Εποχή που όλα τρέχουν γύρω μας. Εποχή που όλα κινούνται σε γοργούς ρυθμούς. Χτυπάει το ξυπνητήρι, πετάγεσαι απ’ το κρεβάτι και ξεκινάς να τρέχεις πριν καλά-καλά ανοίξει το μάτι. Γρήγορος καφές, γρήγορο φαγητό, γρήγορες γνωριμίες, γρήγορο σεξ, γρήγορος χωρισμός. Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο. Απόλαυση καμία.
Μέσα μαζικής ενημέρωσης, social media, κατεβάζουν σε ταχύτητες 4G την επόμενή σου γνωριμία. Ακολουθούν μερικά τυπικά μηνύματα και κλείνετε το πρώτο ραντεβού. Ντύνεσαι, στολίζεσαι και βγαίνεις ουσιαστικά να συναντήσεις έναν άγνωστο. Γιατί είναι άγνωστος για εσένα, δεν έχετε καν συστηθεί. Δε σε ρώτησε ποτέ το όνομά σου και δε ρώτησες ποτέ το δικό του. Το είδες γραμμένο πάνω στην οθόνη του υπολογιστή σου. Του έδωσες έγκριση και σε έκρινε από μια φωτογραφία σε ένα προφίλ. Τόσο απλά. Τόσο γρήγορα.
Μπαίνετε στο πρώτο ξενοδοχείο που συναντάτε μπροστά σας, στην καλύτερη περίπτωση κρατάτε έναν καφέ στα χέρια (εξάλλου το ραντεβού είναι συγκεκριμένου χρόνου, το μέγιστο ένα τρίωρο) και μπαίνετε κατευθείαν στα βαθιά. Στο ψητό. Κανείς απ’ τους δυο σας δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Γδύνεστε στα γρήγορα, ξαπλώνετε και μέχρι να καταλάβετε τι σας συμβαίνει έρχεται η ώρα να ντυθείτε. Κατεβαίνετε, πληρώνει, ένα γρήγορο αποχαιρετιστήριο φιλί στα πεταχτά κι ο κάθε ένας επιστρέφει στη βάση του.
Κανείς δε σκέφτηκε την απόλαυση. Κανείς δε σκέφτηκε την οικειότητα και την ικανοποίηση. Μα κυρίως κανείς δε σκέφτηκε τους κινδύνους. Πόσοι κίνδυνοι άραγε να παραμονεύουν; Κατά κύριο λόγο το ότι μπορεί να εξελιχθεί ο άλλος σαν τον ψυχοπαθή δολοφόνο με το πριόνι, προφανώς κανείς δεν το σκέφτηκε. Κατά δεύτερον, μπορεί κάποιος απ’ τους δύο να διατηρεί ψεύτικο προφίλ. Να μην είναι καν υπαρκτό πρόσωπο.
Σε ένα τέτοιο ραντεβού πολλά μπορούν να προκύψουν. Φυσικά μπορεί να εξελιχθεί ως τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σας. Φυσικά και μπορεί να καταλήξει σαν κάτι μοναδικό και ξεχωριστό. Πόσες πιθανότητες όμως υπάρχουν; Πενήντα-Πενήντα; Γιατί όμως να παίξεις με τις πιθανότητες και να ρισκάρεις τόσο; Γιατί να μην κινηθείς όσο μπορείς εκ του ασφαλούς;
Πού πήγαν τα χρόνια της απόλαυσης και της κλασσικής γνωριμίας; Τα χρόνια των ονείρων. Έβγαινες, γνώριζες από κοντά, συνομιλούσες. Τα χρόνια της οπτικής και σωματικής επαφής. Και τότε έβγαινε ο κόσμος ραντεβού, αλλά γυρνούσες σπίτι σου κι ανυπομονούσες να ξαναδείς τον άλλον. Ξάπλωνες να κοιμηθείς κι αισθανόσουν αυτό το ευχάριστο φτερούγισμα μέσα σου. Κοιμόσουν αγκαλιά με τη σκέψη του. Πλέον κοιμόμαστε αγκαλιά με μια οθόνη που ανά πάσα στιγμή κι ώρα αναβοσβήνει και τα μηνύματα πάνε και έρχονται. Καμία αναμονή, κανένα συναίσθημα. Τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό της τεχνολογίας.
Μήπως τελικά αυτή η τεχνολογία μας απομακρύνει αντί να μας φέρνει πιο κοντά; Μας καθηλώνει στα σπίτια μας μέσα, στους καναπέδες, στη βολή μας. Ακυρώνει την ανθρώπινη επαφή και μας παίρνει την αθωότητά μας. Λόγια που κρύβονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Λόγια που δε βρίσκουν ποτέ τον προορισμό τους. Λόγια που δε γίνονται ποτέ πράξεις. Λόγια που ποτέ δεν εισακούγονται.
Ζήσε τη ζωή σου, νιώσε τον άλλον δίπλα σου. Δε χρειάζεται να βιαζόμαστε. Δεν υπάρχει λόγος. Εξάλλου οι πρίγκιπες κι οι νεράιδες δεν είχαν smartphones και tablet. Θα σε πλησιάσουν διακριτικά κι ευγενικά. Θα σεβαστούν τις επιθυμίες σου και τα θέλω σου. Και το ίδιο θα κάνεις κι εσύ για εκείνους. Μόνο τότε θα μπορείς να είσαι σίγουρος γι΄αυτούς. Όταν θα σε σεβαστούν.
Μέχρι τότε λοιπόν κλείσε τον υπολογιστή σου. Βάλε στη τσέπη σου το κινητό σου όταν είσαι έξω και μάθε να περπατάς ξανά απ’ την αρχή κοιτώντας ψηλά. Μάθε να απολαμβάνεις τη ζωή και τους ανθρώπους, για να σε απολαμβάνουν κι αυτοί. Μα κυρίως, κράτησε ζωντανή την αθωότητα που κρύβεις μέσα σου!
Συντάκτης: Φωτεινή Μαρκογιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
