Αν νιώθεις την ανάγκη να πεις για κάποιον πως τον ξεπέρασες δεν τον ξεπέρασες

Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή που όλες οι σχέσεις, που δεν είναι γραπτό να διαρκέσουν, φτάνουν στο τέρμα τους. Χωρίς αποτέλεσμα προσπαθείτε ή προσπαθείς να καθυστερήσετε το αναπόφευκτο χαϊδεύοντας για λίγο τα αυτιά του εγωισμού σας.

Δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις έναν πρώην. Αν μάλιστα τύχει κι όντως νιώθεις πράγματα γι’ αυτόν, τότε το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Πόσο μάλλον αν ήταν αυτός που είπε το τέλος. Αν ήταν εκείνος που αποφάσισε ότι του τέλειωσε. Και εδώ που τα λέμε, τι ήταν για να σου τελειώσει τόσο εύκολα, ρε φίλε; Ζάχαρη;

Όπως και να το κάνουμε, με άλλον αέρα φεύγεις αν χωρίσεις εσύ ή έστω αν είναι κοινή απόφαση και με άλλον αν σου έχει πέσει κατακούτελα σαν κεραμίδα η απόφαση του «άλλου σου μισού».

Στους δύσκολους χωρισμούς τα πράγματα περιπλέκονται. Μέσα σου τα συναισθήματά σου βράζουν λες και βρίσκονται σ’ ένα τεράστιο καζάνι. Δεν ξέρεις πώς νιώθεις ή πώς θα έπρεπε να νιώσεις. Ποιος μπορεί να υποδείξει στο κάτω-κάτω ποιο θεωρείται το σωστό και ποιο το λάθος σε μια τέτοια περίπτωση;

Έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις οργισμένος, προδομένος, λυπημένος ή ακόμα και χαρούμενος ή ανακουφισμένος. Η επίδραση μιας τέτοιας κατάστασης προφανώς και διαφέρει από άτομο σε άτομο. Διαφορετικά θα μας έλεγαν όλους «Βαγγέλη» και «Κατερίνα» για να μην κουραζόμαστε και με τα ονόματα.

Δε χρειάζεται να νιώθεις πως πρέπει να αποβάλλεις τον πρώην σου απ’ το μυαλό σου την επόμενη ώρα. Ούτε να αποδείξεις σε όλους ότι είσαι καλύτερα χωρίς αυτόν. Σίγουρα, τα βράδια φαντάζουν αιώνες και δεν περνούν το ένα μετά το άλλο όπως συμβαίνει τις μέρες που είσαι καλά. Οι σκέψεις σε πλημμυρίζουν κι αυτή η διαολεμένη η φωνή μέσα σου, δε λέει να βγάλει το σκασμό.

Ως πότε θα σε βασανίζει; Μέχρι εκεί που θα της το επιτρέπεις εσύ.

Συχνά, ο εγωισμός μπαίνει πάνω απ’ τα συναισθήματα και την ανάγκη έκφρασής τους κι αυτό από μόνο του μας κάνει να ασφυκτιούμε. Είναι ύπουλος ο εγωισμός. Γι’ αυτό κοψ’ του το βήχα πριν προλάβει να εδραιωθεί στην ψυχή σου. Αν δεν εκφραστείς, αν δεν εξωτερικεύσεις όσα νιώθεις, πώς ακριβώς περιμένεις να προχωρήσεις παρακάτω;

Όσο κι αν διατυμπανίζεις πως τον ξεπέρασες, πως βγαίνεις έξω και τα σπάτε με τους κολλητούς σου, πως διανύεις την καλύτερη περίοδο της ζωής σου κι ότι επιτέλους είσαι ελεύθερο πουλί, δεν πείθεις, φιλαράκι. Κι άλλωστε ποια η λογική στο να θες να πείσεις κάποιον τρίτο ότι προχώρησες; Μήπως μεταξύ μας τα λες στη νύφη για να τ’ ακούει η πεθερά;

