Οι αποφάσεις σου κοίτα να είναι αποκλειστικά δικές σου

Πάντα θα έρχονται στιγμές στη ζωή σου που θα έχεις να αντιμετωπίσεις ένα μεγάλο δίλημμα. Είναι η φάση που πρέπει να πάρεις μία απόφαση, να κάνεις μία επιλογή όπου μπορεί μεν να μην καθορίσει όλη την υπόλοιπη ζωή σου, αλλά το άμεσο μέλλον σου θα το επηρεάσει σίγουρα.

Εύχεσαι να μη χρειαζόταν να επιλέξεις. Είτε επειδή κι οι δύο επιλογές σου αρέσουν εξίσου είτε επειδή δεν προτιμάς καμία. Αν στο δίλημμά σου αυτό μάλιστα μπλέκονται και συναισθήματα, πάει. Ξέρεις ήδη πολύ καλά ότι αυτό που θες να επιλέξεις είναι αυτό που πρέπει να απορρίψεις, καθώς και το αντίστροφο.

Τι κάνεις τότε λοιπόν; Καταφεύγεις στους γύρω σου, στα κοντινά σου άτομα και ζητάς να σε συμβουλεύσουν για το τι πρέπει να κάνεις. Άλλοι θα σου πουν αυτό που περίμενες, άλλοι θα σε εκπλήξουν με την απάντησή τους, κι άλλοι θα το αφήσουν πάνω σου. Θα σου πουν δηλαδή ποιο πιστεύουν πως είναι το σωστό, αλλά θα κλείσουν με ένα «αλλά κάνε αυτό που εσύ θες πραγματικά».

Ποιο το συμπέρασμα; Να μπερδευτείς ακόμη περισσότερο και να σου φαίνεται αδύνατον να κάνεις τις επιλογές σου. Οι γνώμες των άλλων κατέληξαν όχι να σε βοηθήσουν, αλλά να σου φορτώσουν το μυαλό με υποθέσεις, με καταστάσεις που δεν είχες καν σκεφτεί και με απόψεις που εν τέλει δεν ταυτίζεσαι πλήρως.

Μην ξεχνάς επίσης ότι όλοι μας λίγο-πολύ ακούμε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε, οπότε όσοι μας πουν τα αντίθετα, ξέρουμε κατά βάθος απ’ την αρχή ότι δε θα τα ενστερνιστούμε καν στο τέλος. Γιατί τα ακούμε, όμως, και γιατί ζητάμε τελικά συμβουλές; Έλα ντε.

Πρέπει να καταλάβεις πως ο καθένας μας βλέπει τα πράγματα από άλλη οπτική. Δεν έχεις τα ίδια μυαλά με τους φίλους σου ούτε τα ίδια βιώματα. Δε μεγαλώσατε στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον, δεν επηρεαστήκατε απ’ τα ίδια άτομα στη ζωή σας. Εν ολίγοις, ο καθένας σας είναι ένας μοναδικός άνθρωπος, διαφορετικός απ’ τον άλλον, πού και πού και με μερικά κοινά στοιχεία.

Συνεπώς, είναι άτοπο να ζητάς συμβουλές απ’ τους φίλους σου. Το να ζητάς την άποψή τους είναι από ανθρώπινο έως και πολύ σωστό, γιατί μαθαίνεις πώς βλέπει ένα δικό σου άτομο τη δική σου κατάσταση μέσα από τα δικά του μάτια. Ίσως μάλιστα μέσω αυτού να δεις κάτι που προηγουμένως αγνοούσες ή δεν έδινες και τόση σημασία. Το να ζητάς όμως να σε συμβουλεύσει κάποιος, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Με αυτό δηλώνεις αυτομάτως ότι παρ’ όλο που είσαι ενήλικας κι είσαι αρκετά μεγάλος για να παίρνεις μόνος σου κάθε απόφαση, τώρα είσαι αδύναμος να το κάνεις. Στρέφεσαι λοιπόν σε κάποιον άλλον, μπας και σε βγάλει απ’ τη δύσκολη θέση του διλήμματος.

