνίδια πια. Και τότε είναι που καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε. Είναι πια υποχρέωσή μας να κρατήσουμε τη σχέση με τον άνθρωπό μας ζωντανή, να την προστατέψουμε απ’ τη σκόνη, τη σκουριά και τη μιζέρια.

Κι όσο ιδανικά και να φαίνονταν αρχικά τα πράγματα, όσο κι αν όλα έμοιαζαν με πυροτεχνήματα, μπαλόνια που πετάνε στον αέρα και τα συναφή, μια σχέση για να κρατηθεί προϋποθέτει κόπο. Δεν είναι όλα μαγικά, δεν έρχονται όλα εύκολα. Είσαι με τον άνθρωπό σου, με τον έρωτά σου και βαδίζετε μαζί. Είστε οι δυο κόντρα σε μία καθημερινότητα. Θα τα καταφέρετε;

Η καθημερινή επαφή και πολύ περισσότερο η συγκατοίκηση φέρνουν στην επιφάνεια δυσκολίες που μέχρι στιγμής επισκιάζονταν απ’ τον έρωτα και τον ενθουσιασμό. Όταν αυτά χάνουν την αίγλη τους τότε καταλαβαίνεις πως αν όντως αγαπάς τον άλλο, αν στ’ αλήθεια θέλεις η σχέση αυτή να συνεχίσει να φλέγεται θα βρείτε τον τρόπο. Θα προσπεράσετε κάθε δυσκολία.

Οι κόντρες κι οι διαπληκτισμοί στα ζευγάρια είναι αδιάσπαστο κομμάτι της συνεχής τριβής κι ίσως μιας ρουτίνας που έχει ατυχώς κατασκευαστεί. Πόσες και πόσες φορές τσακωνόμαστε, φωνάζουμε, διαφωνούμε έντονα. Απ’ το πιο απλό. Για το πού θα πρέπει να μπουν τα ποτήρια, για το ποιος θα πάρει βόλτα το σκύλο, για το πού θα βγείτε το βράδυ και με ποιους. Μέχρι για το ποιος θα πάρει τηλέφωνο μέσα στην πίεση της μέρας να πει εκείνο το «σ’ αγαπώ» που θα λύσει τα πάντα.

Και πώς να μην υπάρχουν διαφωνίες όταν υπάρχει κούραση, νεύρα κι άλλα τόσα που συνθέτουν τα αρνητικά συναισθήματα της ημέρας. Πέραν τούτων υπάρχουν και οι διαφορετικές απόψεις, προσεγγίσεις, επιθυμίες. Μπορεί να μην έχεις όρεξη, ρε φίλε, να πας για κρασί απόψε, ίσως να μην αισθάνεσαι καλά να βάλεις το κουστουμάκι σου και να τρέχεις σε δεξιώσεις.

Ποια είναι η λύση όμως σε όλα αυτά; Δεν είμαστε μάγοι, μήτε ψυχολόγοι, ούτε φάκτορες των σχέσεων. Η σχέση είναι μια κοινή προσπάθεια δύο ανθρώπων κι οι ίδιοι πρέπει να βρουν το μηχανισμό που χρειάζονται για να δουλέψει όλο αυτό. Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, την ορίζει μία μοναδικότητα. Υπάρχει μια μαγική λεξούλα όμως που είναι πολλές φορές κάτι σαν συμβόλαιο ή πολιτική σχέσης ή κάτι τέτοιο. Συμβιβασμός.

Έτσι, παιδιά, αντιμετωπίζονται οι κόντρες. Εφόσον υπάρχουν καλό θα ήταν να βρεθεί ένας τρόπος διαχείρισης. Δεν είναι κακός ο συμβιβασμός κάποιες φορές. Όταν είμαστε σε σχέση το εγώ πεθαίνει. Δεν είναι εγώ, είναι εμείς κι αυτό σημαίνει μαζί. Αν σήμαινε χώρια δε θα ήταν σχέση.

Όλες οι υποχωρήσεις θα πρέπει να βασίζονται στις ανάγκες του συντρόφου μας και τις δικές μας. Ποιος έχει ανάγκη σήμερα κάτι περισσότερο από μας. Ποιον θα χαροποιήσει παραπάνω, ποιον θα γεμίσει. Πόσο σημαντικό είναι για να δώσουμε σημασία; Γιατί να μπούμε στον κόπο να αντιδράσουμε για μαλακίες;

Κι αν είναι καταπίεση είναι μια όμορφη καταπίεση. Επειδή ικανοποιεί το «εμείς» κι αυτό από μόνο του είναι όμορφο. Όχι βέβαια, δε θα καταπιέζεται πάντα η μια πλευρά, δε θα υποχωρεί μόνον ο ένας. Θα γίνεται μ’ ένα μοτίβο. Μ’ ένα μοντέλο που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «εκ περιτροπής συμβιβασμός». Δίκαια πράγματα.

Αν δεν υπήρχαν οι κοντρίτσες, πολύ πιθανόν η σχέση να μην ήταν υγιής. Αν οι κόντρες όμως γίνονται βραχνάς τότε δε μιλάμε πια για σχέση, αλλά για κάτι ξεθωριασμένο που χρειάζεται αναθεώρηση. Εκεί σοβαρεύει το πράγμα. Πρέπει, λοιπόν, να βρεθεί μια χρυσή τομή. Όλα τα άλλα λύνονται.

Κι όπως είπαμε ήδη, δεν είναι όλα μαγικά. Δεν υπάρχει ραβδάκι. Φτιάχνεται όμως. Και συντηρείται.

Αυτό να κάνεις κι εσύ.