Έχουμε την τάση εμείς οι άνθρωποι, να υποτιμάμε συναισθήματα που δε μας προσφέρουν την εσωτερική γαλήνη που αναζητάμε απ’ τη ζωή. Λογικό είναι, θα μου πεις. Ποιος άνθρωπος θα προτιμούσε αλήθεια, να δώσει βάση -συνειδητά τουλάχιστον- στα αρνητικά συναισθήματα που αναμφίβολα θα κατακλύζουν τον κόσμο του. Περισσότερο απ’ όσο θα τολμούσε να παραδεχτεί.
Ένα απ’ αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, λοιπόν, είναι και η απογοήτευση. Πολλοί θα συμφωνήσουν. Γιατί η απογοήτευση είναι ένα συναίσθημα που όταν γεννηθεί στο μυαλό και στην καρδιά του κάθε ανθρώπου, δεν είναι εύκολο να σβήσει. Μένει πάντα η ανάμνηση του γεγονότος που οδήγησε σ’ αυτή, με αποτέλεσμα να επιστρέφει σε στιγμές ευαισθησίας κι απόγνωσης. Αυτές τις αναπόφευκτες στιγμές που μας πιάνουν τελείως απροετοίμαστους και μας αναγκάζουν ίσως ν’ αναπολήσουμε σκηνές του παρελθόντος και να αναθεωρήσουμε τις επιλογές μας κατά τη διάρκειά τους.
Δεν πρέπει όμως να διατηρούμε αυτή την αρνητική στάση προς την απογοήτευση. Όταν δεν της αξίζει τουλάχιστον. Γιατί, για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομά τους, μας έχει μάθει πολλά. Περισσότερα απ’ όσα θα περιμέναμε. Υπερέβη τις προσδοκίες μας σε πολύ μεγάλο βαθμό και μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πως κάποιες φορές, αυτά που δε θέλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε είναι κι αυτά που θα μας δώσουν τα σημαντικότερα μαθήματα.
Είναι πολύ σημαντική, τελικά, η απογοήτευση. Υποδηλώνει πάντα αυτές τις προσδοκίες που ικανοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να το περιμένουμε. Απρόβλεπτα και χωρίς την άμεση έγκρισή μας, άρχισε να δημιουργείται στο μυαλό μας αυτή η ασυναίσθητη ανεκτικότητα προς ένα συναίσθημα που στο παρελθόν μας τρόμαζε.
Μας έκανε να διστάζουμε και να έχουμε αμφιβολίες, ακόμη και για τα πιο ασήμαντα, γιατί δε θέλαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με το κενό που θα δημιουργούσε μέσα μας. Δε ρισκάραμε από φόβο μήπως κι απογοητευτούμε απ’ την απόρριψη, απ’ την αποτυχία, απ’ τα λάθη μας.
Δε μας πέρασε όμως ποτέ απ’ το μυαλό, η σκέψη πως ακόμη κι αν απογοητευτούμε από αμέτρητες ήττες, εμείς θα συνεχίζουμε πάντα να κυνηγάμε την πολυπόθητη νίκη. Και μας έμαθε πολλά η κάθε ήττα κι η απογοήτευση που τη συνόδευε. Μας έμαθε πως, ακόμη κι όταν όλοι οι δρόμοι οδηγούν προς αδιέξοδα, μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα δεδομένα και να βρούμε αυτόν που θα μας οδηγήσει στον προορισμό μας. Δε θα ‘ναι εύκολος ο δρόμος. Άλλωστε αυτό καθορίζει την αξία του. Κανείς δεν έχει συμβιβαστεί ποτέ με τα εύκολα. Κι ούτε θα ‘πρεπε.
Κάθε φορά, λοιπόν, που θα γεννιέται μέσα σου αυτό το αίσθημα της απογοήτευσης, αγκάλιασέ το. Μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω γιατί σκοπός του είναι να σε κάνει καλύτερο. Να ξυπνήσει μέσα σου συναισθήματα που θα οδηγήσουν στην επιβίωσή σου. Κάθε μάχη που θ’ αντιμετωπίζεις θα σ’αφήνει ακόμη πιο δυνατό. Θα μάθεις να εκτιμάς και να σέβεσαι αυτά που έχεις καταφέρει στη ζωή σου. Τίποτα δε θα ’ναι δεδομένο, γι’ αυτό και κάθε σου βήμα προς το δρόμο που διάλεξες θα ‘ναι γεμάτο αυτοπεποίθηση και σιγουριά.
Θα σε μάθει να ρισκάρεις η απογοήτευση, για να φτάσεις στον πολυπόθητο ουρανό σου. Γιατί χωρίς το ρίσκο, θα ζεις μια ζωή βυθισμένη στη ρουτίνα. Χωρίς το κουράγιο που χρειάζεται για να ζεις και να απολαμβάνεις την κάθε σου στιγμή όπως της αξίζει, θα μείνεις με τα πόδια καρφωμένα στη γη, χωρίς καμία πιθανότητα ν’ αγγίξεις τ’ αστέρια. Κάθε επόμενο μάθημα ζωής, θα είναι ακόμη πιο σημαντικό απ’ το προηγούμενο.
Ν’ απογοητεύεσαι, λοιπόν. Είναι ανθρώπινο κι αξίζει τον κόπο. Γι’ αυτό πρέπει να νιώθεις με όλο σου το είναι. Να δίνεις, να αισθάνεσαι, να ζεις. Να μην περιμένεις τίποτα και να είσαι ευγνώμων για τα πάντα. Ν’ αγαπάς λοιπόν χωρίς να κρατάς πισινές. Και κάποια μέρα θα ευχαριστείς την απογοήτευση για όλα όσα σου προσέφερε, ακόμη κι αν άργησες να το καταλάβεις.
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
