Χρειάζεσαι κάποιον να σ' αγαπάει όσο ψάχνεις αυτόν που θα αγαπήσεις

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αποτέλεσμα των παραμυθιών που μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί οι γονείς βάζοντάς μας εύκολα για ύπνο, ταινιών, προσδοκιών ή ακόμη εμπορευματοποίησης του έρωτα. Το μόνο σίγουρο είναι πως βρίσκεται η πληροφορία του έρωτα κρυπτογραφημένη κάπου στη διπλή έλικα του DNA μας.

Οι άνθρωποι πάντα επιζητούσαν μια συνάντηση με τον φτερωτό Θεό.  Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει κάποιος στην πορεία της ζωής, ο οποίος θα μοιράζει βεβαιώσεις που θα μας εξασφαλίζουν μια γνωριμία μαζί του.  Όποιος ρίσκαρε στη ζωή του εκείνη του το ανταπόδωσε, λέει η ιστορία.  Να ρισκάρεις, λοιπόν. Απ’ το πιο αδύναμο χαρτί μέχρι το πιο διακεκριμένο all in.

Το χειρότερο ελάττωμα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι να θυματοποιεί τον εαυτό του. Δεν είναι πως «δεν κάνεις εσύ για σχέση». Απλώς δεν έχει βρεθεί ακόμα ο άνθρωπος που θα σε κάνει να αντέξεις στη σχέση. Και κάπου εκεί θα πουν πολύ πως έρχεται να πάρει τη σκυτάλη ο συμβιβασμός.  Μία λέξη που την μαθαίνει κανείς με το πέρασμα των χρόνων.  Έχει μετονομαστεί ως ο δρόμος μιας ψεύτικης ευτυχίας. Προσωπικά διαφωνώ με αυτά τα «βαφτίσια». Μπορεί να σου φανεί παράξενο όμως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που και τι δε θα έδιναν για να μπορέσουν να σε βαρεθούν.

Είναι εκείνοι που θα σε υπερασπιστούν μπροστά στους άλλους. Εκείνοι που δε θα φοβηθούν να κάνουν εχθρούς τους εχθρούς σου. Ανεκτίμητο να ξέρεις πως υπάρχει κάποιος που σε αγαπάει σε στιγμές που ακόμα και εσύ ο ίδιος απαξιείς τον εαυτό σου.

Μεταμορφώνεται οικειοθελώς και με αυτοθυσία σε προσωπικό σάκο του μποξ. Κάθεται και ακούει τα ξεσπάσματά σου. Συμμετέχει εκεί που πρέπει ίσα-ίσα για να σε βοηθήσει να ξελαφρώσεις κι όταν τελειώνεις αλλάζει συζήτηση λέγοντας σου «Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα σοβαρό».

Κάποιες φορές γίνεται ευάλωτος κι αυτό τον κάνει αληθινό. Με τις ανασφάλειες, τους φόβους του, τα λάθη του, τα πάθη του. Γυμνός δεν είσαι στο σεξ, γυμνός είσαι όταν λες στον άλλον για ποιο λόγο δεν κοιμήθηκες χθες.

Δεν τα παρατάει κι αυτό γιατί σε αγαπάει όσο τίποτα και θέλει να είσαι καλά. Η γιαγιά μου λέει πως «αν ο άνθρωπός σου μπορεί να κοιμηθεί γνωρίζοντας πως σε πόνεσε μάλλον δεν είναι ο άνθρωπός σου». Κι αν αυτό δε σου βγάζει νόημα, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να σου βγάλει.

Όταν δεν ξέρεις προς τα πού να πας και βιάζεσαι να το προλάβεις αυτό το «κάτι» που αναζητάς, μάθε πως το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό σου.  Και δε θα χρειαστούν περισσότεροι από δύο για να σχηματιστεί μια μουτζούρα.

Μέχρι να βρεις τον προορισμό σου απόλαυσε τη διαδρομή.  Μην φοβάσαι, δε θα καθυστερήσεις, απλώς δίνεις χρόνο στην απόλαυση. Απ’ τη στιγμή που θα βρεις στον προορισμό το μόνο που θα σκέφτεσαι θα είναι η πορεία σου προς αυτόν.  Άλλωστε η άφιξη στο τέρμα κρατάει μία στιγμή.  Η διαδρομή προς τα εκεί μπορεί να κρατήσει μια ζωή.

Νιώθεις αυτή την απουσία. Ξέρεις όμως μερικές φορές η ζωή σου είναι καλύτερο να χαρακτηρίζεται από κάποιες απουσίες, είναι προτιμότερο να ζεις με αυτές απ’ το να ζητιανεύεις παρουσίες. Κάποιος βρίσκεται δίπλα σου με τη θέλησή του και σου δίνει την καρδιά του. Ποτέ δεν είσαι μόνος κι η φύση μας σίγουρα δε χαρακτηρίζεται μοναχική, χρειαζόμαστε τη συντροφικότητα. Άλλωστε, η ζωή κυλάει πιο όμορφα με καλή παρέα.

Όταν φανταζόμαστε την ιδανική σχέση τείνουμε να εξιδανικεύσουμε την ίδια την αγάπη. Η αγάπη μπορεί να υπάρχει στην καθημερινή μας ζωή μαζί με τη ρουτίνα, τα προβλήματα, τη βαρεμάρα. Κάπου εκεί κοντά κρύβεται η αγάπη. Στέκεται πλάι σου και δε χάνει αφορμή να σε αγκαλιάσει, έτσι χωρίς λόγο, αυθόρμητα, ζεστά και δοτικά.  Μην ξεχνάτε τι είναι πραγματικά η αγάπη. Ίσως και να την έχετε ήδη βρει!

Κι ένα ερώτημα: Αν δεν βρεθεί ποτέ αυτός που θα αγαπήσεις;  Το να ζεις σε έναν κόσμο χωρίς να έχεις αγαπήσει είναι σαν να μπαίνεις σε μια βιβλιοθήκη χωρίς να αγγίζεις βιβλία. Είναι πραγματικά δυσάρεστο παρ’ όλα αυτά θα έχεις τουλάχιστον κρατήσει ένα πεντακάθαρο «σ’ αγαπώ» για τον εαυτό σου.  Και θα είσαι βέβαιος ότι θα είναι το πιο αληθινό κι ειλικρινές «σ’ αγαπώ» που θα έχει ειπωθεί.

Να ζεις μια ζωή γεμάτη με αγάπη. Πραγματική αγάπη.  Αυτό θα πρέπει να νιώθουμε τιμώντας τους θησαυρούς μας. Να είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή μας. Κι αν δεν έρθει θα έχουμε τουλάχιστο απολαύσει τη διαδρομή!