Αν κάτι περιμένουμε και φανταζόμαστε από μικρά παιδιά και κάνουμε σχέδια με τους φίλους και τους κολλητούς, σίγουρα είναι η φοιτητική ζωή και τα ελεύθερα αυτά χρόνια. Εκεί που η λέξη όριο χάνει τη σημασία της, τότε που οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν, αλλά δε σε νοιάζει, τότε που κάθε μέρα σφραγίζεται και από μια νέα γνωριμία.

Φεύγεις απ’ το πατρικό σου, πας στην πρώτη, δική σου φωλιά και τότε ξεκινάνε όλα. Βόλτες, παρέες, χαρτιά με τις ώρες, πού και πού σχολή, ξενύχτια, μεθύσια και κρεμάλες, σεξ κι ηδονές. Αλλά κάπου-κάπου, εμφανίζεται κι η σοβαρότητα μέσα σε αυτά τα 4 και βάλε χρόνια, για να μιλάμε και ρεαλιστικά.

Κοινώς, και σχέση θα κάνεις και με κάποιον θα στεριώσεις όσο είσαι φοιτητής, και καλά θα περάσεις και θα ερωτευτείς. Και θα γίνει το σπίτι σου δικό του και το αντίστροφο και τα βράδια θα προτιμάτε να τα περνάτε αγκαλιά.

Πιθανότατα το προσωρινό σου «alter ego» να σπουδάζει στην ίδια πόλη με σένα. Υπάρχουν όμως και καταστάσεις όπου είσαι φοιτητής και μένεις σε μια σχέση με χιλιόμετρα να σας χωρίζουν. Μεγάλο σφάλμα, πολλή η στέρηση, τεράστιο το κενό και σχεδόν ανούσια κι ανώφελη σχέση. Δε λέει τα φοιτητικά σου χρόνια να έχεις σχέση στη χάση και στη φέξη, μονάχα όταν σας βγαίνει το οικονομικό να πάτε ο ένας στην πόλη του άλλου.

Λένε πως αν θες κάτι πολύ, γίνεται ή το κάνεις να γίνεται. Είναι όμως και κάτι καταστάσεις, σαν αυτή ας πούμε, που απλά είναι καταδικασμένη απ’ την αρχή. Εσύ προσπαθείς να την κάνεις να δουλέψει ενώ ξέρεις πως από γεννησιμιού της είναι σχεδόν απίθανο. Κάπως έτσι παραμυθιάζεται κι οι δυο και κάνετε άκαρπες προσπάθειες.

Πονάει να έχεις τον άνθρωπο σου μακριά, πονάει πολύ. Αλλά έχεις άλλους τόσους ανθρώπους γύρω σου στα φοιτητικά σου χρόνια που θέλουν να απολαύσουν την παρέα σου κι εσύ απλά τους απορρίπτεις επειδή κρέμεσαι πάνω από κινητά κι υπολογιστές. Και σε βρίζουν στο τίτσου στη σχολή που αργείς να ρίξεις φύλλο επειδή γράφεις μήνυμα «Μου λείπεις, αλλά δε βγαίνω να έρθω αυτόν τον μήνα».

Επιπλέον, όση εμπιστοσύνη και να υπάρχει, καραδοκεί η ζήλια της απόστασης να δηλητηριάσει τα πάντα. Κι ενώ έχεις ξεφύγει απ’ την οικογενειακή επιτήρηση, βάζεις στη ζωή σου μια καινούργια που σου βάζει φρένο σε χίλια-δυο πράγματα. Και το κεφάλι σου βαραίνει κάθε βράδυ που δεν μπορείς να δεις τον άνθρωπό σου, τρελαίνεσαι που δεν ξέρεις με ποιους είναι μαζί, που δεν τους ξέρεις καν.

Και σε ζηλεύει απ’ την άλλη το πρόσωπο που γνώρισες την καινούργια κοπέλα από τη σχολή και βγαίνετε συνέχεια. Και εσύ έχεις λυσσάξει με εκείνον τον περίεργο που έρχεται σπίτι και της δίνει σημειώσεις. Βρίζεστε, κλαίγεστε, γράφετε τους φίλους σας, βγαίνετε έξω απ’ το μαγαζί και κάνετε τηλεφωνικές σκηνές. Τα βρίσκετε μεν, αλλά στα λόγια μονάχα. Γιατί μετά, αν δεν μπορείς να τον πάρεις μια αγκαλιά, τι να το κάνεις;

Και τα χρήματά σου δεν είναι πολλά κάθε μήνα για να πηγαίνεις. Δε γίνεται να πιάσεις δουλειά, έχεις και διάβασμα. Θα έδινες πολλά για να ήσουν εκεί, αλλά δεν μπορείς κι αυτό σε τρώει και σε κάνει να γκρινιάζεις. Δεν μπορείς να κάνεις κι άλλες περικοπές για εισιτήρια, έχεις τόσα πράγματα που πρέπει να φροντίσεις.

Είναι σχέση μόνο ηλεκτρονικά, μόνο τηλεφωνικά. Δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία πλέον. Όσο περνάει ο καιρός μαζί, αφήνεις πίσω τόσα άλλα, που αργότερα δε θα μπορέσεις να ξαναβρείς. Είναι μεγάλο εμπόδιο τα χιλιόμετρα γιατί παραπλανούν. Και στη ξέγνοιαστη αυτή ηλικία, δε θα έπρεπε να σκας γι’ αυτά, ούτε να θεωρείς πως ουδείς αναντικατάστατος.

Θες να βγεις μια βόλτα το ξημέρωμα, να πας ένα κοντινό ταξίδι, να κοιμηθείς αγκαλιά, να του γνωρίσεις τους φίλους σου κι άλλα τόσα. Και σε μια σχέση που χωρίζεται από απόσταση, τα δάχτυλα στα χέρια σου θα φτάνουν και θα περισσεύουν για κάτι τέτοιες στιγμές.

Σχέση από απόσταση δε στεριώνει με έναν φοιτητή, όσο και να προσπαθείς, όση θέληση και να έχεις. Τα χρόνια αυτά δεν πρόκειται να έρθουν πάλι ατόφια πίσω. Και σίγουρα δε θα ήθελε κάνεις όταν κοιτάει πίσω να έχει να θυμάται υστερίες, καβγάδες κι αμυδρά εμπειρίες που δεν έζησες στο έπακρο. Έτσι κι αλλιώς, ο έρωτας μπορεί να μη βρίσκεται στην επόμενη γωνία, αλλά σίγουρα δε βρίσκεται μόνο στην άλλη άκρη του κόσμου.

 

Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη