Σαν εκείνη καμιά!

Είσαι εκείνη που έχεις συνδεθεί με το δωμάτιο της κουζίνας είτε ξέρεις να μαγειρεύεις όμορφα είτε όχι, όσο άνοστα κι αν κάνεις τα φαγητά σου, όλοι πάντα θα σου λένε ότι είναι πεντανόστιμα γιατί είσαι εκείνη. Εκείνη που όταν δε σε έχουμε, σε δημιουργούμε γύρω μας, τυλιγόμαστε μαζί σου σκεπτόμενοι ποια συμβουλή σου θα έπρεπε να ακολουθήσουμε αυτή τη φορά. Εκείνη με τα υπέροχα μάτια, ανεξαρτήτως αν τα έχουμε δει ζωντανά ή όχι, αν μας έχουν κοιτάξει όπως θέλουμε, είναι πάντα εκεί κοντά μας σε κάθε επιτυχία ή αποτυχία μας. Απλώς, χωρίς να ξέρω αν το επέλεξες ή όχι, είσαι εκείνη.

Με κοίταξες τις προάλλες με αυτό το παράξενο, ολόδικό σου βλέμμα ρωτώντας με πότε επιτέλους θα μάθω να μαγειρεύω, κοτζάμ γαϊδούρα έγινα κι αποχώρησες σκεπτική απ’ τη σκηνή. Και σκέφτηκα πως έχεις δίκιο, αρχίζοντας να ψάχνω απάντηση πέρα από εκείνη την κλισεδούρα που λέω σε φίλους και γνωστούς για το πόσο πολύ με ενοχλεί η μεγάλη διάρκεια παρασκευής ενός φαγητού συγκριτικά με την ώρα που θα χρειαστώ για να το καταβροχθίσω. Με αποτέλεσμα να καταλήξω στο γεγονός ότι κατά βάθος φοβάμαι. Φοβάμαι πως αν μάθω να μαγειρεύω θα σημαίνει πως δε θα σε χρειάζομαι πια, θα στέκομαι στα πόδια μου κι εσύ  θα αποτελείς βοηθητικό χαρακτήρα στην παράσταση που θα παίζω.

Για να μη σου δημιουργηθούν λοιπόν απορίες εσύ φταις που έχω αυτό το φόβο, άλλωστε, μεταξύ μας, φταίει ποτέ κανένας άλλος; Εσύ που μου είπες πως είναι λες και ξέρεις να μαγειρεύεις από πάντα, επειδή η μητέρα σου αρρώστησε νωρίς και δεν ήταν εκεί για να γλείψεις το κουτάλι στα κρυφά όταν έκανε κέικ ούτε για να φας το πρώτο κομμάτι της πίτας, ώστε να ξέρεις αν αξίζει να την προσφέρεις στους καλεσμένους. Η κάθε εσύ που επέλεξε τη φροντίδα και την αγάπη της να τις εκφράσει μέσα απ’ τις ικανότητές της στη μαγειρική και δεν καταλαβαίνει τώρα πως αν μάθει κάποιος άλλος να μαγειρεύει πέρα από εκείνη θα επέλθει μια τεράστια απομυθοποίηση, απίστευτο ψέμα στην ουσία.  Όμως ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ τα έζησα αυτά, εσύ μου τα πρόσφερες αυτά κι ήταν πολλά, μαμά, πάρα πολλά, οπότε είναι φυσικό να φοβάμαι.

Θα έρθεις όμως τώρα και θα μου πεις με τα δίκια σου «δε σε μεγάλωσα εγώ για να είσαι δειλή και δειλή κυρίως με σένα. Δε δίνεις στον εαυτό σου μια ευκαιρία να δοκιμάσει κάτι που μπορεί να σου αρέσει μόνο και μόνο γιατί; Μη με χάσεις επειδή δε θα βρίσκομαι συνέχεια εκεί να σε φροντίζω μέσω του φαγητού ή να συζητάμε με τις ώρες στην κουζίνα για όλες τις βόμβες και τα πυροτεχνήματα που σκάσανε σήμερα στη ζωή σου; Με υποτιμάς με αυτό τον τρόπο και το γνωρίζεις πολύ καλά αφού εμένα, χωρίς να ξέρω αν εσύ με τη σειρά σου το επέλεξες ή όχι, με κουβαλάς μέσα σου».

Έτσι με όση αποφασιστικότητα διαθέτω, θα σηκωθώ, θα πλησιάσω αθόρυβα, πισωπατώντας και μόλις φτάσω στη κουζίνα θα σου φωνάξω δυνατά «Μαμά!». Εσύ θα ουρλιάξεις απ’ την τρομάρα σου κι εγώ θα καμαρώσω με το κατόρθωμά μου ενώ γελώντας μου πλέον θα διαπιστώσεις για ακόμη μια φορά ποσό ίδια ο πατέρας μου έχω γίνει! Με αποτέλεσμα να χαμογελάσεις γιατί ξέρεις, όλα τα ξέρεις. Θα μάθω λοιπόν όλα τα βήματα για να μαγειρεύω όσα αντιπροσωπεύεις εσύ ξέροντας πλέον σίγουρα πως ό,τι και να γίνει εσύ δε θα φύγεις ποτέ, δε θα σε χάσω ποτέ.

Θα είσαι εκείνη που τηγάνιζες πατάτες -ενάντια στις αρχές σου για το τηγάνι- με σκοπό να νιώσω καλύτερα, θα μου έδειχνες πόσο ασήμαντα είναι τα στραπάτσα που λέω ότι τρώω, θα με παρότρυνες να βγω έξω όταν δεν ήθελα να δω άνθρωπο και θα ένιωθες περήφανη για μένα μόνο που έσφυζα από ζωή. Θα με κυνήγαγες με ένα πιάτο φαΐ ισχυριζόμενη ότι είμαι υπερβολικά αδύνατη καθώς ταυτόχρονα θα σχολίαζες ότι χρειάζομαι λίγη γυμναστική γιατί η πραγματικότητά μας είναι σουρεαλιστική όπως και να το κάνουμε.

Είναι εκείνη και κάθε εκείνη σε αυτό τον κόσμο που παλεύει κάθε φορά με το δικό της, ξεχωριστό τρόπο να προστατέψει το παιδί της από κοντά ή από μακριά, φανερά ή μη, ήρεμα ή αγριεμένα όπως μπορεί. Επειδή όμως είναι πολύ έξυπνη ή απλώς κάπως μεγαλύτερη γνωρίζει πως οι εμπειρίες δε μεταδίδονται για αυτό θα σε κοιτάξει με το αδιαμφισβήτητα υπέροχο βλέμμα της και θα σου πει: «Να σε νοιάζεσαι, να σε προσέχεις, σ’ αγαπώ!»