Στην αρχή της σχέσης οι πεντάμορφοι και μετά τα τέρατα

Αν θέλουμε να μιλήσουμε γενικά και αντικειμενικά, τα ρούχα που επιλέγουμε να φορέσουμε, μαρτυράνε πολλά για την προσωπικότητά μας και το πώς εμείς οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας. Ίσως να χρειαστεί λίγη παρατηρητικότητα παραπάνω για να συνειδητοποιήσει κάποιος τα χαρακτηριστικά εκείνα που προδίδουν τον εαυτό μας μέσα απ’ την εμφάνισή μας, δεν παύει αυτό όμως να ισχύει.

Κάτι αντίστοιχο λοιπόν, συμβαίνει και στις σχέσεις, συγκεκριμένα στις ερωτικές και πιο συγκεκριμένα ακόμη, στο πώς –οι γυναίκες, κυρίως, το ωραίο φύλο σημειωτέον– αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση. Αλλά εμείς, επειδή έχουμε πρόγραμμα και το σχέδιο είναι καλά οργανωμένο, αυτόματα, ακολουθούμε το ίδιο μοτίβο (μεγάλη η πλειοψηφία, αλλά υπάρχει κι εκείνο το ποσοστό που σθεναρά αντιστέκεται στον κανόνα), με αποτέλεσμα, η πεντάμορφη που εμφανίζεται στην αρχή, κάπου να κουράζεται κι ένα «τέρας» παίρνει τη θέση του.

Πονάει, αλλά είναι η αλήθεια, πρέπει να το παραδεχτούμε. Η εξοικείωση με τον άλλον, είναι η αρχή της καταστροφής κι από τότε που το savoir vivre ήταν η καθημερινή προσευχή μας κι ευλαβικά το ακολουθούσαμε, σαν έρθει η οικειότητα με το ταίρι μας, τη θέση του παίρνει η τηγανητή πατάτα -χωρίς πιρούνι- στον καναπέ, με φόρμες κι αν σ’ αρέσει, αλλιώς βγες με τους φίλους σου.

Θυμάσαι τον πρώτο καιρό; Εκείνο τον καιρό του φλερτ και του παιχνιδιού; Που κάθε φορά που θα τον συναντούσες ήσουν κοκέτα, το μαλλί ήταν πάντα κομμωτηρίου, νύχι-μακιγιάζ οσκαρικό και φυσικά το outfit πάντα ταιριαστό κι από μέσα; Το ίδιο κι εκείνος πάντα στην τρίχα, ρούχα συνδυασμένα, μαλλί άψογο, άρωμα μεθυστικό. Θυμάσαι, που δε σας ένοιαζε τι ώρα είναι ή ποιο θα ήταν το μέρος που θα βγαίνατε, αλλά το μόνο που μετρούσε ήταν ήσασταν τέλειοι και πάντα στην τρίχα; Καταλαβαίνω τις προθέσεις σου. Ήταν η φάση “work hard, party harder” κι όταν το θύμα πέσει πια στα δίχτυα σου, μετά όλα μέλι-γάλα.

Τα κατάφερες! So far, so good! Έλα όμως που μετά έρχεται το πρώτο στάδιο της εξοικείωσης. Ο πρωινός καφές δεν απαιτεί ντύσιμο γάμου κι αρκείσαι με ένα χαλαρό ponytail για τα μαλλιά. Φυσιολογικά όλα μέχρι εδώ. Δυο-τρεις αλλαγές δεν κάνουν δα και τόσο μεγάλη εντύπωση. Αντί να βγούμε έτοιμοι για φωτογράφιση της vogue, βγαίνουμε σαν κοινοί θνητοί που πηγαίνουν για ένα πρωινό καφεδάκι με το ταίρι τους. Τα καθημερινά εσώρουχα παίρνουν πλέον τη θέση, των περίεργων αστραφτερών εσωρούχων (γι’ αυτό ανυπομονούμε εξαρχής, αλλά θυσιαζόμαστε για την ψυχή της μάνας μας) και κάπου εδώ αρχίζει κι η κατρακύλα.

Ο prince charming πλέον είναι δικός σου ψυχή τε και σώματι και αχ, ζεις το παραμύθι σου. Η ολοκληρωτική εξοικείωση όμως δεν αργεί κι εσύ, πέφτεις θύμα αυτής στης μάστιγας. Και τα καθημερινά εσώρουχα διαδέχονται τις βράκες της γιαγιάς και τα παντός καιρού φορέματα, έχουν μπει σε μαύρες σακούλες πίσω-πίσω στην ντουλάπα και στη βιτρίνα υπάρχουν μόνο φόρμες, άχαρα απλά μπλουζάκια κι η κατάσταση χειροτερεύει ακόμα πιο πολύ, όταν πηγαίνεις στην τουαλέτα, αλλά δε σε ενοχλεί να αφήσεις κι ανοιχτή την πόρτα για να κουβεντιάσετε για τον χθεσινοβραδινό τσακωμό σας.

Η πριγκίπισσα του παραμυθιού έχει μεταμορφωθεί στην κοπέλα του «δε-με-απασχολεί-τι-φοράω-δεν-υπάρχει-λόγος-να-περιποιηθώ-τον-εαυτό-μου-σιγά-με-το-αγόρι-μου-θα-βγω» κι όλα αυτά εξαιτίας της εξοικείωσης. Φρικαλέο; Κι όμως, τις περισσότερες φορές έτσι είναι.

Το ερώτημα είναι, γιατί να φουσκώσεις τόσο πολύ το μπαλόνι στην αρχή και μετά να το αφήνεις να σκάσει; Όλοι θέλουμε στην αρχή να είμαστε ωραίοι και περιποιημένοι, δεκτό! Αλλά αν το να είσαι περιποιημένος για σένα σημαίνει ότι πρέπει να συναντήσω τον πρωθυπουργό κι όχι το να βγω με τη σχέση μου, τότε τα συλλυπητήριά μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία και δυστυχώς, το να είμαστε στην αρχή οι πεντάμορφοι και μετά τα «τέρατα», δε δείχνει και πολλή αυτοπεποίθηση.

Όταν θέλεις να είσαι ωραίος, πρέπει πρώτα απ’ όλα να είσαι για τον ίδιο σου τον εαυτό κι όχι απλώς για να ρίξεις το ταίρι των ονείρων σου. Η ομορφιά δεν είναι μόνο τα ρούχα κι η εμφάνιση, είναι όλο το σύνολο της συμπεριφοράς και των κινήσεών σου. Η αύρα που βγάζεις όταν μιλάς με τους άλλους. Η οικειότητα εκείνη που θα κάνεις τον άλλον να νιώσει απ’ την αρχή της γνωριμίας.

Δε χρειάζεται να είσαι των άκρων. Η σιγουριά πρέπει να είναι το κίνητρό σου και κανένας άλλος. Αν δεν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου, όπως και να είσαι, όποια στιγμή της μέρας, τότε πώς περιμένεις απ’ τον άλλον να ‘ναι σίγουρος για την επιλογή του;