Τους αγενείς αν δεν μπορείς να τους αποφύγεις τους αγνοείς

Τρομερό ελάττωμα η αγένεια. Αυτό που είναι ακόμα πιο τρομερό είναι όταν αναγκάζεσαι να συναναστρέφεσαι αυτούς που το έχουν. Μπορεί να συνεργάζεστε, να είναι μέλη του ευρύτερου κύκλου σου ή να εξαρτάσαι από εκείνους για κάποιες, οποιασδήποτε φύσεως, συναλλαγές που έχεις.

Αυτή η έλλειψη καλών τρόπων πηγάζει φυσικά πρώτα απ’ όλα από την οικογένειά τους. Αν δεν τους έμαθαν οι γονείς τους να λένε «ευχαριστώ», «παρακαλώ», «συγγνώμη», πώς να τους γίνει συνήθεια και να τα ξεστομίζουν αυθορμήτως χωρίς σκέψη; Αν δε διδάχθηκαν ως παιδιά να απαντάνε όταν τους μιλάνε και να το κάνουν κι όμορφα, πώς σαν ενήλικες να έχουν την ευγένεια ως αυτόματο τρόπο έκφρασης;

Η αγένεια είναι σαν το χταπόδι, έχει πολλά πλοκάμια. Δεν είναι μόνο οι φωνές, οι άσχημοι επιθετικοί προσδιορισμοί κι οι προσβλητικές εκφράσεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είναι κάποιος αγενής. Το υφάκι είναι ένας από αυτούς.

Ένας άλλος είναι να κάνεις μία εξυπηρέτηση που μπορεί να σου ήταν εύκολη, μπορεί κι όχι και να μην το εκτιμήσουν ευχαριστώντας σε. Παρακινδυνευμένα και τα δύο μιας και πάντα υπάρχει η πιθανότητα να τους πεις πού να βάλουν το ύφακι τους ή να μην ξανακάνεις την υπέρβαση, αφού δεν εκτιμάται.

Να σε αγνοούν επιδεικτικά σε κάτι που ρώτησες ή να μη δίνουν σημασία σε κάποια εκκρεμότητα που έχεις από εκείνους, είναι επίσης μορφή αγένειας. Να περιμένεις δηλαδή κάτι από εκείνους κι αυτοί να σε γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Ας πούνε ότι δεν ενδιαφέρονται, δε θέλουνε, δεν μπορούνε να ασχοληθούν, οτιδήποτε, αλλά ας μη σε αφήνουν να περιμένεις ως τη Δευτέρα Παρουσία μία απάντηση.

Κι όχι η σιωπή τους δεν είναι προς απάντησή σου. Μπορεί εσύ καλοπροαίρετα να νομίζεις ότι το σκέφτονται ακόμη, ότι δεν έχουν βρει χρόνο να απαντήσουν, ότι από στιγμή σε στιγμή θα ανταποκριθούν. Το θέμα είναι ότι περιμένεις σαν ανόητος, για να μην πω τη λέξη από «μ», μια απάντηση γιατί προφανώς τους θεωρείς καλύτερους απ’ ότι τελικά αποδεικνύεται ότι είναι.

Υπάρχουν άνθρωποι σε πόστα «εξουσίας» που την αγένεια την έχουν στην άκρη της γλώσσας τους ή του πληκτρολογίου τους, μιας και στη διαδικτυακή εποχή η επικοινωνία πολλές φορές γίνεται πίσω από μια οθόνη. Θα σου μιλήσουν υποτιμητικά και θα σου ‘ρθει εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί; Γιατί μπορούν.

Υπάρχουν κι εκείνοι που θα σε ειρωνευτούν, θα στην πούνε με την πρώτη ευκαιρία, χωρίς να τους έχεις κάνει το παραμικρό. Δεν τους αρέσει η φάτσα σου, δε σε πήραν με καλό μάτι απ’ την αρχή ή απλά νομίζουν ότι έτσι φαίνονται έξυπνοι κι ετοιμόλογοι. Λες κι η αγένεια είναι δείγμα ευφυΐας.

Άλλοι ισχυρίζονται ότι σου μιλάνε ντόμπρα και σταράτα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μπερδεύουν την ειλικρίνεια με την αγένεια. Ας τους πει κάποιος ότι μπορούν να πούνε το χειρότερο πράγμα με τέτοιο τρόπο, που να μη θίξουν κανένα και να κάνουν τον άλλο να τους πει και «ευχαριστώ» αντί να θέλει να τους υψώσει το μεσαίο δάχτυλο.

Ξυπνάνε στραβά ή έχουν δικά τους προσωπικά προβλήματα και ξεσπάνε πάνω σου λες και είσαι σάκος του μποξ. Ότι καταλαβαίνεις την αιτία που είναι αγενείς, δε σημαίνει ότι δικαιολογούνται κιόλας. Γιατί κι εσύ, όπως όλοι, έχεις τα θέματά σου, αλλά επιλέγεις να είσαι ευγενής, να μιλήσεις όμορφα, να χαμογελάσεις. Επιλογή είναι, δεν είναι γονίδιο.

Ο κακός τους τρόπος αρκεί για να σου χαλάσει τη μέρα και τη διάθεση. Καμιά φορά σου ‘ρχεται η παρόρμηση να τους ανταπαντήσεις αναλόγως γιατί άνθρωπος είσαι κι εσύ και προφανώς κι εσύ μπορείς να το κάνεις, αλλά δίνεις τόπο στην οργή. Αφενός, έχεις ανάγκη να σε εξυπηρετήσουν, να εργαστείς, να συνεργαστείς, να μη ρίξεις λάδι στη φωτιά και γίνουν τα πράγματα χειρότερα, αφετέρου έχεις τη συναισθηματική νοημοσύνη να έχεις τον έλεγχο του εαυτού σου και να αποφορτίσεις την ατμόσφαιρα.

Το ιδανικό, εφόσον δεν μπορείς να τους αποφύγεις, είναι να τους γράφεις όλους αυτούς στα παπάκια σου. Γιατί αυτό τους αξίζει, η πλήρης αδιαφορία σου, να μην καταφέρουν να σε αγγίξουν και να χαλάσουν το κέφι σου, την ψυχική ηρεμία κι υγεία σου.

Υπάρχει κόσμος που έχει αποκτήσει ψυχοσωματικά απ’ τη συνεχή έλλειψη ευγένειας στον εργασιακό τους χώρο. Γιατί να τους κάνεις τη χάρη; Περιορίζεσαι στα απολύτως απαραίτητα στην αναγκαία συναναστροφή μαζί τους και μετά τους αγνοείς και συνεχίζεις τη ζωή σου με τους όμορφους ανθρώπους που έχεις επιλέξει γύρω σου.

Η ευγένεια αξίζει πολλά και δε στοιχίζει τίποτα, όπως λέει και μια αγγλική παροιμία. Οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς θα ‘πρεπε να είναι αυτονόητοι και δεδομένοι κι όχι να τους συζητάμε. Καταρχάς, δείχνουν το ποιόν του συνομιλητή και κατά δεύτερον έχουν τη δύναμη να σκλαβώσουν τον άλλο, να τον κάνουν να δώσει το 100% του εαυτού του, του πολύτιμου χρόνου του και των δυνατοτήτων του.

Η αγένεια είναι επιλογή συμπεριφοράς και τρόπος έκφρασης. Ο καθένας μας μπορεί να είναι αγενής ή ευγενής, ας επιλέξουμε τι απ’ τα δύο θέλουμε να είμαστε.