Τα τατουάζ είναι ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ

Ήταν στοιχείο παράδοσης. Αποτέλεσε σημάδι κατακραυγής και στοχοποίησης. Σήμερα αποτελεί κυρίως μια μαζική συνήθεια. Ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους που καταφεύγει σε αυτόν τον τρόπο έκφρασης. Αν αναζητήσουμε τα πραγματικά αίτια που όλοι εμείς -έχοντας σημαδέψει το σώμα μας-  αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, είναι δεδομένο ότι θα ακουστούν πολλές διαφορετικές απόψεις κι ο καθένας θα παρουσιάσει μία διαφορετική οπτική.

Εν τούτοις, οι περισσότεροι από εμάς είχαμε κάτι στο μυαλό μας όταν αποφασίσαμε να αφήσουμε μία βελόνα να μας χαρακώσει. Κι ως επί το πλείστον δε νομίζω ότι έγινε για καθαρά αισθητικούς λόγους. Διότι τα σημάδια που άφησε η βελόνα αυτή πίσω της θα μας συντροφεύουν μία ζωή. Πλέον αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας, το οποίο σε αυτή την περίπτωση παρουσιάζουμε στους άλλους.

Αφήνουμε να φανεί ένα κομμάτι του δικού μας παζλ, το οποίο ενδεχομένως κρύβαμε για χρόνια. Αφήνουμε πάνω στο δέρμα μας κάτι που έχουμε χρόνια μέσα στην ψυχή μας. Σίγουρα υπάρχουν διάφορα σχέδια που έγιναν ξεκάθαρα για αισθητικούς λόγους, ωστόσο μας απασχολεί περισσότερο -συνήθως- να μάθουμε από πού προήλθαν τα σχέδια που -ενώ σε εμάς ίσως δεν έχουν καμία λογική- γι’ αυτόν που τα επέλεξε σηματοδοτούν κάτι.

Αυτοί είμαστε εμείς. Βλέπουν πάνω μας απλώς λέξεις που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Λέξεις που συχνά παρερμηνεύονται και χάνουν την ουσία τους. Όμορφες -ή μη- αισθητικά γραμματοσειρές και σχέδια. Βλέπουν ενδεχομένως αυτό που τους επιτρέψαμε να δουν. Εντοπίζουν μονάχα μαύρο μελάνι και ξεχνούν -χωρίς να το θέλουν- την ιστορία που γράφτηκε πριν περάσει το μελάνι στο αίμα μας.

Κι εμείς συχνά αρνιόμαστε να αποκαλύψουμε τις ιστορίες που κρύβουν τα τατουάζ μας -διότι κάθε τατουάζ κρύβει μία ιστορία- από φόβο μήπως μας κατακρίνουν εκείνοι που δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτά που βιώσαμε. Κι αφήνουμε το μελάνι να κατακλύζει το δέρμα μας περισσότερο απ’ τις λέξεις που κατακλύζουν το στόμα μας. Ίσως γι’ αυτό να χρησιμοποιήσαμε αυτή τη μέθοδο έκφρασης. Διότι τα λόγια μας ποτέ δε βρήκαν αντίκρισμα.

Τα τατουάζ μας, λοιπόν, αποτελούν το καθένα μία ξεχωριστή ιστορία. Κι όλα μαζί είναι ιστορίες που ποτέ τους δεν ειπώθηκαν. Ιστορίες που έμειναν στα πιο κρυφά έγκατα της ψυχής μας. Αποτελούν μια εικόνα μας που οι άλλοι αρνήθηκαν να δουν κι έτσι εμείς αναγκαστήκαμε να επιβάλουμε την ύπαρξή της. Αποτελούν καλά κρυμμένους φόβους μας ή αυτό που πραγματικά θα θέλαμε να είμαστε. Όπως και να ‘χει, είναι φωτογραφίες της ψυχής μας.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, οι φωτογραφίες που ξεθάψαμε δεν είναι τυπωμένες σε χαρτί, αλλά στο δέρμα μας. Είναι εκεί για να μας υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε, ποιοι ήμασταν. Κι αν μας ρωτήσουν ποτέ αν φοβόμαστε μήπως μετανιώσουμε γι’ αυτό, είμαι σίγουρος ότι θα το αρνηθούμε. Κι αυτό δεν είναι θέμα εγωισμού, αλλά αντικειμενικότητας. Δεν είναι δυνατόν να διαγράψουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας.

Επομένως, τα τατουάζ μας είναι ένας καθρέπτης του εγώ μας. Σηματοδοτούν μια πτυχή της ίδιας μας της ύπαρξης κιι είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας που εμείς θα αποφασίσουμε ποιος θα το δει. Διότι παρ’ όλη την εμφανή ύπαρξή τους, η υπόσταση τους είναι πολύ βαθύτερη κι είναι θαμμένη μέσα στην ψυχή μας.