Επιστρέφεις λοιπόν κατευθείαν στο παιχνίδι. Ο έρωτας με έρωτα περνάει, λες. Πώς θα γίνει αυτό, χρυσό μου; Αν δε βάλεις τα κομμάτια σου σε σειρά, πώς ζητάς από έναν άνθρωπο να επενδύσει σε σένα; Κάνεις σχέση ενώ δεν ξέρεις πού πάνε τα τέσσερα. Κι ο καινούριος; Τι φταίει ο δύσμοιρος να τραβάει τα πάνδεινα σε μια κατάσταση εξ’ αρχής καταδικασμένη;

Λίγο γιατί όλοι οι άντρες είναι γουρούνια (τι φταίνε και τα ζωάκια), λίγο γιατί όλες οι γυναίκες είναι τρελές, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι πρέπει να μείνεις μόνος για λίγο. Κι όχι ότι θέλω να σε κάνω να αισθανθείς περίεργα, αλλά, βρε καλό μου παιδί, αν είχες κάνει αυτή την απλούστατη σκέψη πριν χρησιμοποιήσεις έναν άνθρωπο σαν ανάχωμα, δε θα ‘χες μετατραπεί κι εσύ σε έναν ακόμα μαλάκα.

Αποδέξου ότι δεν υπάρχει προοπτική να είστε ξανά μαζί. Και γιατί να υπάρξει; Όταν κάτι τελειώνει, τελειώνει για κάποιο λόγο. Διαφορετικά δε θα ξέφτιζε ούτε θα χαλούσε. Άκου μουσική -όχι αυτή την κλαψιάρικη, απ’ την άλλη, τη χαρούμενη, ναι, υπάρχει κι αυτή-, βγες έξω με φίλους ή και μόνος σου. Σου υπόσχομαι ότι δε θα πάθεις τίποτα. Το πολύ-πολύ να περάσεις καλά.

Μην καίγεσαι πάνω στο προφίλ τους. Ξέρουμε όλοι ότι το κάνεις. Μην το αρνείσαι. Αν δεν μπορείς να αντισταθείς υπάρχει κι αυτό το μαγικό κουμπί που περιορίζει τα όσα μπορείς να δεις. Πάτα το. Δε δαγκώνει.

Μην τους ψάχνεις παντού γύρω σου και μην κοιτάς να τους ανταποδώσεις τα ίσα. Δεν τους νοιάζει και δε θα έπρεπε να νοιάζει κι εσένα. Να τους αποδείξεις τι δηλαδή; Ότι είσαι καλά; Αυτό θα γίνει εμφανές μόνο τη στιγμή που πραγματικά θα έχεις προχωρήσει και δε θα συγκρίνεις τους πάντες μαζί τους. Όταν θα έχεις γιατρέψει τις πληγές σου και δε θα έχει καμία σημασία το τι θα πιστεύουν οι άλλοι για σένα. Γιατί άντε να αποδείξεις ότι δεν πετάει ο γάιδαρος σε έναν κόσμο που πρώτα κρίνει και μετά σκέφτεται.

Το σημαντικότερο, είναι να κατανοήσεις πως σου αξίζει να σε αγαπάνε και να αφήνεις πίσω σου εκείνον που δεν μπορεί να το κάνει. Όποιος σε πλήγωσε, ήρθε στη ζωή σου για να σε διδάξει κάτι. Θα μου πεις έτσι απλά θα τα ρημάζουν όλα και εμείς θα το παίζουμε πολιτισμένοι; Προφανώς κι όχι. Τα λάθη πρέπει να γίνονται. Χωρίς όμως να επαναλαμβάνονται. Την επόμενη φορά θα ξέρεις.

Η αλήθεια είναι ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι ν’ αφήσεις τον εαυτό σου να αναπνεύσει. Πρέπει να περάσεις απ’ όλα τα συναισθηματικά στάδια που επιφέρει ο χωρισμός για να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Καλύτερα να πονέσεις για λίγο καιρό παρά να πονάς για πάντα με πληγές που θα παραμένουν ανοιχτές.