Να δίνεις χρόνο στους φίλους σου όταν θέλουν να μείνουν μόνοι

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να θεωρηθείς «καλός φίλος», αν κι η έννοια αυτή κρύβει πολλά μονοπάτια κι έχει πολλές διακλαδώσεις. Τι είναι καλός φίλος; Είναι αυτός που σου δίνει συμβουλές; Είναι αυτός που σε ανέχεται; Που πέφτει μαζί σου για να σε βοηθήσει να σηκωθείς; Είναι αυτός που σε κάνει να ξεχαστείς; Ή είναι μήπως όλα τα παραπάνω μαζί σ’ έναν άνθρωπο;

Ένας καλός φίλος, είναι απλά πάντα εκεί. Σαν μια σκιά, δίπλα σου καρτεράει, έτοιμος να σου δώσει ό,τι ακριβώς του ζητήσεις, με οποιοδήποτε κόστος ή κάτω απ’ οποιαδήποτε συνθήκη. Αρκεί να μετράς γι’ αυτόν. Είναι η δύναμη εκείνη που όταν θα νιώθεις πως είσαι έτοιμος να σε κατατροπώσουν, εμφανίζεται ξαφνικά κι αλλάζει όλη την τροχιά της κατάστασης.

Κοίτα τον καλά μέσα στα μάτια. Τι βλέπεις; Έναν άνθρωπο που δεν περιμένει πολλά. Που δε ζητάει τα πολλά, δεν τα θέλει, δεν έχει τι να τα κάνει. Του φτάνει μόνο η φιλία σας. Εσείς εναντίον όλου του κόσμου. Φτιάχνοντας τους δικούς σας κανόνες, με τους δικούς σας όρους.

Και φτάνει και η στιγμή που θα σου ζητήσει κάτι. Κάτι πολύ απλό, πολύ μικρό, περίεργο και πρωτόγνωρο για σένα. Δεν έχεις ακούσει ξανά τα μάτια του να στο λένε -ναι, συνήθως με τα μάτια μιλάτε εσείς. Και για πρώτη φορά, τα βλέπεις να σχηματίζουν λέξεις και συναισθήματα που ξανά δεν είχες φανταστεί ότι μπορεί να ένιωθε. Και σου ψιθυρίζουν, για να μην ακούσει και κανένας άλλος τα μικρά σας μυστικά: «Δωσ’ μου χώρο. Μόνο λίγο. Έχω ανάγκη να μείνω μόνος».

Χαμογελάς και σκέφτεσαι τι εννοεί. Πηγαίνεις κι εσύ σπίτι κι αφουγκράζεσαι τι μπορεί να συμβαίνει που εσύ δεν το ξέρεις. Που μαζί σου, δε μπορεί ν’ αντιμετωπίσει. Το παίρνεις για πλάκα, αλλά δε συνειδητοποιείς το πόσο το έχει ανάγκη. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Κι αρχίζεις το ψάξιμο. Ψάχνεις να βρεις εξηγήσεις, λύσεις, τον φίλο σου τον ίδιο, μιας κι έχει εξαφανιστεί τελείως κι αναρωτιέσαι ξανά και ξανά, μήπως εσύ ο ίδιος είσαι υπεύθυνος για κάτι. Πιέζεις καταστάσεις, ξανά παίρνεις τηλέφωνα, στέλνεις και κάνα-δυο μηνύματα, χωρίς απάντηση φυσικά κι ανασαίνεις, βαριά, σταθερά κι ασήκωτα.

Έχασες το φιλαράκι σου; Έχασες τον άνθρωπο που σε καταλαβαίνει καλύτερα απ’ όλους; Και αν ναι, γιατί έτσι άδοξα; Χωρίς τουλάχιστον, έναν καλό τσακωμό, περί δίκαιου, αδίκου και γενικότερα εγωισμού; Κι αρχίζεις σιγά-σιγά να το συνηθίζεις. Λες από μέσα σου ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Και συνεχίζεις, μόνος.

Μέχρι εκείνο το πρωί, που ξαφνικά βλέπεις μήνυμα απ’ το ίδιο φιλαράκι, να σου λέει το γνωστό-άγνωστο «Καφέ στις 11 στο γνωστό μέρος». Νιώθεις ότι ήρθε η ώρα για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ετοιμάζεις τις σκέψεις σου μέσα σου, οργανώνεσαι και πηγαίνεις. Αλλά όλα είναι τελείως διαφορετικά πάλι απ’ ό,τι τα περίμενες. Είναι όλα ίδια, όπως παλιά. Πριν την εξαφάνιση. Ίδιο το φιλαράκι, ίδιες οι εκφράσεις, ίδιες οι ματιές. Σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα, συνεχίζεις και εσύ το ίδιο θέατρο για να δεις μέχρι πού θα πάει.

Μέχρι που το ξεχνάς και γυρνάνε όλα πάλι, στους κανονικούς ρυθμούς. Εσύ κι αυτός, εναντίον όλων. Καμιά φορά, σε τρώει το τι έγινε και θες να μάθεις, αλλά το κάνεις στην άκρη γιατί δε σε συμφέρει. Αλλά η τύχη τα φέρνει έτσι που ανακαλύπτεις το γιατί.

Και πολύ απλά, θέλεις εσύ αυτή τη φορά να εξαφανιστείς, να χαθείς απ’ όλους και απ’ όλα. Να κλειστείς στον εαυτό σου και να μη σε ενοχλήσει κανείς. Να μη βλέπεις άνθρωπο, να μην επικοινωνείς, να μη σε νοιάζει τίποτα και κανένας παρά μόνο εσύ. Να πάρεις τις δυνάμεις που θέλεις για να συνεχίσεις. Κι όταν σηκώνεις το κινητό, για να δεις αν το φιλαράκι έχει επικοινωνήσει, βλέπεις απλά ένα μήνυμα και τίποτα άλλο, που λέει: «Εγώ είμαι εδώ. Πάρε το χώρο σου κι όταν νιώσεις έτοιμος, ξέρεις πού θα με βρεις».

Και τότε συνειδητοποιείς το πιο απλό. Όταν ένας φίλος μας κλείνετε στον εαυτό του, δε σημαίνει ότι έχουμε κάνει κάτι εμείς λάθος. Είναι η βιολογική ανάγκη της αποξένωσης που όλοι έχουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, την οποία πρέπει και μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε. Να βρούμε δύναμη να ξεκαθαρίσουμε με τον εαυτό μας τους λογαριασμούς που έχουμε ανοιχτούς και να πάρουμε ανάσες. Να καταφέρουμε να νικήσουμε τα φαντάσματα που μας κυριεύουν, μόνοι κι αν χρειαστεί κάποια στιγμή, θα ζητήσουμε και καμιά συμβουλή απ’ τον κολλητό. Αλλά εκείνη τη στιγμή, που κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, έχουμε πραγματικά ανάγκη τη μοναξιά. Μπορούμε να καταλάβουμε πολλά απ’ αυτήν, πράγματα που ούτε καν φανταζόμασταν για τον εαυτό μας και τότε μόνο, θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Ίδιοι με πριν.