Φίλος που ζηλεύει δεν είναι φίλος

Η ζήλια είναι ένα απ’ τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δε ζηλεύει, έστω και λίγο, όσο απαθέστατος και να εκδηλώνεται στη δημόσια σφαίρα. Δεν είναι κατακριτέο το συναίσθημα αυτό, απλώς θέλει χειρισμούς κι όρια.

Και ζήλια δεν υπάρχει μπόλικη μονάχα στους ερωτευμένους. Παντού θα τη δεις. Κρύβεται ανάμεσα σε σχέσεις οικογενειακές, επαγγελματικές, ακόμη και φιλικές. Κι η τελευταία αυτή κατηγορία είναι ίσως η πιο ύπουλη κι άσχημη μορφή της. Γιατί φίλος που ζηλεύει κι αντιγράφει, ίσως δεν είναι μαζί σου για την αγάπη και την παρέα σου, δυστυχώς.

Είναι δύσκολο πράγμα να είσαι καλός φίλος. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να είσαι καλός άνθρωπος. Το να κοπιάρεις όμως ασύστολα ανθρώπους του κοινωνικού σου περίγυρου και να ζηλεύεις τα επιτεύγματα και τα αγαθά τους, θεωρείται απαράδεκτο. Αν έχουμε ένα πράγμα στη ζωή να κρατήσουμε ακέραιο, αυτό είναι η αξιοπρέπειά μας. Και μάντεψε ποιος τη χάνει μπροστά στα μάτια των ίδιων του των «φίλων».

Φαίνεται εκείνος που είναι δίπλα σου μόνο για το οφέλη και το συμφέρον. Θα τον δεις να ενστερνίζεται πράγματα πολύ απλά και καθημερινά, μέχρι και πράγματα μεγάλα και τρανταχτά. Δεν είναι κακό να παίρνεις στοιχεία κάποιου. Το κακό είναι όταν απορροφάσαι πλήρως και χάνεις τον αυτοσκοπό και την προσωπικότητά σου.
Και μέσα σε μια φιλία υπάρχουμε αυτόνομοι κι ακέραιοι και συμπληρώνουμε τον χαρακτήρα με στοιχεία του διπλανού.

Δεν είναι καλός φίλος αυτός που σ’αγαπάει μόνο και σε θαυμάζει και γίνεται ένας ακόλουθος, μια κόπια σου. Κι ούτε και εσύ θα γίνεις όσο το επιτρέπεις να συμβαίνει, εδώ που τα λέμε. Και τι παρέα να κάνεις στην τελική όταν έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που δε χαίρεται με τις χαρές σου; Πώς να μιλήσεις με κάποιον που δεν έχει προσωπικότητα; Τι εμπιστοσύνη να δείξεις σε κάποιον που δεν τιμά ούτε τον εαυτό του;

Θα δεις την ομιλία σας να αρχίσει να μοιάζει, τις απόψεις σας να γίνονται πανομοιότυπες –όχι γιατί τις σέβεστε και οι δυο– , απλά, βλέπεις, εσύ τα λες καλά, σε ακούν οι άλλοι και γουστάρει κι ο φίλος σου να αναπαράγει τα ίδια για να γίνει επιθυμητός. Θα δεις τις συνήθειές σας να κουμπώνουν. Και σε μαγαζιά που ο δήθεν φίλος δεν ήθελε καν να πατήσει, τώρα να έχουν γίνει στέκια. Και θα ομορφύνει πολύ στα καινούργια του ρούχα, που κάπου τα έχεις ξαναδεί. Α ναι, στην ντουλάπα σου!

Κι όταν θα είστε όλοι μαζί και θα λες τα επιτεύγματά σου, όλοι θα σε αγαπάνε λίγο περισσότερο που είσαι ευτυχισμένος κι εκείνος στην άλλη μεριά του κύκλου θα νιώθει μέσα του ένα τσίμπημα να τσούζει. Κι αν ποτέ στεναχωριέσαι, εκεί θα είναι να σε στηρίξει, αλλά μετά πάλι τα ίδια. Κι αν ποτέ του πεις και τίποτα, θα γίνει και κακός κι υπερβολικός.

Αλλά πρέπει να σε αγαπάνε γι’ αυτό που είσαι, όχι γι’ αυτό που δείχνεις ή θέλεις να γίνεις. Οι φίλοι σου γι’ αυτό σε αγαπάνε, το ίδιο κι εκείνος ο ένας, ο λίγο λιγότερο αληθινός. Αλλά δεν αγαπάει τον εαυτό του, ενώ όλα ξεκινάνε από εκεί. Όταν συνειδητοποιήσει πως ζηλεύοντας κι αντιγράφοντας τα έχασε όλα –εμπιστοσύνη, φίλους, εαυτό– θα είναι πολύ αργά για πισωγύρισμα στην πραγματικότητα. Θα ζήσει σε εκείνον τον κόσμο που έπλασες εσύ, σε εκείνον τον κόσμο που μόνος εγκλωβίστηκε. Εσύ έφτιαχνες το παραμύθι, ο «φίλος» το έτρωγε.