Όταν αγαπάς κάποιον δεν τον συγκρίνεις

Η ζωή μας μοιάζει πολλές φορές με σιδηροδρομικό σταθμό. Εμείς είμαστε ο σταθμός κι οι άνθρωποι που εισέρχονται κι εξέρχονται απ’ τη ζωή μας αποτελούν τα τρένα. Τρένα που διαφέρουν μεταξύ τους αφού άλλα είναι καινούρια, άλλα παλιά, άλλα γρήγορα κι άλλα αργά. Διανύουν όμως όλα με το δικό τους ρυθμό το πέρασμα απ’ τις ράγες μας κι εμείς είμαστε αυτοί που τις περισσότερες φορές καθορίζουμε τη διάρκεια της παραμονής τους εκεί.

Όσο μένουν κοντά σου, μαθαίνεις. Πληγώνεσαι και πληγώνεις, αγαπάς κι αγαπιέσαι, δίνεις αλλά και παίρνεις. Όχι απαραίτητα όλα με την ίδια σειρά ή την ίδια στιγμή. Κάθε τρένο έχει το δικό του ρόλο. Αφήνει το δικό του στίγμα στη ζωή σου ακόμα και με το να περνάει απαρατήρητο. Σε μαθαίνει να φιλτράρεις τις πληροφορίες που λαμβάνεις και δε χρειάζεσαι πραγματικά. Κάθε τρένο από μόνο του αποτελεί ένα δώρο ή ένα μάθημα ζωής.

Σίγουρα, με κάποιους ανθρώπους ταιριάζεις περισσότερο. Με άλλους όχι και τόσο. Ή έστω όχι τόσο όσο ήθελες από την αρχή να ταιριάξεις. Κάποιοι σε γοητεύουν πιο εύκολα κι άλλοι όχι ιδιαίτερα. Φτιάχνεις στο μυαλό σου το πώς θα ήθελες εσύ να είναι ανάλογα με το τι έχεις βιώσει, αλλά και με το τι ψάχνεις σε κάθε περίπτωση ή φάση της ζωής σου.

Έχεις βγει για παράδειγμα από μια σχέση ή φιλία που δεν ήταν αυτό που ήθελες. Αυτό δε σημαίνει ότι προκειμένου να προστατευτείς πρέπει ν’ αρχίσεις να κρεμάς ταμπελάκια στους ανθρώπους. Ακόμα κι αν σου θυμίζει τον άπιστο πρώην σου ή τον προδότη και βολεψάκια φίλο σου, μη βιαστείς να φτάσεις σε συμπεράσματα. Μη βάζεις όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι.

Μην τους συγκρίνεις μεταξύ τους γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα. Ο καθένας είναι μοναδικά ξεχωριστός. Είναι άδικο να θες να στριμώξεις κάποιον σε καλούπια προκειμένου να ταιριάξει στα δικά σου θέλω κι ιδανικά. Δεν υπογράφουμε συμβάσεις για το πώς θα εξελιχθούμε. Τα βιώματα, οι εμπειρίες, οι απόψεις, οι επιδιώξεις, αλλά κι οι φόβοι μας κι οι επιθυμίες μας, διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Ακριβώς όπως διαφέρουμε κι εμείς αναμεταξύ μας. Όσο ίδιοι φαινόμαστε, τόσο διαφορετικοί είμαστε.

Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός. Έχουμε κατασκευαστεί έτσι. Χαρακτηριζόμαστε απ’ τη μοναδικότητά μας. Ακόμα και τα αποτυπώματά μας δεν απαντώνται σε άλλους ανθρώπους. Κανείς στον πλανήτη δεν έχει τα ίδια με τα δικά μας. Δεν πρέπει να θεωρείται μειονέκτημα το να μη μοιάζεις με τους άλλους. Γεννιέσαι γνήσιος, όχι αντίγραφο. Τα ιδιαίτερα γνωρίσματά μας συντελούν στο να διαμορφώσουμε την προσωπικότητά μας και να βρούμε το σήμα κατατεθέν μας.

