Σε προκαλούν να τους χωρίσεις γιατί δεν έχουν τα κότσια να το κάνουν οι ίδιοι

Τελικά χωρίσατε κι εκεί κατάλαβες πως όλα οδηγούσαν σε αυτήν εδώ τη στιγμή. Κάθε καβγάς που δεν περίμενες, κάθε αδικαιολόγητο ξέσπασμα, κάθε φορά που έφταιγες χωρίς να έχεις καν μιλήσει. Όλα οδηγούσαν εδώ κι εσύ σαν το τέλειο θύμα έπεσες στην παγίδα κι έπαιξες το παιχνίδι τους. Κανονική μαριονέτα, διότι μπορεί εσύ να έβαλες την τελεία στην ιστορία σας, αλλά η απόφαση ήταν δικιά τους κι είχε παρθεί πολύ πριν το καταλάβεις.

Θυμάσαι όλες εκείνες τις φορές που από μία λέξη σου στηνόταν ολόκληρο σκηνικό κι έμενες να κοιτάς την πόρτα καθώς την κοπανούσαν φεύγοντας. Απορούσες τι έκανες λάθος, ζητούσες να μάθεις, αλλά ποτέ δεν έπαιρνες απάντηση, τίποτα λογικό κι απτό έστω. Ήταν τα νεύρα της στιγμής, ήταν και το ύφος σου που τους φάνηκε κάπως κι έγιναν όλα μια ωρολογιακή βόμβα που έσκασε.

Προσπάθησες να επανορθώσεις γι’ αυτό που δεν έκανες μέσα από γλυκιές κι όμορφες χειρονομίες μόνο και μόνο για να βρεθείς μπροστά σε ένα ψυχρό βλέμμα και λόγια απόρριψης. Τους δικαιολόγησες ακόμη μια φορά ρίχνοντάς τα στο άγχος των ημερών και στην πίεση που δεχόντουσαν στη δουλειά. Μπορεί να επικαλέστηκες και τις προγνώσεις του ζωδίου τους κάποια στιγμή και να σου έφταιξε ο Ερμής που ήταν ανάδρομος στον ωροσκόπο τους.

Το μεγάλο πλήγμα, αυτό που σου άνοιξε τα μάτια, ήρθε ίσως τη στιγμή εκείνη που άρχισε να σε απορρίπτει πλέον και σεξουαλικά. Και καλά την πρώτη, τη δεύτερη, άντε και την τρίτη φορά. Τις υπόλοιπες; Δικαιολόγησες τα πάντα. Ακόμη κι αυτό. Αλλά τίποτα δε φαίνεται να φτιάχνει. Ίσα-ίσα που εσύ παλεύεις και γύρω σου όλα γκρεμίζονται. Στηρίζεις έναν τοίχο και πέφτει ο άλλος, κι εσύ εκεί.

Σου πήρε καιρό να το συνειδητοποιήσεις, μπορεί και να μην το κατάλαβες ποτέ. Όλα όσα έκαναν ήταν απλά για να πεις εσύ ότι είχε έρθει το τέλος. Δεν είχαν τα κότσια να σου πουν ότι τους τελείωσες. Δεν είναι να παίζεις με αυτά. Δεν έχουν τα αρχίδια να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες και να χαρακτηριστούν με όποιο κοσμητικό επίθετο αποφασίσεις να τους αποδώσεις κι έτσι σε παίζουν λίγο ακόμα.

Καταστρώνουν μεθοδικά το σχέδιό τους, έτσι ώστε να σε τρελάνουν και να σε παιδέψουν μέχρι που να μην αντέχεις πια. Δεν έχει σημασία αν κάποτε σε αγάπησαν, ή μάλλον σε ερωτεύθηκαν, διότι αυτό δεν είναι αγάπη. Δεν είναι τυχαίο που στο τόσο πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο δεν υπάρχει η λέξη «ξεαγαπώ». Αν αγαπάς, αγαπάς για πάντα κι ας μην ταιριάξετε στο τέλος.

Ένα βασικό συστατικό της αγάπης είναι ο σεβασμός κι αν δεν μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει ότι δεν μπορείτε να συνεχίσετε, τότε δε σε αγάπησε ποτέ. Όχι ότι με εκπλήσσει, βέβαια. Ένας άνθρωπος που χειραγωγεί το άτομό σου για να σε καταφέρει να κάνεις αυτό που θέλει στερείται ανθρωπιάς. Κι αν στερείσαι ανθρωπιάς, στερείσαι και συναισθημάτων. Τόσο απλά κι ωμά.

Ο άνθρωπος που αγάπησες, εκείνος που πρωταγωνιστούσε στα όνειρά και στα σχέδιά σου είναι ο ίδιος που τελικά σε πρόδωσε. Σε άφηνε να γελοιοποιείσαι προσπαθώντας να σώσεις κάτι που για εκείνον είχε ήδη τελειώσει. Έπαιζε με τα νεύρα, τη νοημοσύνη και την ψυχολογία σου ενώ εσύ τον εμπιστευόσουν ακόμη και γινόσουν όλο και πιο δοτικός προκειμένου να λύσεις τα θέματά σας.

Δεν τα έλυσες όμως, έτσι δεν είναι; Κι ό,τι δεν λύνεται, κόβεται. Αφού χρυσή τομή δε βρέθηκε, βάζεις το τέλος για το καλό το δικό σου κυρίως. Διότι έχεις ήδη αρχίσει να τα χάνεις και να τρελαίνεσαι.

Και παρ’ όλο που μόλις χωρίσατε, δεν είναι το τέλος που σε πόνεσε περισσότερο. Είναι η ταχύτητα με την οποία έτρεξαν να φύγουν, είναι που δεν προσπάθησαν καν να σε μεταπείσουν. Η πλήρης αδιαφορία τους. Εκείνο είναι που πληγώνει περισσότερο.

Η στιγμή εκείνη που αντιλαμβάνεσαι ότι υπήρξες πρωταγωνιστής στο παιχνιδάκι τους, είναι κι η στιγμή που απελευθερώνεσαι. Μαθαίνεις πόσο λίγοι ήταν τελικά για σένα. Και ξέρεις, η μαγκιά δε φαίνεται στο ξεκίνημα της σχέσης, αλλά στο τέλος της. Μπορεί εσύ να ξεστόμισες το τέλος σας, αλλά εκείνοι είχαν ορίσει το φινάλε.