Δεν είναι κακό να διχάζεσαι

Πόσο ισχύει τελικά το «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» και πόσο λυπάμαι όσους και όσες προσπαθήσουν να βγάλουν άκρη μαζί τους. Ελάτε, ας το παραδεχτούμε• ώρες-ώρες ούτε εμείς οι ίδιοι ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα μας. Δεν έχουμε ιδέα για τους λόγους της σύγχυσής μας, τις αιτίες, το πού να ρίξουμε φταίξιμο, αξίζει να νευριάσουμε, να κλάψουμε ή απλώς φταίει τ’ ότι πεινάμε; Είμαστε περίπλοκοι, πολύπλοκοι και αντιθετικοί και γαμάμε. Όμως, συμφωνούμε στο ότι όλα αυτά τα roller-coaster στη διάθεση μπορούν να γίνουν από πολύ έως πολύ κουραστικά.

Τρανό και χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποιων από εμάς είναι αυτή η επιθυμία να φασώσουμε ό,τι περνάει από δίπλα μας, αλλά ταυτόχρονα στο πίσω μέρος του μυαλού μία μικρή εκδοχή μας να κλαίει που δεν έχουμε βρει ακόμα τον έναν και μοναδικό έρωτα, τον ανεπανάληπτο και ιδανικό.

Οι περισσότεροι μεγαλώσαμε ρομαντικοί, με ιστορίες για πρίγκιπες σε άσπρα άλογα μ’ ένα βλέμμα είναι ικανά να αναστήσουν και νεκρούς ή πριγκίπισσες που σε τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν θεές. Τρέχουν αυτοί κι οι κάπες τους χορεύουν στον άνεμο, ενώ με ηρωικές κινήσεις ή αυτοθυσία σώζουν τις πριγκίπισσές τους από του χάρου τα δόντια, τις παίρνουν από το χέρι και ζουν ευτυχισμένοι κι αιωνίως ερωτευμένοι.

Τέτοια σκεφτόμαστε κι εμείς όταν ξεφεύγουμε και κατρακυλάμε στη χρωματιστή ουτοπία του ρομαντισμού. Αλλά ακόμα και τις μέρες που οι σκέψεις δε στάζουν μέλι, οι φαντασιώσεις έχουν παρόμοιες θεματικές με άτομα που εμφανίζονται από το πουθενά, ερωτευόμαστε ο ένας τον άλλον, τρελαινόμαστε και φυτρώνουν λουλούδια στο πέρασμά μας.

Όχι, εντάξει, αλλά κάθε ρομαντική ψυχή εκεί έξω ελπίζει σε κάτι γλυκό, αγνό, όμορφο και «ξεχωριστό», ιδανικό κι ολοκληρωτικό. Οι εικόνες στο μυαλό έχουν τρυφερά αγγίγματα, στοργικά λόγια κι υποσχέσεις, ευγενικά φιλιά που αργότερα μετατρέπονται σε παθιασμένα κι όταν έρθει η ένωση, πυροτεχνήματα σκάνε πάνω από τα κεφάλια μας κι αόρατες καρδούλες με ροδοπέταλα πέφτουν στα γυμνά σώματα. «Αχ ναι» αναστενάζουμε κι υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι δε θα «χαραμιζόμαστε» στο κάθε άκυρο άτομο από ‘δω και πέρα, ότι θα περιμένουμε εκείνο το διαφορετικό, το ξεχωριστά αλλιώτικο και ιδανικά ταιριαστό για εμάς.

Έπειτα όμως η αναμονή κουράζει, ρε παιδί μου, και βοηθάει να ξεχάσουμε, να αφεθούμε και να έρθουμε λίγο πιο κοντά στα ένστικτα μας -ο έρωτας δε θα εμφανιστεί και τόσο σύντομα ούτως ή άλλως κι αυτό το ξέρουμε ακόμα κι οι ρομαντικοί. Επιπλέον, πώς θα βρούμε το ταίρι μας αν δε δοκιμάσουμε κάποια πρώτα;

Τα μάτια, λοιπόν, σαρώνουν κάθε ενδιαφέρον κι ελκυστικό πρόσωπο και σωματότυπο. Η καρδιά χτυπά λίγο πιο δυνατά κι ήδη οι σκέψεις για πρίγκιπες και άλογα ανήκουν στο παρελθόν, θάβονται και προσπερνούνται, ενώ τα βλέμματα συναντώνται και γίνεται η πρώτη, άτυπη γνωριμία. Ένα χαμόγελο από εδώ, μια έντονη ματιά από εκεί, τα σώματα πλησιάζονται και τα μυαλά γοητεύονται λίγο ή πολύ -ή και καθόλου- ανάλογα με το πόσο έχουμε πιει.

Τα δάχτυλα αγγίζουν, γεύονται κι μετά είναι η σειρά της όσφρησης που ψάχνει να διεγερθεί και πωρωθεί. Τα κεφάλια γέρνουν το ένα προς το άλλο και τα χείλια ενώνονται. Χορεύουν, χαϊδεύονται, τρίβονται ή μπορεί και να χτυπιούνται μεταξύ τους ξεσπώντας πάθος και ανυπομονησία, να δαγκώνονται και να προκαλούν πόνο και ηδονές.

Αυτή η ανταλλαγή ενέργειας, εκείνες οι στιγμές που εξωτερικά φαντάζουν τόσο ίδιες μεταξύ τους, μα στην πράξη και την ουσία είναι τόσο διαφορετικές είναι που μας κάνουν να στρεφόμαστε ξανά και ξανά προς το μέρος τους. Γιατί κάθε παρτενέρ προσφέρει κάτι άλλο, κάτι νέο ή διαφορετικά παλιό, άλλες υφές και ήχους, άλλες εικόνες και αναμνήσεις. Και μερικοί είναι αρκετά ταιριαστοί μ’ εμάς για ολόκληρο το βράδυ, ενώ άλλοι «ανταλλάσσονται» και νέες εμπειρίες και παιχνιδίσματα έρχονται στο προσκήνιο. Κι είμαστε ελεύθεροι κι ωραίοι και το ζούμε στο έπακρο.

Το επόμενο βράδυ που θα μείνουμε σπίτι να ξεκουραστούμε, βέβαια, είναι πολύ πιθανό να βάλουμε την αγαπημένη μας ταινία ή μία άλλη που δεν είχαμε ακόμα για παρέα για την καρδιά μας που χτυπά για κάποιον άλλο, πέρα από μας. Οι πιπιλιές στον λαιμό θα πονάνε, αλλά οι σοκολάτες, τα πατάκια και τα ζεστά που θα πίνουμε μαζί με τα ερωτευμένα ζευγάρια στις οθόνες μας δε θα μας αφήσουν να τις θυμηθούμε.

Ναι, είμαστε περίπλοκοι και δύσκολοι, όμως αυτό το ιδανικό θα εμφανιστεί με ή χωρίς άλογο και θα λατρέψει όσα είμαστε, ενώ ταυτόχρονα θα κάνει υπομονή για τα περίεργα.  Και μέχρι τότε, υπάρχουν πολλά αρώματα εκεί έξω. Γιατί να μη μυρίσουμε όσα γουστάρουμε και όπως το θέλουμε;