Άνθρωποι που έγιναν οι καλύτεροι φίλοι σε μια νύχτα

Και ποιος αμφιβάλλει ότι οι παιδικοί φίλοι έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας; Είναι φιλίες που ξεκίνησαν αγνά, αθώα, αληθινά. Με τους φίλους αυτούς μεγαλώσαμε μαζί, ξέρουν ό,τι έχουμε περάσει, ό,τι έχουμε αισθανθεί. Πλέον δε χρειάζεται να τους πούμε τι μας απασχολεί, το καταλαβαίνουν πριν το ξεστομίσουμε. Είναι σαν να διαβάζουμε ο ένας τη σκέψη του άλλου. Είμαστε περήφανοι για τους παιδικούς μας φίλους κι η θέση που έχουν στη ζωή μας είναι μοναδική, κανείς δεν μπορεί να τους αντικαταστήσει.

Για τη σχέση σου με τέτοια άτομα, δεν αμφιβάλλεις. Ξέρεις πως απ’ όσα κύματα κι αν περάσει, στο τέλος θα βρει πάλι την ισορροπία της. Για αυτό άλλωστε είναι κι αληθινή φιλία, γιατί δεν τα παρατάτε με την πρώτη δυσκολία. Έρχονται, όμως, κάτι άλλες φιλίες να μας μπερδέψουν. Ή καλύτερα, κάτι άλλες σχέσεις που δεν ξέρεις αν μπορείς να τις αποκαλέσεις φιλίες, δεν ξέρεις αν μπορείς να εμπιστευτείς το άλλο άτομο γιατί η γνωριμία σας είναι πολλή σύντομη κι εσύ έχεις μάθει πως οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν χρόνο.

Κι έρχομαι τώρα να εξηγήσω. Είναι οι φίλοι που προκύπτουν από το πουθενά. Άτομα που πριν από μερικά δευτερόλεπτα δε γνώριζες καν, μα τώρα τα υπολογίζεις στη ζωή σου. Φιλίες απρόσμενες, ξαφνικές, γρήγορες. Δεν είναι όμως επιφανειακές, μη βιαστείς να κρίνεις, έχουν κι αυτές κάτι ουσιαστικό. Δε συγκρίνονται με τις μακροχρόνιες φιλίες που ήδη έχεις σε καμία περίπτωση, αυτές έχουν δοκιμαστεί. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί σε λίγο καιρό, ή έστω σε αρκετό, να αποκτήσουν κι αυτές αυτό το προνόμιο. Να μπορείς να τις χαρακτηρίζεις αληθινές.

Κι επειδή καταλαβαίνω πως ακόμη δεν έχει γίνει ξεκάθαρο, δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα, πάρα μόνο μ’ ένα παράδειγμα. Όλοι πρέπει να έχουμε πάει με βαριά καρδιά σ’ ένα πάρτι οπού ο καλύτερός μας φίλος δεν ήταν καλεσμένος. Είχαμε προβλέψει απ’ το σπίτι πως η βραδιά θα ήταν βαρετή και μπήκαμε στο χώρο κάπως κατσουφιασμένοι. Δίπλα μας κάθισε τυχαία ένα άτομο που δε γνωρίζαμε ή έστω το ξέραμε μόνο φατσικά και, ναι, είναι αλήθεια δεν πολυσυμπαθούσαμε. Καταλήξαμε ωστόσο να φλυαρούμε όλο το βράδυ, να γελάμε, να περνάμε καλά.

Μα όχι μόνο αυτό. Είπαμε κι ένα-δυο λιγάκι πιο σοβαρά πραγματάκια γιατί νιώσαμε οικεία κι ανοιχτήκαμε εύκολα. Περίεργο γιατί γενικότερα μας τα βγάζουν με το τσιγκέλι. Αισθανθήκαμε πως το πρόσωπο αυτό, μας καταλαβαίνει, συμμερίζεται το πρόβλημά μας κι ήταν πριν από δευτερόλεπτα απλά ένας άγνωστος. Ανταλλάξαμε και νούμερα κι αύριο θα πάμε για καφέ να τα πούμε καλύτερα. Ήταν ένας «από μηχανής φίλος» ή ένας «One night friend”.

Μπορείς να χαρακτηρίσεις μια τέτοια γνωριμία φιλία; Σίγουρα όχι, αν η επαφή σας μείνει εκεί, σ ‘εκείνον το χώρο που γνωριστήκατε και κάνεις δεν πάρει τηλέφωνο για τον καφέ που είπατε. Αν όμως συνεχιστεί; Αν επιδιώξετε ο ένας να μείνει στη ζωή του άλλου; Αν η κατανόηση ήταν αληθινή κι όχι απλά μια προσποίηση γιατί κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα, ρε παιδί μου, σ’ εκείνο το βαρετό πάρτι που κι οι δυο βρεθήκατε καλεσμένοι;

Φιλίες που δεν περίμενες ότι θα κάνεις κι άτομα που δεν περίμενες ότι θα γνωρίσεις μπορούν, αν θες τη γνώμη μου, να κερδίσουν μια σημαντική θέση στη ζωή σου. Χρόνος σίγουρα χρειάζεται προκειμένου να φανεί αν υπάρχει κάτι ουσιαστικό σε μια τέτοια σχέση προτού αυτή να μπορεί να χαρακτηριστεί φιλία. Θα δεθείς κάποτε με ανθρώπους που ποτέ δεν περίμενες ότι έχεις κοινά ενδιαφέροντα και θα πέσεις απ’ τα σύννεφα. Το ότι δεν τους γνώριζες από καιρό, δεν είναι λόγος να μη τους δόσεις την ευκαιρία να σε κερδίσουν.

Ας μην προδικάζουμε καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που κι ας μη μας ξέρουν καλά, το ενδιαφέρον τους είναι αληθινό. Υπάρχουν φιλίες που θα μπορούσαν να είχαν αναπτυχθεί, αν δεν είχες πει αυτό το «Χθες γνωριστήκαμε, σιγά που τον νοιάζει». Υπάρχουν φιλίες που γεννιούνται παντού. Στο κλαμπ, στο μετρό, στη δουλειά, στο δρόμο. Δεν μπορούμε όλους να τους ξέρουμε από μακρά παιδιά.