Μικροί γονείς μεγάλοι ήρωες

Γονείς! Μία λέξη που στη σκέψη μπορεί να σου προκαλέσει πολλά συναισθήματα, συχνά αντικρουόμενα. Έχοντας σαν πρότυπο αυτής της λέξης κυρίως τους δικούς μας γονείς, ο καθένας της δίνει μια διαφορετική υπόσταση.

Στα 15 ο γονιός φαντάζει τύραννος, στα 20 αρχίζεις και τους παρατηρείς με τρυφερότητα μεν, από μακριά δε -κι όχι μονάχα τους δικούς σου, αλλά και την ιδέα του «γονιού» εν γένει. Στα 25 αρχίζει να σε συγκινεί και συχνά βάζεις τον εαυτό σου σε μια τέτοια θέση, μα μόλις το φανταστείς είτε απωθείς με τρόμο τη σκέψη, είτε συγκινείσαι ακόμα περισσότερο.

Και τελικά απ’ τα 35 και πάνω φτάνεις στο άλλο άκρο, όχι βάσει επιλογών, αλλά βάσει κοινωνικών συνθηκών να περιτριγυρίζεσαι από γονείς. Οι φίλοι σου είναι γονείς, τα ξαδέρφια και τα αδέρφια επίσης κι αν δεν είναι όλοι, αυτό σκέφτονται κι αν δεν το σκέφτονται πάντα θα υπάρχει μία μάνα κάπου στο προσκήνιο να λέει το ποιηματάκι της «Άντε, παιδί μου, εμείς δηλαδή πότε θα δούμε εγγονάκι;»

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που είτε εκούσια είτε ακούσια περνάνε όλα αυτά τα στάδιο σε fast forward, για να φτάσουν σ’ εκείνο το τελευταίο του γονιού, ίσως νωρίς σύμφωνα με αυτό που θεωρείται ως κοινωνικά ορθό. Και ποιος αλήθεια είναι εκείνος που ορίζει πώς πρέπει να φτιάξεις εσύ τη ζωή σου; Κι αφού κάποιος έφτιαξε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι που μόνο μέσα από αυτό μπορεί ο καθένας να τακτοποιήσει τη ζωή του, γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να σπουδάσουν ενώ μπορούσαν κι άλλοι πάλι που δεν το άξιζαν και βρίσκονται στα ψηλά επίπεδα της αγοράς εργασίας;

Γονείς στα 20! Από κάποια εποχή που αυτό ήταν το κοινωνικά ορθό, για να μην πω κοινωνικά απαραίτητο, φτάσαμε στο σήμερα που θεωρείται ξαφνικά κάτι σαν γκαντεμιά. Ένα παιδί ποτέ δεν είναι γκαντεμιά κι ο τίτλος του γονιού ποτέ δε θα έπρεπε να υποτιμάται. Δε θα μιλήσω για επιλογές κι ατυχήματα, αλλά μονάχα για εκείνους που καταφέρνουν παρά τις «λάθος» επιλογές και τα «ατυχήματα» να φτιάξουν το δικό τους μονοπάτι για τη ζωή και συγχρόνως ένα μονοπάτι πλάι στο δικό τους για ένα παιδί, το δικό τους παιδί.

Μικροί γονείς, για ‘μένα σημαίνει, μεγάλοι ήρωες. Η αλήθεια είναι πως σε όποια ηλικία και να αποφασίσεις να γίνεις γονιός, πάντα θα σε θεωρώ ήρωα αρκεί να τιμήσεις τον τίτλο σου. Είναι ο πιο δύσκολος ρόλος στον κόσμο, δεν υπάρχουν εγχειρίδια, κανείς δε θα βρει τον τρόπο πέρα από σένα κι ο μόνος άξιος κριτής -που πολλές φορές είναι κι ο πιο αυστηρός- είναι το παιδί σου. Κανείς δε γεννήθηκε γονιός για να ξέρει, πόσο μάλλον όταν ακόμα προσπαθείς να μεγαλώσεις τον εαυτό σου, αλλά ποιος θα καθορίσει ποια είναι η δική σου σωστή στιγμή να αναλάβεις μια τέτοια ευθύνη;

Ναι, οι μικροί γονείς είναι ένα ρίσκο που σε πολλές περιπτώσεις ναυαγεί με θύματα όχι μόνο ένα παιδί, αλλά και δύο ανθρώπους με ισοπεδωμένα όνειρα. Όταν όμως το ‘χεις δει να συμβαίνει και να πετυχαίνει, δεν μπορείς να μην το επαινέσεις. Νέοι άνθρωποι, φορτωμένοι χιλιάδες όνειρα κι ελπίδες, με άγνοια κινδύνου κι έτοιμοι για τυχόν συνέπειες, να παλεύουν για τη δική τους οικογένεια και συγχρόνως να μην εγκαταλείπουν τον εαυτό τους.

Αξιέπαινοι, όχι μόνο οι ίδιοι, αλλά κι όσοι τους στηρίζουν, που επιδιώκουν να μεγαλώσουν μία ζωή με αγάπη, ενώ μπορεί ακόμα να μην ξέρουν καν τι σημαίνει αυτό και παράλληλα να ωριμάζουν κι εκείνοι μαζί ίσως πιο γρήγορα απ’ όσο θα ήθελαν.

Μεγάλοι ήρωες, γεμάτοι υπομονή κι επιμονή που πάντα θα θαυμάζουμε για το θάρρος που επιδεικνύουν. Κι όταν εσύ, εγώ, κι όλοι μας προσπαθούμε απλώς να βάλουμε σε μια τάξη το μυαλό και τη ζωή μας, εκείνοι προσπαθούν να στέκονται δυνατοί κι ορεξάτοι για να κρατήσουν μια οικογένεια χωρίς να θυσιάζουν τον εαυτό τους, τα όνειρά τους και τις ελπίδες τους.

Γιατί τελικά για να είσαι γονιός δεν εξαρτάται ούτε απ’ το χρόνο, ούτε από τον τρόπο, ούτε από επιλογές. Για να είσαι «καλός» γονιός χρειάζεσαι μόνο αγάπη. Αγάπη για τον εαυτό σου, τον άνθρωπό σου, απ’ τους γύρω σου, αγάπη για τη ζωή σου και πάνω απ’ όλα αγάπη για αυτό που θέλεις να είσαι για το παιδί σου.