Κάποτε θα γελάμε μ' αυτά που τώρα μας φαίνονται τραγικά

Θυμάσαι κι εσύ περασμένες δύσκολες στιγμές και τώρα χαζογελάς με τον εαυτό σου; Θυμάσαι στιγμές που χανόσουν, που τσακωνόσουν, που έκλαιγες για κάτι που αυτή τη στιγμή σου φαίνεται ασήμαντο; Θυμάσαι ότι κάποτε νοιαζόσουν στο μέγιστο βαθμό, ότι προσπαθούσες κι ότι έβαζες πάνω από εσένα άτομα που αυτή τη στιγμή είναι απλώς γνωστοί ή και ξένοι; Μείωνες τον εαυτό σου κι ανέβαζες ψηλά εκείνους. Τώρα τα θυμάσαι γελώντας και μετανιώνοντας για τις πράξεις και για τις προτεραιότητές εκείνης της εποχής.

Μια άλλη περίοδος, λίγο πιο ανώριμη. Λίγο πιο έντονη, με τον συναισθηματικό δείκτη να χτυπάει κόκκινο. Μια εποχή πιο αθώα, πιο παιδική, που αδικούσες τον εαυτό σου και δεν το αντιλαμβανόσουν. Ράγισε το «είναι» σου για κολλητούς που θυσίαζες τα πάντα και σε «έκαψαν», για φιλίες και παρέες που πίστευες πως ήταν αληθινές, για«μεγάλους έρωτες», που σαν αυτούς δεν υπήρχαν στον κόσμο άλλοι, αλλά και για άτομα που δε σε συμπαθούσαν τόσο κι επιδίωκαν με κάθε τρόπο το κακό σου. Αισθανόσουν περισσότερα απ’ όσα μπορούσες να αντέξεις στην πραγματικότητα, είναι αλήθεια.

Όμως, όσο μικρότερος είσαι, τόσο πιο βαθιά κι έντονα αγαπάς. Ήσουν ένα ευάλωτο παιδί σαν πολλά άλλα, ένα πλασματάκι ευαίσθητο και συναισθηματικό που πιανόταν απ’ την πιο μικρή λεπτομέρεια κι αγαπούσε αληθινά με όλη του την καρδιά. Όταν κάποιος σου έδινε ένα αστέρι, εσύ του χάριζες ολόκληρο τον ουρανό. Παράλληλα, μεγάλωνες και περνούσαν τα χρόνια ώσπου κάποια στιγμή άρχιζες να αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει κι η κακία, το μίσος κι η αδικία που κάποιοι σου πρόσφεραν στο πιάτο.

Κάποιες φορές αντιδρούσες κι άλλες ήσουν παθητικός. Μα μεγάλωνες κι ωρίμαζες ωστόσο. Όσο ο καιρός περνούσε κι ο ένας χρόνος διαδεχόταν τον άλλο, εσύ ζούσες όλο και περισσότερες εμπειρίες. Πιο πολλές πτυχές καταστάσεων, που σε μετέτρεψαν με τον καιρό σε ένα άτομο που αγαπάει και νοιάζεται πιο πολύ τον εαυτό του, που δίνει μόνο εκεί που αξίζουν κι έχει κοντά του αληθινούς ανθρώπους που τον συμπονούν και τον νοιάζονται πραγματικά. Όμως κατά βάθος, εσύ μόνο ξέρεις, δεν άλλαξες και τόσο. Αγαπάς ακόμα σαν παιδί και δίνεις απλόχερα, απλώς με λίγη παραπάνω προσοχή.

Έχεις μάθει πως ο χρόνος κυλάει σαν ποτάμι κι εσύ πια, κρατάς κοντά μόνο τους αληθινούς. Δεν υπάρχει για τους υπόλοιπους χρόνος για χάσιμο. Όμως, ακόμη κρύβεις εκείνο το παιδί μέσα σου, που πια έχει πιάσει το νόημα και προσπαθεί με τον χρόνο να προσαρμοστεί. Εκείνο το παιδί -το καλά κρυμμένο- , σπάνια το βγάζεις πια στη φόρα. Μόνο καμιά φορά εκείνες τις μέρες, που είσαι κοντά με όσους σε αγαπούν και ζεις στιγμές που σε στιγματίζουν, σε καθηλώνουν, σε μετατρέπουν και πάλι σε εκείνη την ευαίσθητη ψυχή. Στιγμές που δε θα τις αντάλλαζες με τίποτα στον κόσμο, στιγμές που γινόσουν παιδί και γδυνόταν η ψυχή σου σε αυτούς που εμπιστευόσουν. Στιγμές παιδικής αθωότητας κι αγάπης από έναν άλλο κόσμο.

Συνεχίζεις να χαζογελάς και να αυτοσαρκάζεσαι κάθε φορά που θυμάσαι και γυρίζεις πίσω την ταινία της ζωής σου. Αλλά ακόμη νιώθεις μια μικρή δόση νοσταλγίας για εκείνες τις στιγμές που έσβησε ο χρόνος κι αποθηκεύτηκαν στη μνήμη σου. Η ζωή μας είναι στιγμές, άλλωστε. Όλος ο πόνος, όλα εκείνα που σε πλήγωσαν, που κάποτε τα ένιωθες ως τραγικά, έχουν μείνει για να σου θυμίζουν πόσο σε άλλαξαν και πώς δημιούργησαν τον άνθρωπο που είσαι τώρα.

Καμιά φορά όμως, ονειρεύεσαι το παιδί που κάποτε ήσουν και μένεις εκεί για να ξαναζήσεις εκείνες τις στιγμές, των μεγάλων ερώτων, των συμμαθητών, της γειτονιάς και των ταξιδιών που έκανες με τους γονείς σου. Πόσο θα ήθελες να ήσουν ξανά παιδί τελικά..