Διαφορετικές απόψεις, οπτικές γωνίες, διαφορετικά στιλ που διασταυρώνονται καθημερινά και συνθέτουν ένα κράμα προσωπικοτήτων, σαν ψηφίδες σε ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό. Δεν έχει σημασία πώς μοιάζεις, πώς σκέφτεσαι, πώς αντιδράς ή πως διασκεδάζεις, αρκεί να είσαι αληθινός. Να είσαι ο εαυτός σου χωρίς να προσπαθείς να ταιριάξεις σε ξενικές νόρμες που σου υποβάλλονται.

Αν ο κόσμος δεν μπορούσε να μας δει, να δει το πώς είμαστε εμφανισιακά, πόσους ανθρώπους θα εντυπωσιάζαμε πραγματικά; Αν μένεις στην επιφάνεια, πώς θ’ ανακαλύψεις την ουσία όποιου γνωρίζεις, αλλά και του ίδιου σου του εαυτού; Μην αντιγράφεις συμπεριφορές και μην μπαίνεις στο τριπάκι να μοιάσεις στον οποιονδήποτε απ’ τη στιγμή που γεννήθηκες για να ξεχωρίζεις. Και μην πνίγεις τους άλλους με το να τους ζητάς να αλλάξουν.

Το θέμα δεν είναι να είναι ο άλλος όμορφος εξωτερικά ή να μοιράζεστε τα ίδια ενδιαφέροντα. Ούτε να σκέφτεται το ίδιο με σένα. Το ζήτημα είναι να μπορείτε να εντοπίσετε τις κοινές σας συνιστώσες. Μην ξεχνάς ότι δεν πρέπει να κρίνεις ένα βιβλίο απ’ το εξώφυλλό του. Αν δεν το διαβάσεις δεν μπορείς να δηλώσεις με ασφάλεια το αν σου άρεσε ή όχι.

Το ίδιο ισχύει και για την ομορφιά η οποία είναι παροδική. Ξεθωριάζει και δε μένει για πάντα. Δε φτάνει να είσαι όμορφος εξωτερικά. Πρέπει να είσαι και όμορφος εσωτερικά. Γι’ αυτό ζύγισε τα λόγια σου. Όσα θα πεις μπορεί να συγχωρεθούν, αλλά δε θα ξεχαστούν.

Τι να το κάνεις ένα όμορφο περιτύλιγμα; Πόσο να μπορέσει να καμουφλάρει έναν σκάρτο χαρακτήρα μέχρι να αποδειχτεί πόσο άχρηστο είναι πραγματικά; Να επιλέγεις να επενδύεις στην ομορφιά της ψυχής η οποία αντίθετα έχει διάρκεια στο χρόνο κι όσο παλιώνει τόσο πιο πολύτιμη γίνεται. Σαν τα καλά κρασιά ένα πράγμα. Όσο ωριμάζει τόσο πιο γλυκόπιοτη είναι.

Αυτή από μόνη της αποτελεί τη σημαντικότερη ένδειξη ότι έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο μοναδικό. Έναν άνθρωπο ξεχωριστό που δε μοιάζει με κανέναν άλλον. Κι αυτό πρέπει να θεωρείται σαν το μεγαλύτερο πλεονέκτημα. Πρέπει να αισθάνεσαι τυχερός όταν έχεις τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου. Ανθρώπους που δε νοιάζονται ούτε στο ελάχιστο να σ’ εντυπωσιάσουν, αλλά το μόνο που θέλουν είναι να είναι εκεί για σένα. Δίπλα σου.

Μην αναλώνεσαι στο να προσπαθείς συνέχεια να τους αλλάξεις και να τους φέρεις στα μέτρα σου. Κάποια στιγμή θα κουραστούν και θα τους χάσεις. Είναι καλύτερα να είναι κάποιος μοναδικός παρά συνηθισμένος ή τέλειος. Η τελειότητα είναι βαρετή στο κάτω-κάτω. Το να είσαι διαφορετικός δείχνει ότι έχεις αποδεσμευτεί απ’ τα δεσμά των κόμπλεξ που σε αποτρέπουν να είσαι ο εαυτός σου. Έχεις βρει τη φωνή σου και έχεις σταματήσει να είσαι η ηχώ.