Όμως πραγματικά, βγαίνεις όντως απ’ τη δύσκολη αυτή θέση; Σκέψου το εξής. Αν η συμβουλή αυτού του ανθρώπου αποδειχθεί με το πέρασμα του χρόνου ότι δεν ήταν η σωστή, ότι δεν έπρεπε να την ακολουθήσεις και πως αν ακολουθούσες τότε αυτό που ήθελες εσύ πραγματικά, τώρα θα ήσουν εκεί που θα ήθελες να είσαι, τι θα κάνεις; Θα πας και θα του ζητήσεις τα ρέστα; Φυσικά κι όχι, δεν υπάρχει λόγος. Εσύ την πήρες την απόφαση, από εσένα θα ζητήσεις τα ρέστα. Κι αν σε επηρέασε κάποιος παραπάνω από όσο θα έπρεπε, πάλι εσύ φέρεις την ευθύνη.

Κάπου εδώ καταλαβαίνεις πόσο σπουδαίο είναι όχι μόνο να παίρνεις μόνος σου μια απόφαση, μα και να τη στηρίζεις. Ήταν λάθος; Αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, παίρνεις το μάθημά σου και φροντίζεις την επόμενη φορά να είσαι πιο προετοιμασμένος. Ήταν σωστή; Ακόμη καλύτερα, κι ακόμη πιο εύκολα ίσως.

Όπως και να το κάνεις, άλλη αξία έχει να φέρεις πλήρως την ευθύνη των επιλογών και συνάμα των πράξεών σου. Γιατί και λάθος να είναι, είναι αλλιώς απ’ το να ήταν λάθος, αλλά υπό την επιρροή κάποιου άλλου. Οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να κάνουν λάθη και να μαθαίνουν από αυτά, οπότε το να κοιτάς να αποφύγεις να κάνεις λάθη πάση θυσία, ίσως να καταλήξεις να κάνεις περισσότερα από όσα θα έκανες αν δεν ανέλυες τόσο τα πράγματα.

Το δικό σου λάθος έχει τη δική του γοητεία και να είσαι περήφανος μάλιστα για αυτό. Το λάθος, είναι η απόδειξη ότι είσαι πρώτα από όλα άνθρωπος κι έπειτα ότι έχεις θάρρος. Ξέρεις ότι ρισκάρεις, ότι ίσως χάσεις το βόλεμα και την ασφάλειά σου, όμως παρ’ όλα αυτά τολμάς. «Κι ό,τι γίνει».

Γι’ αυτό στη ζωή σου ό,τι απόφαση κι αν πάρεις, κοίτα να είναι πραγματικά δική σου. Είναι γκομενικού χαρακτήρα; Εσύ θα αποφασίσεις. Δεν παίζει να ξέρουν οι φίλοι σου την κατάστασή σας καλύτερα από όσο ξέρετε εσείς οι δύο. Αυτό που θα κάνουν είναι να κρίνουν με βάση δικές τους εμπειρίες που καμία σχέση δεν έχουν με τη δική σας ιστορία. Έχει να κάνει με τη δουλειά σου, τις σπουδές σου, την καριέρα σου; Εκεί κι αν πρέπει να μη συμβουλευτείς κανέναν. Πάντα θα υπάρχει η ζηλοφθονία, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι κλειστόμυαλοι, και πάντα θα έχεις έναν φίλο που όταν θα σε δει να ανεβαίνεις, θα παρατηρήσεις με τον καιρό ότι σιγά-σιγά απομακρύνεται από εσένα κι ότι ίσως δεν ήταν τόσο φίλος τελικά.

Μην εμπιστεύεσαι κανέναν περισσότερο από όσο εμπιστεύεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί όσο μεγαλώνεις και ανακαλύπτεις το ποιος είσαι, έτσι ανακαλύπτεις και τους άλλους ανθρώπους. Κανέναν δεν ξέρεις τόσο καλά όσο νομίζεις πως τον ξέρεις κι αυτό γιατί όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουμε.

Πάρε λοιπόν αυτή τη ριμάδα την απόφαση, κι ας πέσεις έξω. Πώς θα μάθεις αλλιώς;