Ό,τι σε τραβάει, δε σε κρατάει κιόλας

Το πρώτο μυστήριο βλέμμα, η πρώτη αινιγματική κουβέντα, το πρώτο ηλεκτρισμένο άγγιγμα. Μια ατάκα, μια ειρωνεία, ένα κομπλιμέντο, μια άξαφνη πρόταση, ένα κέρασμα, μια απρόσμενη συνάντηση, δυο άνθρωποι που βρέθηκαν τυχαία και τυχερά στο ίδιο σημείο την ίδια στιγμή κι η έλξη τους ήταν αναγκαία κι αναπόφευκτη, εξαιτίας εκείνου του απροσδιόριστου «κάτι» που τους έφερε κοντά πριν καν να το σκεφτούν, πριν καν να το καταλάβουν.

Αυτοί οι άνθρωποι με τα σαγηνευτικά «κάτι» τους τρύπωσαν έτσι προκλητικά κι εκβιαστικά στις σκέψεις μας, στις συζητήσεις μας, στα όνειρά μας και μας αποσυντόνισαν από υποχρεώσεις και σχέδια, καταρρίπτοντας έναν προς έναν τους δήθεν κανόνες μας και ξεγελώντας ειρωνικά τα «εγώ ποτέ ξανά» που εύκολα λέγαμε όσο δεν τους είχαμε γνωρίσει ακόμα.

Και κάπως έτσι, από φαινομενικά άγνωστοι, γίναμε κατ’ ουσία γνωστοί. Πήραμε αυτό το «κάτι» και του αποδώσαμε τη δύναμη να καλύψει ανασφάλειες κι απωθημένα μας, το φανταστήκαμε να μας ολοκληρώνει, να μας κάνει  χαμογελάμε και να ερωτευόμαστε όσο κανείς ποτέ, πλάσαμε εξαιτίας του μελλοντικές εικόνες, στιγμές και συναισθήματα, γιατί αυτό είναι η έλξη. Είναι εκείνος ο αριθμός στο τραπέζι της ρουλέτας που χωρίς λόγο κι αιτία νιώθεις να σου τάζει τη νίκη, τη δικαίωση και την αποθέωση κι εσύ έτσι απλά ποντάρεις πάνω του το σήμερα και το αύριό σου.

Αλλά ας μη γελιόμαστε, ο αριθμός στη ρουλέτα αποδείχθηκε σκάρτος κι όπου κι αν παρότρυνε το μυαλό μας να ταξιδέψει, στην πραγματικότητα είμαστε εκεί που βρισκόμασταν πριν ποντάρουμε, απότομα προσγειωμένοι κι ανέλπιστα απογοητευμένοι απ’ το αποτέλεσμα. Και μένουμε απλά να αναρωτιόμαστε πώς αφεθήκαμε σε ένα «κάτι» που δεν μπορούσαμε ούτε να προσδιορίσουμε ούτε να εξηγήσουμε εξαρχής.

Έτσι είναι όμως ο τζόγος, έτσι κι οι ανθρώπινες έλξεις.  Ό,τι μας τράβηξε, απλώς δε μας κράτησε. Ό,τι μας έλκυσε, τώρα μας απωθεί. Και δε φταίει απαραίτητα κανείς απ’ τους δύο. Ίσως οι πρώτες εντυπώσεις που σχηματίσαμε για τον άλλον δεν ανταποκρίνονται τελικά στην πραγματικότητα. Ίσως είχαμε προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ, γιατί νομίζαμε πως ο άλλος είχε να δώσει πολλά περισσότερα από όσα τελικά είχε ή από όσα επέλεξε να δώσει. Η ιδιαίτερη κι εντυπωσιακή πρώτη εικόνα δε συνοδεύτηκε στη συνέχεια από ίσης αξίας δεύτερες και τρίτες. Γιατί δεν ήθελαν, γιατί δεν τους το εμπνεύσαμε, γιατί τους ξενερώσαμε ή γιατί μας ξενέρωσαν, γιατί βολεύτηκαν στο λίγο ή γιατί ζητήσαμε πολλά.

Οι σχέσεις κι οι άνθρωποι δεν έρχονται με εγγύηση ποιότητας. Ό,τι σήμερα μοιάζει ιδανικό, αύριο μπορεί να ανατραπεί. Αυτή είναι η γοητεία, το ρίσκο κι ίσως η πληγή μιας ζωής που σου δίνει την επιλογή να αυτοδημιουργήσεις ή να αυτοκαταστραφείς. Ποιος άραγε μας εγγυάται πως οι έλξεις μας φέρνουν κοντά με ανθρώπους που ήρθαν για να μείνουν; Ποιος άραγε μπορεί να εγγυηθεί στους άλλους πως κι εμείς μπορούμε να τηρήσουμε τα «πάντα» που εύκολα ξεστομίζουμε;

Μας άρεσαν και τους αρέσαμε. Κι αυτό από μόνο του αρκούσε στο τότε, αλλά μειονεκτεί στο τώρα. Και φεύγουμε ή φεύγουν, γιατί όσα μας έκαναν ξεχωριστούς πια δεν υπάρχουν ή δεν τα βλέπουμε. Άλλο φλερτ κι άλλο σχέση. Άλλο έλξη κι άλλο συνύπαρξη. Η επιτυχία του ενός δεν εξασφαλίζει την επιτυχία του άλλου, παρά μόνο την πιθανότητα επίτευξής της.

Και τι κι αν ο αριθμός στη ρουλέτα αποδείχθηκε σκάρτος; Εκεί παραδίπλα είναι ένας άλλος αριθμός που περιμένει τις επόμενες μάρκες μας. Θα μας τραβήξει, θα ποντάρουμε, θα ελπίσουμε κι η μπίλια θα γυρίσει. Και θα χάσουμε ή θα κερδίσουμε. Θα μας χάσει ή θα μας κερδίσει. Έτσι πάει!